Undercover op Wattpad

Hoofdstuk 8 - Dankjewel dat jij jij bent

Waarom? Wat als? Waarom geef ik hier zoveel om? Wat is het punt? Wat wil ik bereiken? Je hebt de problemen met Wattpad blootgelegd, stop nu gewoon met dit project. Je bent nu al tien weken bezig en bent alleen maar teleurgesteld.

Als ik mijn telefoon op geluid had staan, zou  een luide pling mijn gedachtenstroom hier onderbreken. Helaas had ik dat niet, dus moet je het er bij bedenken. Het stond gewoon op mijn scherm op het moment ik mijn telefoon opende om te kijken of ik een berichtje had.
Toen dat geval was keek ik op Ashlynns profiel om de zaak te onderzoeken. Daar las ik het volgende:  "Dankjewel dat jij jij bent <3"

Ironisch, niet? Ik ben Ashlynn niet, het verhaal wat ze schrijft is een die ik zelf niet zou schrijven en de manier waarop ze hartjes achter haar zinnen zet is niet de mijne. Er zijn eigenlijk maar een paar dingen die Ashlynn en ik gemeen hebben. Maar een van die dingen is het verlangen om opnieuw te beginnen. Zonder de ongesproken verwachtingen, de reputatie die ik heb opgebouwd en de groeiende stapel van projecten die nooit goed genoeg zijn.

Alleen heeft dit project me wel duidelijk gemaakt dat dat niet werkt. Ik loop ik al weer tegen dezelfde muur op. Het aantal lezers dat ik krijg is niet goed genoeg. Het verhaal is imperfect en ik wordt zo moe van het najagen van die perfectie. Van de vele internet persona's die ik gebruik. Soms voelt Lowa bijna als een merk in plaats van een persoon.

En dan komt zo'n berichtje hard binnen. Want wie ben ik eigenlijk? Lowa de thrillerschrijver? Ashlynn de fantasy liefhebber? De grappige appeleter? Of ben ik toch een dichter? Misschien ben ik wel een van de vele andere internet persona's die ik bewust of onbewust heb gemaakt om iemand anders te zijn. Of ben ik meer dan dat? Maar als ik meer dan dat ben? Hoe kan ik dan aan de verwachtingen die iedereen van al die personages heeft voldoen?

En dan is er weer die zelfde herinnering. "Dankjewel dat jij jij bent <3" Blijkbaar heb ik dus toch iets goeds gedaan. Maar dat was niet omdat Ashlynn iets deed of omdat  Lowa iemand liet lachen. Het ging niet over een dichter of covermaker. Het ging over de persoon achter het masker. Degene voorbij de stapel van statistieken, mislukte projecten en vele ideeën. Dit compliment was oprecht.

Wie ben ik echt? Als de lezers er niet meer toe doen en ik jullie allemaal mag vergeten? En wie ben jij? Als je je niet laat definiëren door de limieten van deze site? Als je je niks aantrekt van de reacties en of je nu veel of weinig lezers hebt. Als het er niet meer toe doet of je boek hier of elders populair is en of je het ooit kan uitgeven of niet? Als je iedereen kon zijn en alles mocht bedenken? Als er geen limieten meer waren? Geen grenzen. Alleen jij.

Ik denk dat het de dag van dit bericht was, dat ik me realiseerde dat ik ook zonder alles wat ik heb opgebouwd een schrijver ben. Vroeger dacht ik wel eens dat ik dit alleen voor Wattpad deed of misschien voor mijn vrienden. Dat ik ooit iets nieuws zou vinden en mijn boeken zou laten gaan. Maar nee, dat is niet zo. Ik hou teveel van woorden, ik heb teveel verhalen in mijn hoofd. Dus waarom schrijf ik niet gewoon? Waarom ben ik niet gewoon mij? Niet Ashlynn, niet Lowa, geen persona. 

Gewoon ik.

Ik, de verdwaalde schrijver met vreemde ideeën die soms geniaal en soms doorgedraaid zijn. Een creatief persoon die meer plannen heeft dan ze waar kan maken. De slordige eerste opzetjes, half afgemaakte schrijfsels en een hele boel gedichten. Ik heb nog zoveel te vertellen, er zijn nog zoveel verhalen. Maar dan moet ik ze wel de ruimte geven. Dan moet ik ze toestaan om zichzelf te vertellen. 

Dus  dat deed. ik. Die dag opende ik mijn document en ik schreef. Nog meer dan ik al had gedaan. In de weken die volgden deed ik niks anders. Het verhaal dat ik begonnen was omdat het mensen moest aanspreken, werd een dat het mijne was.  Het werd duisterder, intenser en leek zoveel meer op een boek waarvan ik hield. Zowel kerst als oud en nieuw vlogen voorbij. Beide dagen heb ik geschreven. Terwijl het vuurwerk naast mijn raam knalde ontstonden er duizenden woorden op mijn scherm. Ik denk dat de vrienden in mijn discord groep zich vast wel hebben afgevraagd wat ik aan het doen was. En dat allemaal op de dag die voor de grap wereldovernamedag had gedoopt. Het moet ongetwijfeld hebben geleken alsof mijn plan voor wereldovername in verband stond met het schrijven van een boek.

Maar ik was internationale wereldovernamedag al lang vergeten. Ik had gewoon een verhaal te vertellen. Dus die dag schreef ik meer dan ik ooit in een dag geschreven had. En toen... 

Toen was mijn boek af.