Acıyı bana anımsatan her bir melodi ile âhengi tutmuştum.
Gözlerimi yumup, kendimi dansa hapsetmiştim. Sen çaldıkca ben orada dans ediyordum.
Senin dilin notaların olmuştu.
Benim dilim ise dansım.
Farklı üslûplarla aynı duyguyu yansıtıyorduk.
Dak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ardından ben kalmıştım. Beni hiç görmemiştin . Varlığımı hiç hissetmemiştin. Ben ise yüreğimde ki sıkıntıyı büyütmüş yahu benimsemiştim . Dakikalar önce bu sıkıntıyı sorgularken şimdi ise sahiplenmiştim. Yabancı bir adam için ağlamıştım. Senden sonra orada banka oturup, denizi izledim . Arada sırtını dayandığın ağaca bakıyordum. Acaba o ağaç seni hissetmiş miydi ? Acaba o ağaç senin acını bilmiş miydi ? Bilmiş olmalı, hissetmiş olmalı...."
*********
Son cümleden sonra ona baktım. O gün ki acı var sanki yüzünde. O ağlama sebebini hiç bilmedim ,bilemedim. Çünkü hiçbir zaman cesaret edip soramadım. Ve şimdi ise cesaret edip anlatabildim fakat karşılığı yok. Bunca saat anlattığım neydi ki ? Dudaklarım daha çok kurumuştu, başım daha ağır olmuştu ama içim istiyordu hâlâ anlatmayı. Kaldığım yerden,elinin üzerini okşayarak anlatmaya devam ettim .
" O ağaç benim sırdaşım olmuştu. Senden sonra o ağacı da benimsemiştim. Sahilden ayrılıp evime gitmiştim. Yorgun bedenimi suyun altında yıkayıp bornozla yatağa girmiştim. Aslında pek huyum değildi , duş sonrası bu şekilde yatağa girmek. Düşünceler buna sebep olmuştu. Zihnimde ağlama sesin , hıçkırık sesin , çökmüş omuzların ... Her biri dönüp dolaşıp içimde ki sıkıntıya besin oluyordu. Tuhaf bir hâl almıştım. Bedenimin nemi ile iyice mayışıp ,uyuya kalmıştım. Gözlerimi açtığımda güneş batmış,hava kararmışdı. Çok uyumuştum. Senle gözlerimi yumup ,senle açmam hiç doğru gelmiyordu bana . Bunu fark etmem geç olmamışdı. Ve kendime sesli bir şekilde ;
" Yahu yabancı, yabancı... Allah yardım etsin ,ben ne yapayım?" demiştim.
İşe yaramış mıydı o an için bilemiyorum. Yataktan çıkıp o an ki gereken işleri yapmıştım. Her şey çok doğaldı. Evimdeydim, yemeğimi yapıyordum,yarın ki dans koreografisini düşünüyordum. Bu böyle günlerce devam etti. Evimden işime, işimden evime. Hayati ihtiyaçlarımı karşıladım. Arada gezdim arada filim izledim . Bazen bir kaç eş dost ile muhabbet ettim . Bazen yürüyüş yaptım,bazen yeni hobiler edinmeye çalıştım. Her şey yolundaydı ta ki benim tekrar o sahile gidip tekrar o ağaca uzun uzun baktığım ana kadar her şey yolunda sanmamdı. O ağaç ki bana o günü hatırlatmıştı. Elimi kalbime götürecek kadar, güçlü bir anıyı zihnimin orta yerinde ayağa kaldırtmıştı. O sıkıntı varlığını korumuştu, ağlayışın zihnimde varlığını korumuştu. Her şey bu kadar normal iken sahip olmadığım bir sıkıntı için üzülmem gerektiğini hissediyordum. Hava esiyordu,hafif dalgalı saçlarım rüzgara eşlik ediyordu. Martılar gökyüzünde uçuşuyordu. Bu kadar normalin içerisinde sen bana çözülmeyen bir ayrıntı olmuştun . O günden sonra bile isteye o sahilin yolunu tuttum. Her gidişim de ağaca baktım ,denizi izledim. Yürüdüm, ağır ağır yürüdüm. Belki gelirsin , belki tekrar o ağaca yaslanırsın ,belki denizi izlersin , belki bakışlarını gökyüzüne değdiyip dua edersin. Belki de rastlaşırdık ve ben o sıkıntıyı sorardım.. Belkilerim çoktu.. Dedim ya tuhaf bir hâl almıştım. Her iş çıkışında orada olurdum. Ve bu uzun bir zaman boyunca sürdü. Seni görmemem gün iken , günler olmuştu hafta. Habersizce bıraktığın sıkıntı ile günleri haftaya devretmiştim. Ve ben seni haftalarca düşünmüştüm. "
