DİSASTER|TAEKOOK

2| Canım Yanıyor

7 Şubat 2023
03:34

Soğuğun vücuduma keskince işlediği bir zaman dilimindeydim, zaman geçmek bilmiyorken ben daha çok acıkmış ve bulunduğum pozisyondan dolayı daha çok acı çekmeye başlamıştım. Hiç bir ses işitemiyor ve asla uyumamaya çalışıyordum biri gelirse onları kaçırmam an meselesiydi

Susuzluğumun vurduğu kuru damaklarım ağzıma gelmeye devam eden tozlarla içerideki işleri daha da berbat hale getiriyor resmen kusmama yardımcı oluyordu

Sanki ilk dakikalara göre daha zor nefes alıyor ve üstümdeki kolonların daha da ağırlaştığını hissediyordum konuşacak gücü bile zor buluyordum

"Aptal duvarlar.."

Bu durumda hala kocaman erkek adam gibi görünmek saçmalıktı, üstümde yaşadığım evin yıkıntıları vardı ne kadar ümitli olabilirdim ki..

Şu an eve gidip ılık suyla duş alıp kendimi yatağa atmak istiyorum duvarlardan düşen tozlar ve taş parçaları beni kirletiyor ayrıca saçıma düşen parçalar kaşınma hissi veriyordu
Çok acıktım, nefret ettiğim bezelyeyi bile iştahla yiyebilirim!

Zamanla savaş veriyordum fakat en küçük şeyde pes etmeye hazırdım

Elbette buradan ilelebet çıkacaktım fakat belirsiz olan ölü mü diri mi çıkacağımdı bu sevimsiz hayatın bize sunduğu bir tatil mi yoksa? 

Zamanı tam şu an sadece biraz geriye sarıp herkesi uyarmak isterdim, bugün okula gidip Jimin'in saçını örüp Yoongi'ye ayarlamaya çalışmak isterdim. Burada sıkışıp bir ömür geçirmek korkunç!

Düşüncelerimin arasında ayağımdaki sertliğin daha da arttığını hissettim, siktir duvar daha da aşağıya baskı yapıyor, ayağımı seviyorum..

Eğer biri şu an olduğum duvara bastırıyorsa hemen durmalı çünkü zar zor nefes alıyorum ve buda bağırıp konuşmama engel oluyor

"Yardım" güçlükle konuşmaya çalıştığında nefesim kesildi derin nefes almaya çalışıyordum lâkin üstümde ki koca duvar izin vermiyordu benden nefret ediyordu sanki..

"İmdat..!"

Nefesimi harcamamaya karar verip öne doğru sıkışan elimde gözüme yakın tozları silmeye çalıştım bu seferde kafamın üstünde ki duvar engelledi beni her yanım sıkışmıştı yanlışlıkla ayine falan katılmıştım galiba..

Bulunduğumuz bina 12 katlı ve biz 2. Katındaydık yani durumum zor ve berbattı. Hemen üst duvarın arasında sıkışmış bir battaniye vardı maalesef onu alacak gücüm kalmamıştı.

Kiremit parçaları, duvar kırıkları, kocaman kolonlar..

Resmen kaçırılıp elim ayağımı bağlamışlar gibi hissediyordum canım yanıyor ve yaralarım vardı bazenleri yukarıdan kamyon sesleri duyup bağırmaya çalışsamda sesim sanki içime kaçıyormuş gibi hissettim, üstümdeki kolon git gide daha da ağırlaşıyordu, alışmam gerekmiyor muydu?
Aslında şu an aklıma takılan tek şey ailem dediğim insanlardı onlardan hiç bir ses alamamıştım, bu da saat geçtikçe gerilmeme neden oluyordu

Hatta bazen şizofren olduğumu hissediyordum çünkü sürekli ayak sesi duyuyor ve bağırmaya çalışıyordum ama yine sonuç hüsran sanki yok olmuş gibiydim

"Ben de buradayım" kısıkça söylediğim sözlerin ardından kuru bir öksürük tuttuğunda inledim, midem bulanıyordu

Aslında aklıma ses çıkarmakta gelmişti fakat elim ayağım sıkışıktı belki sağ elimi kurtarabilirdim diğerine göre daha kurtarılması yüksekti, sağ elimi çıkaracaktım.