DİSASTER|TAEKOOK

1|Kimse var mı!?

6 Şubat 2023
04:17

Sarsıntılar giderek büyüyordu, koskoca şehir kapkaranlık ve buz gibiyken yıkılma sesleri geliyordu. O gece herkes ölüme uyumuştu yarın için hayaller o gece belki de son bulmuştu o kişilerden birisiyse yarın ailesiyle geziye çıkacak olan Jeon Jungkook'tu..

(Jungkook'un ağzından)

Kafamda ki sızıyla inleyerek doğrulmaya çalıştım, üstümde ki ağırlık kalbimi çıkaracak cinstendi vücudum soğuktan titrerken gözlerimi araladım.

Evimde miydim, bu bir kabus muydu? Kolumu oynatamıyordum, sanırım kolonlardan birine sıkışmıştı, içimde ki susuzluk hissi bir anda açığa çıktığında daha çok korkmaya başladım çünkü şu an hem aç hem susuz hemde üşüyordum.

"Siktir, başım.." kafam daha da zonklamaya başlamıştı yukarıdan hiç bir ses duyamıyordum " Anne! Baba!" Bağırmaya çalışıyordum fakat sanki sesim çıkmıyor gibiydi

"Kimse var mı!?" ses tellerim sanki kopmuş gibiydi, ne yani hiç bir şey yapamayacak mıydım!? Şu an ki pozisyonum hiç rahat değildi bir elim arkaya doğru kolonların birine sıkışmışken ayaklarımın biri ise aşağıya doğru sarkıyordu, demek ki yukarı taraflardaydım

"İmdat..!" Doğru düzgün bağıramıyordum bile, en çok merak ettiğim ailem ve Jimin'di.

"Tanrım, Ailem ve Jimin iyi olsun yeter!" Bilerek bağırarak konuşmaya çalışıyordum belki sesimi duyarlar diye, enkazın altında ne zamandır olduğumu bilmiyordum, belki de sabah olmuştu?
Üstümde ki bu duvar parçası tam yüzümün önündeydi ve aşırı soğuktu.

"Hadi ama sonsuza dek burada kalacak değilim ya, bulurlar beni aslan parçaları" diyerekten kendimi teselli etmeye çalışıyordum ama ne fayda kalbimde ki korku her salise daha da artıyordu

"Bacağımı bari çıkarayım ya lütfen" bir hareketle bacağımı oynatmaya çalışsam da nafile, resmen sıkışmıştı! Umarım aşağıdan birisi ayağımı görmüyordur.. Gerçi benim ayağımı napsın ki.

"Siktir ya telefonum son modeldi" hatırladığım şeyle kahrolmuştum, babamın bana aldığı son model İphone! "Salak Jungkook! Sence bunun için üzülmenin sırası mı amına koyayım önce bir sevdiklerin iyi olsun aptal! Dangalak!" İlk dakikalardan kafayı yemiştim soğuktandı galiba.

İşte o soğuk vücuduma hafif hafif esiyordu, korkum şiddetle artarken uyumamaya çalışıyordum.

"Uyursam god of war götüme girsin"

Başıma gelenlerin hala bir rüya olduğuna inansamda bir yanım hala gerçeklikteydi ve şu an ölmek üzereydim vücudumun gösterdiği güç yüzünden giderek enerji kaybediyordum bu da acıkmama neden oluyordu

Sanırım burası bir süre benim sığınağım olacaktı, olduğum pozisyon rahatsız ve ağrı verici olsa da kötü bir durumda değildim şu anlık kafam dışında
Uyandığımdan beri zonklayan başımdan endişelenmeye başladım ölmek istemiyordum

Burası çok sıkışık ve ıssızdı, toz bulutlarının hakimiyet kurduğu daracık alanımda sıkışan yerlerimi yavaş yavaş kangren olmasın diye oynatmaya çalışıyordum. Fazla toz dolayısıyla midem bulanmaya başlamıştı, uyku sersemliğimden çıktığım an anlamıştım

Büyük bir deprem olmuştu ve bizim ev yıkılmıştı ve şu an siktiğimin enkazına yenik düşmüş ve beni içine almıştı

"Tanrı şahit olsun bir daha annemi üzmeyeceğim!" Göz yaşlarım süzülürken kurtulmak için Tanrı'ya yalvarıyordum

"Bu duvar niye bu kadar ağır olmak zorunda ki" nefeslerimi zorlayan duvara yakınırken daha derin nefes almaya çalışıyordum ki boğuk bir bebek ağlama sesi duydum