𝙎𝙖𝙝𝙩𝙚 ||BxB | Yarı Texting||

15- Garip Hislerin Bir İsmi Var

Ege'den

Sınıftaydım, arkadaşım karşımda bir şeyler anlatıyordu ama kafam şuan onu dinleyemeyecek kadar bulanıktı. Onun saçmalıklarını hiç dinleyesim yoktu. Aklımdan deli düşünceler geçerken sadece ona 'evet, hayır' diyordum. Salak, onu dinlemediğimi Ata'ya -deli düşüncelerimin sahibine- bakmamdan bile anlamıyordu.

Son bir haftada bir şey fark etmiştim. Ata'yla buluştuğumuz günün üzerinden 1 hafta geçti ve ben bu haftada oldukça saçma ve garip bir şey farkettim. Ondan nefret etmediğimi, hatta bir arkadaş olarak gördüğümü bile çabucak kabullenmiştim ama onu sevdiğim düşüncesini? Bunu da bu kadar çabuk kabullenmem benim sinirlerimi baya bir bozuyordu. Yine de o garip hareketlerime bir anlam vermiş oluyordum bu şekilde.

Nasıl fark ettiğime gelirsek, bir anda oldmuştu. Hani gece gece aklınıza garip düşünceler gelir ya? Ondan işte. Bir anda onun hakkında düşünmeye başlayınca şüphelendim kendimden ve olamaz diye aklımı susturmaya çalıştım ama aklıma çoktan 'Belki de onu seviyorumdur?" düşüncesi yerleşti. Yoksa niye gecenin bir yarısı Ata'yı düşüneyim ki? Birkaç gün sonra da bundan emin oldum. Sürekli onu iziliyordum, her gerçek gülümseyişinde kalbim tekleniyor, dokunduğu yerler alev alıyor, her sözü önem taşıyordu benim için. Kendime ne kadar 'O çok sinir bozucu.' desem de onun yanında olmaya çabalıyordum. Sürekli ona karşı olan fikirlerimi aklımda susturmaya çalıştım ama artık onlar sağolsun Ata'yı sevdiğimi anladım. Bu yoğun duyguları belki geç bile farkettim. Düşününce ondan en başından beri hoşlandığımı anlıyorum. Onun sahte olduğundan şüphelendiğimde içimi bir merak ve garip bir kıpırtı sarmıştı. Gerçek yüzünü görmek için haftalarca onu izledim. Ona ilgi duyduğum -tabii diğer sebepler de var- için gidip ona bulaştım ve yavaş yavaş ondan hoşlandım. Neden hoşlandığımı bilmiyorum bile. En başında bana karşı gerçek duygularını göstermiyordu ama şuan bazı anlar dışında çokça gösteriyor. Belki de gerçek olan gülümsemesini sevdim. Bilmiyorum.

Şuan düşünürsek, hâlâ inanamıyorum kendime. Bu nasıl oldu? Neden sevdim onu? Erkek olmasını bile önemli değil, önemli olan şey o kişinin Ata olması. Gerçekten aklım neredeydi benim? Sırf ona ilgi duyduğum için yanına gidip bulaştım ona. Sonra saçma bir şekilde hoşlandım. Zaten 'İlk görüşte aşk saçmadır.' diyenlerin hepsini zortlatacak biri ama ben? Ben bile artık onu seviyorum. Bu ona bakmak için evine gitmemi, onunla buluşmamı, gecenin bir yarısı onunla konuşmamı, sürekli onu izlememi, onu sevgilisinden kıskanmamı, onu şirin bulmamı açıklıyor.

Bir şekilde bu duygular bana duygu patlaması yaşatıyor. Onu seviyorum, ilk kez birini seviyorum ve Ata'yı seviyorum. Bunları düşününce garip bir mutluluk hissi vücudumu sarıyor, ardından yok oluyor, yerini bir hüzün dalgası alıyor. Çünkü onunla asla olamayacağım bir gerçek. Bunu da kabulleniyorum. Ama bu 'Sevgimden vazgeçmeliyim, normal biri olup kızlara ilgi duymalıyım.' deyip ondan uzaklaşacağım anlamına gelmiyor. Ne de olsa onun gerçek tarafını bilen tek kişi benim ve o da keyifli zaman geçirmek için benimle takılacak. Onunla takılmak varken neden gideyim?
Yine de şuan saçma bir şekilde bu duygularımdan mutluluk duysamda bu bir süre sonra endişeye dönecek. Onun yanındayken 'Ata asla beni sevmeyecek' diye düşünüp üzüleceğim. Ama onun peşinde koşmaktan vazgeçmeyeceğimi de biliyorum. Kötü ihtimalleri de gerçekleştiği zaman düşünürüz. Tesellim bu.

Hislerimi farketmeme rağmen son bir haftada Ata'yla neredeyse hiç konuşmadık. Sadece 'Naber ucube?' ve 'Günaydın!' demişti koca hafta boyunca. Bu da beni korkutuyor. Onu sevdiğimi farkettiği için benden uzak mı duruyor yoksa? Bu düşünce beynimi yiyor resmen. Bu olursa gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Bu hislerle ne yapacağımı bilmiyorum. İlk aşkım daha düzgün biri olamaz mıydı?

"Kanka Efe geçenki olayı anlattı mı sana?"
"Hmhm."

Ona itiraf etsem ne tepki verir acaba? Şu ana kadar izlediğim/okuduğum dizi, film ve kitaplarda itiraf edemeyen kişinin hep abarttığını söyler, ben olaydım hemencecik itiraf edebileceğimi düşünürdüm. Şimdiyse onları anlıyorum. Hayır, büyük ihtimalle sevdiğim kişi normal biri olsaydı itiraf edebilirdim. Hem de kolayca. Ama Ata kız bile değil.

"Çok havalıydı değil mi?"
"Evet."

Bana ayıracak hiç zamanı yok mudur acaba? Şuan 2 tane kızla konuşuyor. Kızlardan biri kesin çöpçatanlık yapıyor. Sürekli diğer kızı övüyor ve ona katıldığını belli eden şeyler söylüyor. Diğer kızda Ata'yı seviyor işte. Sevgilisi olduğunu bilmiyorlar mı? Bildiklerine eminim. Sevgilisi varken bile peşini bırakmıyorlarsa ayrılınca kim bilir neler yaparlar. Hem kendime hem de o kıza üzülüyorum.

"Ege, akşam yemeğinde ne yedin?"
"Hayır."

Alnıma yediğim fiske ile arkadaşıma döndüm.

"Bu ne içindi ya! Acıttın."

Kaşlarını çatmış bana bakıyordu. Anlamış mı? Nasıl anladı ki bu salak?

"Dinlemiyorsun değil mi beni? Ne var or'da da bakıyorsun?"

Sona doğru sesi kısılmıştı. Ne oldu yine kim bilir.

"Yoksa" dedi ve sırıttı. İyi bir şey söylemeyeceği kesindi. "Ayça'yı mı seviyorsun?"

Oldukça mutlu gibiydi bu fikirden.

"Adının Ayça olduğunu yeni öğreniyorum, ne saçmalıyorsun?"

Pis pis sırıtmaya devam etti. Görünüşe göre sıra B seçeneğine gelmişti.

"O zaman Şeyma'yı seviyorsun!"

İç çektim. B şıkkının adı Şeyma'ymış.

"Hiçbirini sevmiyorum."

Gerçek cevap olan C şıkkı Ata'dan söz edilmeyeceğini biliyordum. Ne de olsa o erkekti değil mi?

"Off! Ne güzel dalga geçecektim."

Göz devirdim. Acaba bir erkekten hoşlandığımı bilseler yine bana aynı davranırlar mı? Korkunç bir düşünce.

"Gıcıksın."
"Ehehe! İşimiz bu."

Gülümsemesi soldu dediğinin ardından. Anlam verememiştim buna.

"Ne oldu?"

Kaşlarını çatıp, dudağını büzdü.

"Anlattıklarımın hiçbirini dinlemedin mi şimdi?"

Kurtarıcı zil çaldı. Sıkıntılı bir şekilde gülümsedim. Dinlemedim dersem bütün gün beni diğerlerine anlatır, insanı sinir ederdi.

"Ahaha!.. Zil çaldı... Sınıfına git sen değil mi?"

Ayağa kalkıp onu sınıftan dışarı itekledim. Bana hakaret kelimeleri mırıldanırken görmezden geldim. Bu görmezden gelişim, onu dinlememin bedeliydi. Yoksa bana söylediği o hakaretlerin hepsini ağzına geri tıkardım.