Chapter 2.
Isaiah Miguel Ocampo p.o.v
Maaga akong nagising para mag handa ng uniform papunta ulit nang university.
Kagabi ay pinagsaraduhan ako ng gate nang bahay tinawagan ko si manang fe para papasukin ako.
Ayun galit na galit sakin si tita at hindi ako pinakain ng hapunan wala din naman akong magawa kaya pumunta na lang ako pagkatapos niya akong sermunan. Nakakain naman ako dahil tinext ako ni nanay fe na may sandwich daw siyang iniwan sa pinto ko at isang mineral bottle.
Naligo na ako at nagbihis para pumasok. Pagkababa ko sa dining room uupo na sana ako nang batuhin ako ni tita ng kutsyara.
Tumama pa yun sa braso ko.
" Don't you dare to eat! Get out to my house!" Tita yelled at me so i didn't dare to yell back.
Pinipigilan ko lang umiyak dahil mag mumukha akong kawawa.
Umalis na lang ako roon ng walang kinakain na umagahan. Hindi pa pala ako nakahingi ng pera!
Pupunta na sana ako don ng tawagin ako ni tatay Rommel asawa ni nanay fe.
" Nak! Halika dito." Sambit ni tatay kaya naman lumapit ako sakanya. " B-bakit po tay?" My voice trembling dahil sa pagpipigil ko nang luha.
" Kunin mo tong pera anak." Sabi niya at inabot sakin ang 1,000 pesos. " Wag ka nang bumalik roon mainit ang ulo ng tita marie mo." Sabi ni tatay kaya niyakap ko siya at doon binuhos ang luha.
Naramdaman ko na lang ang hagod ni tatay sa likod ko. " Wag ka nang umiyak mukha ka tuloy bata." Natatawang sambit ni tatay sakin.
Hindi sila binayayaan ng anak dahil sa may deperensiya si nanay sa matres kaya nahirapan.
Pagkatapos kong umiyak ay humiwalay ako kay tatay
" Thank you po, tay." Tinanguan niya lang ako at inabot ang bimpo. " Umalis kana at baka maabutan kapa ni ma'am."
Umalis na ako sa bahay at tumakbo hanggang sa labas ng village. Nagpara na din ako ng jeep at sumakay nang may tumigil na sa haparap ko at pumasok agad ako.
.
.
.
.
.
Pagkarating ko sa room ay nandon na sila Gianne, Lara, at Liam prenteng nakaupo.
Mabilis naman silang lumapit sakin ng makita nila ako " Kamusta?" Ani ni lara. Bakas sa tono niya ang pagaalala sakin.
Nilapag ko na yung bag ko at umupo nakatingin sakin sila lara at liam nasa harapan ko kasi sila nakaupo sakin naman ay katabi ko si gianne.
" Oo pero okay lang hindi naman ganon yun eh." Napa buntong hininga na lang sila. " Bakit kasi ayaw mo na lang umalis don?" Tanong ni gianne sakin at nilagay yung kamay niya sa balikat ko.
".... Sa bahay o sa condo ko na lang ikaw muna tumuloy." Dagdag pa niya.
" Alam niyo namang hindi ko kaya diba? Si papa na lang ang meron ako." Sambit ko ayokong pati si papa ay mawala pa sakin.
Tumango na lang sila kasabay nang pagkaulo na tiyan ko. Tumingin sila sakin at umiling.
Inabot sakin ni lara ang plastik na may laman ng sandwich at kay liam naman ay isang plastik bottle.
" Kumain ka para may lakas ka." Sabi ni gianne at nag tutubig yung gilid nang mata niya.
Alam kong nagaalala sila para sakin. Hindi ko alam kung wala sila sa buhay ko ngayon baka hindi ko na kayanin at bumigay na lang.
" Thank you." Sambit ko at kinagatan yung sandwich. Hindi ko na nakayanan at bumuhos na ang pinipigilan kong luha.
" Parang tanga! Wag ka ngang umiyak. Naiiyak din tuloy ako." Ani ni gianne at hinagkan ako lumapit din sila liam at lara sakin at ganun din ang ginawa.
" Tsk ang dra-drama." Narinig naming ani ng kaklase kong babae kasama ang mga alipores nito.
Humiwalay sakin si gianne at handa nang sugurin bago pa siya pumunta dun ay hinawakan na namin siya.
Inismidan niya lang at sinamaan ng tingin.
.
.
.
.
.
" Sabay na lang ako sainyo. Magc-cr lang ako saglit." Sambit ko bago kunin ayusin yung nga kalat ko sa desk.
" Hintayin ka na lang namin para sabay sabay na tayong pumunta ng canteen." Pagpupumilit ni liam.
" Hindi na. Pumunta na lang kayo ron at mag order na rin kayo para sakin." Sambit ko at tumayo matapos kong linisin yung mga gamit ko.
Nakita ko naman silang tumango at hindi na nag salita. Sabay sabay na kaming umalis sa room at dumiretsyo ako sa Man's confront room para gawin yung mga dapat gawin.
Pagkapasok ko ay walang tao at tahimik. Pumunta na ako sa isang cubicle at ginawa ang mga dapat gawin.
" Ohh."
May narinig akong boses!
" Ahh."
Mabilis na akong lumabas ng cubicle at natatarantang pumunta sa lababo.
" F-faster!" Hindi ako pweding magkamali!
U-ungol yun!
Sigurado akong ungol yun. Nasa public place sila at bakit dito pa talaga sa school!
Nilagay ko yung bimpong binigay ni tatay manuel sakin. Matapos kong mag hugad ay pinunasan ko na agad aalis na sana ako dahil baka makita pa nila ako ng biglang mahulog yung cellphone ko sa sahig at gumawa ng ingay.
Kung minamalas ka nga naman ngayon oh! Bwesit!
Kinuha ko na agad at lalabas na sana ng biglang bumukas yung cubicle na may tao at lumabas yung babaeng naka unbotton ang unifrom at paika-ika lumabas.
Sunod naman nun ay isang malaking anino na lalaki hindi ko na binigyan pa ng tingin
" Sorry. Pasyensya na." Natataranta kong saad bago kumaripas ng takbo palabas ng cr.
.
.
.
.
.
Sa kakatakbo ko ay nakabunggo pa ako ng tao kasabay nun ang paghulog ng bag.
Nasa tingin ko ay mamahalin.
" Pasyensya na." Sambit ko at kinuha yung bag. " Are you okay?" Boses na babae.
Pagka-angat ko ng tingin ay isang babaeng may katangkaran at may mahabang buhok.
" Ah opo, miss. Pasyensya na po." Hindi ko siya kilala dahil ngayon ko lang siya nakita sa university.
" Valarie. My name is Valarie." Ani niya may kasama siyang dalawang babae din na sa tingin ko ay kaibigan niya inabot ko na sakanya yung bag niya dahil wala akong pangpalit nun kung nasira ko o nagasgasan.
Parang narinig ko na ang pangalan na yun hindi ko lang alam kung saan ko narinig.
" Migo po." Pakilala ko din. " Did you lunch na ba? Malapit nang mag end ang lunch break."
Oo nga pala nakalimutan ko! Paniguradk lagot ako nito kay liam!
" Here take this." Sabi niya at inabot sakin ang isang may kalakihang lunch box. " Wag mo nang tanggihan." Napansin din niya sigurong hindi ako gumagalaw at nakatingin lang sakanya.
Kinuha ko na yung lunch box at nagpasalamat. " Thank you po." Ani ko ng mag ring ang cellphone ko.
Liam's is calling
Nakalagay sa screen ko buti na lang hindi ito nabasag kanina.
Nagpaumanhin muna ako kay Valarie kuno at sinagot ang tawag.
" Aalis na rin kami migo." Sabi niya at umalis pati ang mga kaibigan niya.
Hindi na ako ng taka kung bakit ang daming nakatingin sakin habang nag lalakad.
'migo! where are you?' agad na bungad niya.
'im sorry papunta na akong cafeteria.' Sambit ko at tumingin ulit sa likod.
May kamukha talaga yung valarie hindi ko lang alam kung sino.
End of chapter 2.
SORRY SA MAIKLING UD!! PLEASE COMMENT AND VOTE (LIKE) ༎ຶ‿༎ຶ
THANK YOU FOR FOLLOWING ME! I HOPE YOU LIKE THIS ONE AND SANA HANGGANG SA DULO NANDIYAN KA PA RIN!!
YOU ARE READING
You Are Mine (Mine alone)
Romansa"Even if you want to run away baby." Lumapit siya sa'kin at hinawakan ang dalawa kong pisngi bago ito pisilin at iangat. "Do you think you can?" //wrong grammatical words//
