Lavaboya bakarken çenesinden aşağı ter damlıyordu. Drenajın etrafında dönen ter damlacıklarını ve biraz kan gördü. İçini çekti ve sağındaki havluyu aldı. Cildini hâlâ lekeleyen ter ve kandan kurtulmak için elimdeki yumuşak havluya sildi. Aynada kendine baktı ve pembe saçlarının dağınık olduğunu gördü. Ama buna çoktan alışmıştı. Yirmi bir yaşındaydı ve kendi tenindeki ter ve kan kokusuna alışmıştı. Havluyu lavabonun kenarına bırakarak iki elini de lavabonun ucuna koydu. Başını kaldırıp aynada kendine baktı.
Altı yıl olmuştu ve hala yaşıyordu. Altı yıl geçmesine rağmen, sorunun ne olduğunu öğrenmeyi o kadar çok istiyordu ki terk edilmişti. Üzerinde duramadı ve gözlerinden akan yaşları görmezden geldi. Ağlayamazdı. Artık değil. Ellerini indirdi ve pembe buklelerinin arasından geçirdi.
Dövüş kulübüne girdiğinde sadece on beş yaşındaydı. Ama Chan ona kıyafet ve bir ev teklif ettiğinde, o yeni bir tarz istedi. Kimsenin bir şey yapmak istemediği aynı genç Hyunjin olmak istemiyordu. Anne ve babasının bıraktığını Hyunjin olmak istemiyordu. Ailesinin artık istemediği şeylerden kurtulmak istiyordu. Bir değişiklik istiyordu ve yıllar önce dövüş kulübüne ilk geldiğinde yaptığı da tam olarak buydu. O değişmişti.
En kötüsü ya da daha iyisi için, henüz çok iyi bilmiyordu.
"30 yüz." Arkasından tanıdık bir ses duydu ve aynaya baktığında tanıdık bir yüz gördü. "En iyi dövüşçümden daha azını beklemiyordum." Chan'in ona gösterdiği gülümsemeyle göğsünde bir gurur duygusunun ortaya çıktığını hissetti.
"Böyle olmamalıydı." Hyunjin, hala kanalizasyona damlayan kandan kurtulmak için havlusuyla lavaboyu sildi.
"Lütfen, yapmasaydın, daha az paramız olurdu." Chan açıkladı ve kollarını kavuşturdu, "O yaşlı pis kokulu zengin adamlar şiddeti ve kanı seviyor. Harika bir gösteri sergiledin."
Hyunjin elindeki kırmızıya boyanmış bandajları çıkarıp çöp kutusuna atarken sadece başını sallayabildi. "Bugün beni çok gururlandırdığın için sana 20 yüz veriyorum." Chan elindeki parayı sayarken karar verdi, "Ayrıca yeni bir gömleğe ihtiyacın var."
"Teşekkürler." Hyunjin, Chan'in verdiği parayı aldı ve dolabından çıkardığı çantaya tıkıştırdı.
"Umarım tavan aramı temiz tutuyorsundur." Chan alay etti ve Hyunjin sadece gözlerini devirdi.
Pembe saçlı erkek çantayı alıp omzuna attı. Sola döndü ve yürümeye başladı ama Chan'in arkasından bağırdığını duydu.
"Bu gece maçın var, o yüzden bol bol dinlen!"
"Sen benim babam değilsin!" Hyunjin, merdivenlerden yukarı ve tavan arasına doğru yürürken karşılık verdi ve kendi kendine gülümsedi.
İlişkileri hep böyleydi, hep kaygısızdı. Hyunjin, Chan ile ilk tanıştığında kendi ailesi tarafından henüz terk edilmiş olduğu için oraya varması çok zaman aldı. Ama daha yaşlı olanı, on beş yaşından beri temelde onun kendini geliştirmesine yardımcı oldu. Bunu yüksek sesle kabul etmek istemiyordu ama Chan'e çok şey borçluydu.
Sonunda her şeyin boşa gitmemesini umuyordu.
____________________________________________
Bileklerinde ve kol kaslarında güç toplayan Hyunjin kendini barın üzerinden çekti. Çenesi, altındaki çubuğun birkaç santim yukarısına çıkana kadar çekti. Defalarca tekrarladı. Hep böyle spor yapıyordu, hep güçlenmeye çalışıyordu. Daha iyi olmak için. Güçlenmek için yapacak başka bir şeyi yoktu. Buraya geldiği andan itibaren hayatta kalmak için çalışmaya başladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Danger to myself -Hyunlix
Fanfiction[Tamamlandı] Para için bir yeraltı dövüş kulübünde çalışan Hwang Hyunjin, ailesi tarafından terk edildiğinden beri her zaman yapmaya çalıştığı gibi hayatta kalmaya çalışıyordu. Bir gece dövüş kulübü çok önemli kişileri davet eder, Hyunjin sonunda ma...
