Undercover op Wattpad

Hoofdstuk 10 - De perfecte storm

Het is grappig hoe het soms kan gaan. Hoe je een wedstrijd wint als je hem vergeet. Hoe je ontdekt als je een schrijver bent, als je je eigen project begint te haten. En hoe je boek in populariteit explodeert als je besluit dat het project je niks meer uit maakt.

Ik had het niet zien aankomen. De dagen nadat ik mijn boek afschreef, upload ik dagelijks een hoofdstuk, gewoon zodat ik dit kon afronden en het online kon zetten. En toen opeens zag ik iets opvallends. "7 in fantasy."

Het voelde vreemd. Mijn boek, dat inmiddels 480 reads had, voelde niet als iets dat 7 in fantasy hoorde te zijn. Ik had de afgelopen vijf weken maar liefst één stem ontvangen en mijn aantal reads was zeker niet explosief gegroeid. En toch stond het er. Het was een kleine voorbode van wat er op het punt stond om te gebeuren.

De week erna opende ik mijn account om vele notificaties te zien. Zoveel dat ik er van schrok. Iemand was mijn verhaal aan het lezen. Echt aan het lezen. Om de paar minuten werd er op een nieuw hoofdstuk gestemd. Plotsteling waren mijn 60 stemmen 135 en mijn 480 reads 761. Blijkbaar waren al mijn hopeloze pogingen om gezien te worden eindelijk gelukt. Iemand las mijn boek.

Maar daar eindigde het niet. Het was dezelfde week dat iemand me vanuit het niets vroeg wanneer ik nieuwe hoofdstukken plaats. Dat was het moment dat ik wist dat ik het gehaald had. Mijn boek zou die 1k lezers gaan halen. Zo vaak had ik het willen opgeven, maar nu opeens leken alle stukjes van een complexe puzzel op hun plek te vallen. Had ik eindelijk geluk gehad? Of was dit een som van alles wat ik de afgelopen maanden had gedaan?
Misschien was het beiden.

Het was niet veel later dat ik de 1000 reads haalde. Het was een combinatie van nog meer lezers, dagelijkse uploads en 2e worden in een wedstrijd met twee deelnemer die me er brachten.

Oké, ik weet dat dat laatste niet erg indrukwekkend is, maar de tweede prijs was een aantal stemmen en dus ook reads. Dus ik zou niet mogen klagen. 1000 reads is 1000 reads, hoe je er aan komt maakt niet uit.

Helaas kon ik deze mijlpaal niet echt met iemand delen. Natuurlijk had ik een berichtje met Ashlynns account kunnen zetten, maar dat voelde niet hetzelfde. Dus ik vertelde het de enige persoon die op de hoogte was van dit project en trakteerde mezelf op een brownie. Oké, die brownie was om te vieren dat ik mijn rijbewijs had gehaald, maar ssst. Laten we het geheim houden dat ik breed glimlachend 20 screenshots heb genomen, om me daarna te realiseren dat dit project nog steeds geheim is. 

Een groot feest was er dus niet, maar ik kan je vertellen dat ik blij was. Misschien maaktte dit project me toch nog steeds iets meer uit dan ik mezelf wilde doen te geloven. Tja, oude gewoonten verdwijnen niet zomaar.

Natuurlijk, ik heb van mijn karakter ontwikkeling geleerd, maar het is niet zo zwart wit dat niks er opeens meer toe doet. Ik blijf een mens.

En onderdeel van mens zijn betekent dat je het de ene dag wilt opgeven en de volgende dag vier feest vierd. Soms maakt iets je niks uit en soms betekent het alles.  Dat is oké, zolang je ondanks die windvlagen maar kunt genieten van wat je doet. En ik kan je zeggen, ik heb genoten van dit project en dat vertel ik je niet alleen omdat ik nu in de perfecte storm sta.

Ik denk dat Ashlynn me heeft doen realiseren hoeveel ik echt van verhalen hou. Het is een liefde waarvan ik hoop dat jullie hem allemaal delen.