lee donghyuck senin gülümsediğini görmeyi çok seviyor.
başının arkasını mahcup bir şekilde ovuşturarak ve gözlerinize bakmadan size böyle söyler. kıpkırmızı, yanaklarına, boynuna, göğsüne kadar uzanan bir orman yangını gibi yayılır ve kalbini sarar. Sonunda biraz cesaret kazandığında, bakışlarını kaldırıyor ve - daha önce hiç bu kadar suskun kalmadığına yemin ediyor - ona gülümsüyorsun.
sırf dudaklarınızın kenarları kıvrılsın diye en aptalca şeyleri yapıyor. iğrenç tavlama replikleri, sevimsiz diyaloglar, en sıradan şeyleri bile başınızı sallayacak bir şeye dönüştürme - yine de onun topal şakalar yapma girişimlerinden asla bıkmış görünmüyorsunuz. bunun yerine başınızı başka yöne çevirirsiniz ve donghyuck bir an yanlış bir şey yaptığını düşünür, ta ki ona tekrar dönene ve kahkahanızı kontrol etmek için dudaklarınızı ne kadar sıkı bastırdığınızı görene kadar.
o zaman seni öper ve hiçbir şey senin dudaklarının onunkine bastırılması, parmaklarının onun saçlarına dolanması ve asi olmayan bukleleri çekiştirmesi, ellerinin yanaklarını çok ama çok nazikçe avuçlaması ile kıyaslanamaz. o -istemeden- geri çekildiğinde, kafanı onun göğsüne gömersin ve o seni sımsıkı tutar, kendi kendine gülümser ve kalbinin göğüs kafesinin içinde gümbür gümbür attığını duymamanı umar. ona baktığında, gülümsüyorsun. seni tekrar öpüyor. dudaklarına karşı gülümsersin.
lee donghyuck senin gülümsediğini görmeyi çok seviyor. daha çok sevdiği şey buna sebep olmaktır.
