Diren

Ayaklarımı yataktan sarkıttığım an, duvarla göz göze geliyoruz.İnceliyor her kıvrımımı.En çok sevdiğim şey,çoraplarımı bu andan bi 5 dk sonra çıkartıyor olmam.
Sonra bir bakıyorum ki pek alışık olmadığım bir pencereden insanlara, birisi dantelli don alıyorum diye sevinir ötekisi yirmi bine zor tablo beğenir...
İrtifalarımdan sıyrılıyorum ama.
Keşke konular bunlardan ibaret olsa.

Bana mutluluğu paylaşmayı yasaklayan birçok şey yaşattılar. Aşktı, nefretti, tutkuydu, dostluktu, aileydi, babanın isyanı, bir bebeğin ilk ağlayışıydı, sonsuz bir morarıklıktı. Ama asla yasak değildi, günah değildi ama sadece dildeydi . O mutlu fotoğraf karelerini sadece kalbimin duvarlarına astırdılar.
Bana o kalemimin ucunu sana getirmeden yazdırdılar. Zorla . Bana gittiğim yolların adreslerini unutturdular . Bana ağlamayı yasakladılar , gülmenin mümkün olmadığı anlarda . Beni her gece kendi gözyaşlarımda boğdular, gençken. Ama Direndim.

Herkese direndim. Yeri geldi mutluluğa , yeri geldi acıya , yeri geldi hislerime ve kalbimin sesine direndim . Mantığıma direndim , acılarıma. Zamana direndim. Kadere direndim. Ben yeri geldi herkesin mutsuzluğuna da direndim , akan gözyaşlarıma da direndim: Kendimle ilgili mana veremediğim gizlerin her birini devralıp, mükemmel bi hakikati benden önce bulabileceğine inandığım insan başardı bunu gözlerimin önünde. Sadece ona inandım. Şu an hayatımda olan bana hakikati ve sevgiyi sonsuzca besinmişçesine aşılayanıma.

İnsan bazen delirmeli. Ama bunu da önlemeyi bilmeli...
Bütün hisler tuğlalaştırılmamalı kimsenin içinde, felaketleştirilmemeli.
Boynundaki zincirin en serin yeri artık aitliğini de yitirdi.
Göğüs kafesimdeki gürültüye tıkıyorum kendimi.
Ve hala eşyalar yer değiştiriyor doktor...