Yalnizlik...
Çaldigi her kapi yüzüne kapanan,
İstenmeyen misafir..
Yalnizlik, sevilmeyen adam..
Yalnizlik korkulu rüya..
Yalnizlik kötü olan..
Yalnizlik ölümcül veba..
Sanıldığı kadar kötü değildir belkide yalnizlik.
Ölümcül olan yalnızlık değildir belki..
Ölümcül olan kalabalıklar arasında yalnız olmaktır belki.
Sek içilseydi yalnızlık belki de bu kadar yalnız olmazdı yalnızların yalnızlıkları.
Etraftaki sahtelikler olmasaydı..
Yalnizliklar böylesine boynu bükük olmazdı belki..
Yalnızlik hislerin en güzeliydi oysa..
En masum olani..
En zararsiz olani..
En gerçek olani..
İyi olan sevilmezdi ya hep..
Değişmez kaideydi ya hani iyiyi dışlamak
Kötüyü yere göğe sığdıramamak..
Yalnizlik hep o dışlanan iyiydi
Ve geri kalan her sey sahteydi..
Her sey kötü..
Bu yüzden yalnizlik hep sevilmeyendi
Geri kalanlarinlarin peşinden koşarken
Hep dışlanandi yalnizlik..
Hep korkulan..
Hep kaçilan..
Siyahti yalnizligin rengi..
Zifiri gecelerin en koyu anı..
Ölüm gibi..
Ölüm gibiydi yalnizlik çünkü gerçekti..
Şakasi yalani dolani olmazdi yalnizligin..
Anlayani da olmazdı yalnizligin
Dinleyeni de...
Yalniz olan yalnizlikti..
İnsan sadece taklidiydi..
Bu yüzden yalnizligin kalabaligi yoktu..
Ve mutluydu yalnizlik yalnizken..
İnsanin yalnizligi kalabaliklar icindeydi..
İnsanin yalnizligi bencildi..
Ve mutsuzdu insan yalnizken..
İnsanin yalnizligi..
Tek sorumlusuydu,
Tüm gözyaşlarinin..
#Sevgili dostum ve yalnizligimi kalabaliklastiran arkadaslarima..
