Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Kuzenim Paulo, Gavi ve benim aynı ortamda bulunmamız sanki dünyanın en garip olayıymış gibi davrandığı için bi yarım saatte Paulo'nun sorgusu altında kalmıştık.
Paulo susmak bilmiyordu fakat yaralarımın yanması artmıştı bu nedenle istemsizce ağzımdan ufak bi inilti kaçmıştı.
O sırada ikisininde bakışları bana dönmüştü.
Carina, "Bakmayın bana öyle bön bön, canım acıyor burada!"
Dybala, "Güzelim hastaneye gidelim itiraz etme, Martin seninde kaşın kötü gözüküyor."
Gavi'yle aynı anda "Gerek yok." diyince Paulo ikimize de ters ters bakıp göz devirdi.
Anlaşıldı. Hastaneye gitmeden kurtuluş yok Paulo'dan. Kuzenim önden yürürken Gavi ve bende arkasından yürüyorduk. Arabaya vardığımızda öne ben ve Paulo, arkayada Martin oturdu.
Yolda ilerlerken Paulo birisini aradı. Sanırım bizimkilerden biriyle konuşuyordu. 1 saat sonra her zaman buluştuğumuz kafede buluşalım diyip kapatmıştı.
Martin kolunun birini benim koltuğuma, diğerini Paulo'nun koltuğuna yaslayıp öne doğru eğilmişti. Aynı küçük bir çocuk gibi gözüküyordu.
Kavga ederken ki Gavi'yle, şuan ki Gavi'yi karşılaştırınca gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım.
Gavi, "Kimi aradın?"
Dybala, "Bizimkileri, hastaneye gittikten sonra onlarla buluşursak hepimizin kafası dağılır diye düşündüm."
Carina, "Antony geliyor mu?"
Dybala, "İşi erken biterse hemen gelecekmiş, işi uzarsa da beklememizi söyledi. Seni görmeden hiç bir yere kaçamazmışız."
Carina, "Aşk bu çocuk ya!"
Dybala ve Gavi'nin aynı anda göz devirdiğini gördüm. Ne yani Antony'den bahsediyorum, boru değil sonuçta.
Dybala, "Hadi bebeğim hadi konuşma in araban, geldik."
Paulo'ya ters ters bakıp arabadan indim. Hastaneye girdiğimizde Paulo, Martin ve benim için yetkili birileriyle konuştuktan sonra üst kata çıkıp 10 dakika kadar sıra bekledik.
Sıra bize gelince bir yatağa ben bi yatağada Gavi oturdu. Aramızda sadece perde vardı. Paulo'da dışarıda bizi bekliyordu.
Hemşire tişörtümü sıyırmamı istedi, göğsüme kadar kaldırdım. Bende yeni farketmiştim, yaram cidden büyük ve derindi.
Hemşire, "Derin nefes alır mısın? Pansuman yapacağım. Birazcık canın yanabilir, yaran kötü gözüküyor."
Kafamı sallayıp onayladım ve derin bir nefes aldım. Ve bu hayatımda aldığım son nefe-
