Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Araba yolculuğumuz devam ederken ikimizden de ses çıkmıyordu. Martin'in beni öpmesi beklediğim bir şey değildi...
Benim evime vardığımızda arabayı yavaşça durdurdu. Beni öptüğünden beridir üzerinde tuhaf bir sakinlik vardı.
Arabayı durdurmuş olmasına rağmen ikimizde ne konuşuyorduk, ne arabadan iniyorduk. Bu tuhaf duruma son vermek adına ağzımı açtığımda Martin'de konuşmaya başlamıştı ve söylediklerimiz birbirine karışmıştı.
Gavi, "Sen söyle."
Carina, "Hayır, sen söyle."
Gavi, "Pekala... Sanırım sen haklıydın, biz arkadaş değiliz. Bunu farketmem zaman almış olsada yanındayken kendimi çok değişik his-"
Carina, "Martin dur... Bunu yarın konuşalım olur mu? Hazır değilim."
Gülümsedikten sonra elini yanağıma koyup nazikçe okşadı. Biraz yakınlaşıp diğer yanağıma ufak bir öpücük bıraktı.
Gavi, "Eve git, kafanı topla. Yarın seni alırım ve bu konuyu konuşuruz. Olur mu?"
Hala yaşadıklarımın şoku üzerimdeyken sadece kafamı sallamakla yetinmiştim. Martin gözlerini bir saniye gözlerimden ayırmazken dudağı ve yanağı arasında ki yere hızlıca bir öpücük bırakıp arabadan indim.
Arkama bile bakmadan kapının önüne geldim ve zile defalarca bastım. Nicola telaşla kapıyı açtığında onu içeriye iteleyip kapıyı kapattım.
Zalewski, "Carina iyi misin sen?"
32 diş gülümseyip ses tonumu frenleyemeyip oldukça yüksek ve neşeli bir tonda cevap verdim.
Carina, "Çok iyiyim!"
Aniden bağırmamla Nicola yerinden sıçramış, ardından tuhaf bakışlarını üzerimden çekmemişti.
