From anger to love~Pablo Gavi

5.

Wstałam dziś z dość mocnym bólem głowy. Może przez to że dziś jest poniedziałek,czyli w skrócie dzień którego nienawidzę. Mój ojciec odrazu po przylocie do Barcelony zapisał mnie na studia psychologiczne i właśnie dziś miałam pierwsze zajęcia w nowej szkole.

Spojrzałam na zegar i jak poparzona wyskoczyłam z łóżka. Świetnie zajęcia mam za 40 min. Super, spóźnię się w pierwszy dzień.

Szybko pobiegłam do łazienki, przebralam się w luźne ale wmiare eleganckie ciuchy, zrobiłam delikatny makijaż i umyłam zęby. Spakowałam torbę i ruszyłam na dół.
W kuchni siedział kto inny niż Gavira, czemu on już nie spi jest przecież dopiero 7.40

- ohh ktoś tu zaspał- powiedział, a na twarz wkradł mu się chytry uśmieszek.

- Nie spałeś to mogłeś mnie obudzić. - odgryzłam po czym zabrałam mu kanapkę którą właśnie jadł.

- To jest moje! - podniósł głos na co tylko parsknęłam.

- Trudno, zrobisz sobie nowe. Na mnie studia czekają papa zlociutki, a kanapka mehh taka średnia, mogłeś się bardziej postarać - dodałam po czym zaczęłam ubierać buty.
Słyszałam,że brunet coś jeszcze mówi ale szczerze miałam to gdzieś. Mój autobus odjeżdżał za dosłownie 2 minuty a ja dopiero ominęłam mój dom.
Nie zostało mi nic innego niż bieg. Ruszyłam dość szybko i energicznie przez co prawie zrobiłam 3 fikołki.

Po chwili cała zdyszana dotarłam na miejsce. Na całe szczęście autobus spóźnia się o 2 minuty, no w sumie nie wiem czy na szczęście bo prawie umarłam przez to biegnięcie ale już trudno. Usiadłam na zniszczonej ławce i złapałam się za głowę która bardzo mi pulsowała. Oj zdecydowanie jeszcze bardziej znienawidziłam poniedziałki

-hej, wszystko w porządku? Nie wyglądasz za dobrze - z myśli wyrwał mnie bardzo miły głos. Podniosłam niechętnie wzrok i zobaczyłam dość niską blondynkę o pięknych niebieskich oczach. Była młoda ,myślę ,że w moim wieku.

- Tak tak , wszytsko dobrze znaczy,boli mnie głowa i trochę mi słabo bo biegłam przed chwilą ale zaraz mi przejdzie Spokojnie- odpowiedziałam łagodnie.

- Jesteś tu nowa ? Bo jakoś cię nigdy nie widziałam - dodała po czym dosiadła się do mnie.

- W Zasadzie jestem tu dopiero kilka dni. Przeprowadziłam się tu do ojca. - odpowiedziałam posyłając przyjazny uśmiech . Blondynka tylko pokiwała głową na znak że zrozumiała.
Mój autobus podjechał, wstałam z miejsca i gdy miałam żegnać się z nowo poznaną koleżanką ona również wstała i uśmiechnęła się szeroko.

- Tak się składa ,że jadę tym samym autobusem- dodała - jedziesz na uczelnię?

- Tak, ojciec zapisał mnie na studia psychologiczne- odpowiedziałam a na usta blondynki wkradł się szeroki uśmiech.

- No nie gadaj! Ja właśnie też jestem tam zapisana, w zasadzie dziś będzie mój pierwszy dzień. Mam nadzieję,że będziemy w jednej klasie- dodała po czym obie wsiadlysmy do autobusu.
Całą drogę rozmawiałyśmy- Eliza jest naprawdę świetną osobą. Jest w moim wieku przez co może właśnie dlatego odrazu zlapalysmy "wspólny język" .
Eli jest dość nieśmiała. Bała się rozmawiać o swoim życiu a tym bardziej o swojej rodzinie. Z tego co udało mi się od niej wyciągnąć to wiem tylko tyle ,że partner jej matki jest alkoholikiem przez co nie panuje nad agresją i nie raz zdążyło się mu uderzyć dziewczynę. Jej mama ostatnio wyjechała na kilka miesięcy przez co blondynka była zmuszona do mieszkania pod jednym dachem z tym obleśnym człowiekiem. Tak bardzo Chciałabym jej pomóc ale nie wiem jak..

- Eli, wiesz jeśli chcesz możesz zatrzymać się u nas na chwilę. Wiem,że nie jest ci łatwo bo sama kiedyś coś takiego przeżywałam - powiedziałam po chwili ciszy. Szłyśmy właśnie do drzwi szkoły, rozejrzałam się czy nikogo nie ma w pobliżu i pokazałam dziewczynie moje nadgarstki .. Tak możecie się domyślić na nich jest po prostu kod kreskowy.. Niestety, gdybym mogła cofnąć się w czasie nigdy bym nie pozwoliła sobie z przeszłości zrobić czegoś takiego. Teraz już wiem że nie warto. Wiem że dużo osób właśnie tą metodą próbuje uciec od wszelakich problemów ale to tylko pogarsza sytuację.