Sabah Anna'nın inci gibi sesiyle uyandım demek isterdim ancak, Anna'nın karga gibi sesiyle uyandım. Başımın üstünde bas bas bağırıyordu.
"BAĞIRMA LAN KARGA GİBİ KULAKLARIM ÇINLADI." Anna'ya bağırmamasını söylerken ben de bağırıyordum.
"BAĞIRMA LAN BANA, YIKARIM BU EVİ BAŞINA." İşte ruh hastası bu dediğini yapar, ses tonumu düşürüp konuşmaya başladım.
"Tamam zilli sustum, sakin."
"Aferin, böyle ol." Tabi bu bizim dilimizde böyle söyleniyor. Fakat bu ruh hastasının dilinde 'eferin, böle ol.' Ayhh her neyse.
Yatağımda oturur pozisyonuna geçip esneme hareketleri yapmaya başladım. Kendimi geri yatağa attım. Dün gece Anna ile birlikte komedi, romantizm, korku karışık bir sürü film veya dizi izledik.
Yani geç yattık kısaca, bu yüzden çok uykum vardı. "Anna izlinliyim zaten ne diye uyandırıyorsun anlamıyorum"
"İyi de dün dedin ya gezeriz birlikte diye" Anaa ben onu tamamen unutmuşum.
"Aaa ben öyle bir şey mi dedim? Hiç hatırlamıyorum." Anna'yı yatağa çekip "Hadi uyuyalım hatırlamıyorum ben öyle bir şey."
"Ya Adrian şu an mızıkçılıktan başka bir şey yapmıyorsun. Kalk hemen."
Oflayarak yataktan kalktım. Anna arkamdan ittirip tuvalete götürüyordu. Kız çıtı pıtı bir şey ama deli gücü var resmen. Ben banyodaki işlerimi hallederken Anna hem yatağımı toplamış hem de kahvaltı hazırlamaya başlamıştı.
Ne kadar uzun kaldım lan acaba tuvalette?
Anna'nın saçlarını okşayıp öptüm. Mis kokulum benim. Anna ile ana okulundan bu yana arkadaştık.
Annemden sonra en değerlim Anna ve Pars idi. Hazırladığı kahvaltıyı bitirdik ve birlikte toplarken sohpet etmeye başladık. Kapının çalmasıyla koşarak kapıya ilerledim.
Kapıya bakmadan açtım kapıyı çünkü Anna ile konuşuyordum hâlâ. Kimin geldiğini görmek için kapıya baktım. Bakmamla şok oldum. Tabii ki karşımda Axel'i görmeyi beklemiyordum.
Arkamdan Anna koşarak geldi. "Hoşgeldin Axell" suratına değişik baktığımı görünce Anna bana sadece göz kırpmakla yetindi.
"Ay pardon geç içeri." Kendime gelip nihayet içeri davet edebilmiştim taş adamı. Tam kapıyı kapatacakken Pars'ı eve yaklaşırken gördüm. Anında kapıyı açıp Pars'ın üstüne koşup kollarına atladım.
"Lann sen bana sürpriz mi yaptıınnnnn çok özlemiştim seni." Uzatarak konuşmadan çekinmiyordum. Pars benden beden olarak daha büyük olduğu için rahatlıkla kucağına aldı.
Benimle birlikte eve adımlarken konuşmaya başladı. "Tabi sana sürpriz yaptım lan. Ben de sizi çok özledim."
Kapıda Axel öylece durmuş kaşları çatık bir şekilde bizi izliyordu. Kendimi yere kaydırıp utançla Pars'ın kucağından indim. Aman Allah'ım aslanım bu nasıl bir bakıştır yapma yanarız.
"Eee bu Pars. Pars bu da Axel." Kısaca birbirlerini tanıttıktan sonra içeri geçtik.
Anna'nın yanına ilerleyip "Axel'i sen mi çağırdın?" Sorumu cevapsız bırakıp göz kırpmakla yetindi. Evet o çağırmıştı ruh hastası işte ne beklersin.
Birlikte oturmuştuk bir yanımda Axel bir yanımda ise Pars vardı. Kafamı Pars'ın omuzuna yasladım. Anna bir anda ayağa kalkıp bağırmaya başladı.
"Hadi dışarı çıkalım, ne diye deli gibi oturuyoruz ki?" Kafamı Pars'ın omuzundan kaldırıp bir Axel'e bir Pars'a baktım. İkisi de onaylar tınıda sesler çıkarınca ayağa fırlayıp odama koştum. Hazırlanmam lazımdı sonuçta.
Anna'nın fısıldadığını duydum.
"Bana ruh hastası der fakat kendisinden haberi yok."
Odamdan Anna'ya bağırdım. "DUYUYORUM ANNA."
"He birde kulakları çok iyi duyuyor şerefsizin." Ne kadar sesini alçaltsa da duyuyordum işte. "ANNA HÂLÂ DUYUYORUM SUS BENCE."
Salondan kıkırtılar duyunca istemsiz ben de kıkırdadım. Üstümü değiştirmek için dolabımı açtım. Beyaz boğazlı kazağım ve kumaş siyah pantolonumu giydim. Üstüne de siyah ceketimi aldım. Bir kolye ve de saatimi taktım. Aynadan son kez kendime bakıp ayağıma spor ayakkabılarımı geçirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
