Korkuyordum. Evimiz çökmüştü ve ben delicesine korkuyordum. Ya ölürsem? Ölüm korkusu heryerimi sarmıştı. Ne yapabilirdim ki? Aklımı kaçırmak üzereydim o an sadece yaşamak istiyordum.
Yaşıyordum.
Ha? Yaşıyor muydum? Enkaz altında değil miydim? Ben iyi miydim? Deprem durmuştu, ve ben hâlâ yaşıyordum. Rahat bir nefes alacaktım ki- yine bir sallantı başladı. Gidebileceğimiz bir yer yoktu ailemle kendimizi koruyamazdık. O an bulunduğumuz yerde beklemeliyiz. Ama şanslıyız ki etrafımızda üstümüze çökebilecek bir bina yok. Deprem 2 dakika daha devam edip durdu. 3. bir depreme hazırken hiçbirşey olmadı, rahat bir nefes alıp güvenli bir yer aradık. Kurtarma ekiplerinin olduğu bir camii bulduk ve o gece orda kaldık. Sonra ki gün de oradaydık. Telefonumun şarjı yoktu acaba arkadaşlarım benim için endişelenmiş midir?
Gördüğüm manzara hiç hoş değildi, gitarım kırılmıştı. Hiç böyle hissetmemiştim. Çok garipti, almak için gece gündüz uğraştığım, birlikte birsürü özel anımız olan gitarımı böyle görmek garipti. Ne hissettiğimi söylemek güçtü. Bu yazıya dökülemezdi. Sanırım ağlamak istedim ama yapamadım. Ve öylece o manzaraya bakakaldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu hikaye gerçek olaylardan uyarlanmıştır, hayatımın anlamı Dila'mın depremden sonra bize anlattıklarının araları doldurulmuş halde yazılışıdır. Belki daha farklı birşey bekliyordu bunun için üzgünüm. Ama onun için bu bölümü yazmak istedim.
Yaşadıkların kolay değildi Dila biliyorum, ama atlattın sayılır şimdi burdayım ve sana daima destek olmaya çalışacağım. Seni Seviyorum. <3
