Beschermd | Ft. Bankzitters

6. Stemmen

08-02-23

De afgelopen dagen heb ik de meeste tijd doorgebracht op mijn kamer. Alleen voor eten en echt nodige dingen ben ik mijn kamer af geweest. Ik voel me kut. De stemmen in mijn hoofd zijn terug, ik had ze toch opgesloten en weggegooid? Afgelopen nacht waren ze er ineens weer. In mijn droom, eerder een nachtmerrie te noemen.

Op mijn rug lig ik op bed, te staren naar een wit plafond. Na te denken over alles, te veel na te denken. Ik weet dondersgoed dat piekeren me alleen maar depressiever maakt. Maar wat boeit het nog, de afgelopen dagen is het gebleken dat ze niet om me geven. Niemand is komen checken hoe ik me voel. 'Zouden ze überhaupt nog weten dat je leeft?'

'Tuurlijk weten ze dat ik leef! Althans.. dat hoop ik.' Hardop reageer ik op de stem in mijn hoofd. De laatste woorden spreek ik twijfelend uit. Ik geniet van de stilte, de rust. De rust die niet lang duurde, er wordt op mijn deur geklopt. 'Ja?' Ik ga rechtop zitten en staar voor me uit. "Jayd.. mag ik binnen komen?" Het is Koen. 'Ja hoor! Tuurlijk mag dat!'

Ik plak een nep glimlach op en schuif opzij. Koen komt naast me zitten en kijkt me bezorgd aan. "Het gaat niet zo goed hè?" Ik knik, hij heeft gelijk. 'Klopt.. maar hoezo komt er nu pas iemand naar me toe?' Het klinkt meer verwijtend dan dat ik bedoel. 'Sorry..' Koen slaat zijn arm om me heen, met een lieve glimlach kijkt hij me aan. "Jayd. Het is oké. Laat me het uitleggen." Ik knik.

"Anders gaan we ff een rondje wandelen. Dan kom je ook eens buiten, en dan heb je misschien minder het gevoel dat we worden afgeluisterd." 'Ja lijkt me een goed plan!' Ik spring omhoog en pak een baseball jasje uit mijn kast. Het is begin lente, dus niet zo koud meer buiten. "Goed shirtje!" Zegt Koen, doelend het Bankzitters shirt wat ik aan heb. 'Ja toch!' Ik pak een paar schoenen en mijn telefoon. 'Kom je?' Ongeduldig wacht ik bij de trap. "Ja, loop naar alvast. Ik kom er aan!"

Ik haal mijn schouders op en huppel de trap af, in een klap is mijn dag weer wat beter. De zon schijnt door de grote ramen, het huis is opgeruimd. Het ruikt naar schoonmaakmiddel met lavendel. Op het aanrecht staat een schaal afgebakken broodjes. 'Die staan daar niet voor niets, ik mag der best een pakken.' Ik smeer een broodje met kaas en ham en pak een glas sinaasappelsap. In het zonnetje geniet ik van mijn verse ontbijtje. Koen is nog niet beneden, waarschijnlijk even praten met Raoul.

"Ja! Jayda. Kom je?" Ik schrik van de stem achter me. 'Jezus Koen, wil je dat ik een hartverzakking krijg?' Geschrokken kijk ik hem aan, nogsteeds bij aan het komen van de schrik. "Sorry.." Zegt hij schuldig. 'Maakt niet uit, ik schrok gewoon.' Ik zet mijn bord en glas op het aanrecht en pak mijn jasje. 'Kom we gaan!' "Zullen we in een bos wandelen of gewoon hier in de buurt?" Koen pakt zijn sleutels uit het kastje en steekt ze in zijn broekzak. 'In een bos ofzo, daar lopen niet zoveel jongeren rond.' "Ja das waar, dan gaan we naar het bos!"

In de auto is het, op de muziek na stil. Ik kijk uit het raam naar de natuur waar we doorheen rijden, de bomen staan in bloei en het gras is mooi groen. "Zou je me willen vertellen wat er aan de hand is?" Koen onderbreekt de stilte, de stilte die naar mijn mening best wat langer had mogen zijn. 'Uhm.. ja. Ik heb stemmen in mijn hoofd. Al sinds ik klein was. Ik dacht dat ik ze had opgesloten. Maar blijkbaar niet..' Ik wrijf zenuwachtig over mijn bovenbeen. "Oké.. wil je mij vertellen wat die stemmen dan zeggen?" Vriendelijk kijkt hij me aan. 'Ik weet het niet precies.. maar het zijn negatieve dingen.' Zeg ik zacht. "Hmm.. ik heb een plan."

"Wat als we even langs de action rijden en daar papier en stiften halen. Dan gaan we ergens zitten en alle negatieve dingen opschrijven. En als we dat gedaan hebben verbranden we het en gooien we het as van dat papier in zee." Ik knik hevig, dat lijkt me een fijn idee. 'Lijkt me goed! Misschien werkt dat beter dan opsluiten in een kooi..' "Zal ik je een geheim vertellen?" Ik knik. "Ik heb ook last van stemmen gehad. En door ze te verbranden zijn de stemmen weg!" Zegt Koen trots. 'Ohw.. nou als het bij jou hielp..' Ik kom moeilijk uit mijn woorden. 'Sorry.. ik weet nooit zo goed wat ik moet zeggen..' Mompel ik. "Is niet erg, ik snap je."

'Maar Koen, weten de andere jongens hiervan?' Vraag ik, doelend op de stemmen. "Alleen Raoul. Omdat hij me een keer heeft moeten helpen.." Aan zijn gezichtsuitdrukking kan ik zien dat hij flashbacks krijgt. "Maar dat is ook al weer zeker 2 jaar geleden." Voor dat ik hierop reageer denk ik even na. Ik wil hem graag helpen, door te luisteren. Maar als je eenmaal over iets praat wat je hebt afgesloten is de kans groot dat het terug komt. 'Weet je, als je met me wil praten dan kan dat. Het hoeft niet, maar weet wel dat ik er ook voor jou ben. Net als dat jij er voor mij bent.'

"Weet ik Jayd, weet ik." Hij haalt zijn blik even van de weg af om mij aan te kijken. Een klein glimlachje komt tevoorschijn. 'Koen! Kijk uit!' Ik schrik van een luid gebrom naast me, het is een vrachtwagen. De wagen slingert over het wegdek, waarschijnlijk omdat hij bijna leeg is. De vrachtwagen komt steeds dichter bij de auto, als Koen nu niet goed stuurt is het afgelopen. 'Koen! Hij rijd bijna tegen je aan' Koen draait snel de vluchtstrook op, geeft extra gas en haalt wat auto's in. "Wat een mongolen.." Ook hij is geschrokken van de bijna dood ervaring. 'Gelukkig kan jij wél auto rijden..'

1008 woorden 13-02-23'

Hoe ben ik nu al inspiratieloos? Like, ik kan 's avonds niet slapen door de ideeën en overdag krijg ik nog geen logisch hoofdstuk op papier. Maar goed, ik heb m'n best gedaan. :)

Mocht je nog ideeën hebben, dm ze naar mijn insta of stuur ff n berichtje! (insta: gwn.griepx)

Houdoe, Esmee