Kayboldum -Ara Verildi-

-1-

İyi okumalar..

--

Arabadaydık ve ben hâlâ boşa giden yıllarımı düşünüyordum. Annemin "Aylin in artık." demesiyle kendime geldim. Hastaneye geldiğimizi fark etmemiştim. İçeriye girdiğimde yorgun bakan bir kadın , kadının beline eline koyan bana merak ve özlem karışımı bakan bir adam ve kadının yanında bana nefret ve merak karışımı bakan , benden küçük duran bir çocuk vardı.

Ben onları incelerken annemler keyifle oturmuş ve bekliyorlardı. Aslında kimi veya neyi beklediğimizi bilmiyordum.

Birkaç dakikanın ardından içeriye bir kız girdi. Uyumsuz bir kombini vardı. Pembe simli bir kazak ve neon yeşil bir kot giymişti. O an öğürme isteğini geri çevirmek zorunda kalmıştım. Kız karşımdaki adamın yanına oturdu ve telefonunu eline aldı.

Doktor içeriye girdi. Bize dönüp "Sizden özür diliyoruz. Bu karışıklığın olabileceği söylendi." dedi. O an kalkıp bir şey söylemek istesem de sustum. Konuşsam beni kâle alırlar mıydı ki?

İlk önce babamdan kan aldılar. Sonra benden. Karşı aileye geçince kızdan kan almak istediler fakat kız itici bir ses tonu ile "Hayır! Benden kan alamazsınız! Başka bir şey yapın!" diye bağırdı. Kulaklarımdan kan geldiğini hissettim. Zor da olsa kızdan ve adamdan kanı aldılar.

"DNA testi 2 saat sonra çıkar." diyip gitti biri. Ben o sırada yere dalmış parkelerin çizgilerini sayıyordum. Ayağa kalktım ve dışarıya çıktım. Hava almaya ihtiyacım vardı.

Gidip bir banka oturdum ve düşünmeye başladım. Neden bana böyle yaptılar? Gerçek kızları olmadığımı bilmiyorlardı bile. Ya da ben öyle sanıyordum. Fiziksel olmasa bile psikolojik bir şiddete maruz kaldım ben. Anneme psikoloğa gitmek istiyorum dediğimde gülerek senin için ayriyeten para veremeyiz dedi. Ondan sonraki günler daha da kötü hissetmeye başladım.

Yanıma birinin oturduğunu hissettim. Baktığımda içerdeki kadın olduğunu fark ettim. "Merhaba kızım." dedi. Ben kafa sallarken aklım kızım kelimesindeydi. O kadar içli söylemişti ki. Bir süre kadının yüzüne baktım. Bana özlemle bakıyordu. Test sonuçları açıklanmamıştı ama sanki ben onun kızıydım gibi davranıyordu.

"Ben Hale. Sanırım annen oluyorum." dedi gülümseyerek. Bende gülümsedim "Ben de Aylin. Sanırım ben de kızınız oluyorum." dedim. Daha çok gülümsedi. Ama bu buruk bir gülümsemeydi. Tanırdım.

Hale hanımla biraz sohbet ettik. Daha sonra o çocuk Hale hanımı çağırdı ve gitti. Hale hanım da yanımdan gidince düşüncelerimde boğulmaya başladığını hissettim. 2 saat nasıl geçti bilmiyorum. Hale hanım beni çağırdığında hızla hastaneye geri girdim.

Doktor testi okumaya başladı "Aylin Yürek %99,99 ihtimalle Tarık Soyakan'ın kızı ve-" doktorun lafını kesen an- üvey annemin çığlığıydı. Sevinç çığlığı. Annemin beni sevmediğini biliyordum ama bu kadar olduğunu düşünmemiştim. Gözüm dolacakken kendimi tuttum.

O sırada üstümde bir bakış hissettim. Diğer aileye yani Soyakan ailesine baktığımda bana baktıklarını gördüm -kız hariç-. Üvey ailem kıza doğru gittiler ve sarıldılar. 16 senedir bana hiç sarılmayan ailem 2 saattir tanıdıkları kıza sarıldılar.

Sonra Hale hanımın bana sarıldığını hissettim. Öylece kalmıştım. Zor da olsa ona sarilabildim. Kokusu.. Kokusu çok başkaydı. Sanki.. Sanki anne kokusu buydu. Ben Hale hanıma daha sıkı sarıldığımda bu sefer Hale hanım kaskatı kesildi. Birkaç saniye sonra bana aynı sıkılıkla sarıldı. Adının Tarık bey olduğunu sandığım adam da bana sarıldığında bu sefer sarılamadım. O da fark etmiş olacak ki ayrıldı.

Daha sonra odada bir ses duyuldu. Üvey babamın sesi.. "Biz kızımızla gidiyoruz. Aylin'i istemezseniz yurda bırakabilirsiniz. Çünkü biz istemiyoruz." O an dolu dolu gülmek istedim. Kahkaha atmak istedim. Ve içimde tutamadım. Büyük bir kahkaha attım. Herkes bana garip garip bakarken çocuk bana üzgün ve dolu bir merakla bakıyordu. Yavaş yavaş kahkaham gülüşe dönüştü. Daha sonra gülüşüm de soldu.

Üvey aileme bakıp "Bunca yıl bana göstermediğiniz sevgiyi ve ilgiyi bu kıza gösterin. Tek isteğim bu ki zaten gösterecek gibi duruyorsunuz. Umarım mutlu olursunuz." dedim ve ordan hızla ayrıldım.

Arkamdan adımı duysamda durmadım. Duramazdım. Daha sonra bir şeye takıldım ve yere düştüm. Kafamda büyük bir sızı hissettim. Gözümü açamadım. Ama bilincim açıktı. Birinin kafamı dizine koyduğunu hissettim."HEMŞİRE!" diye gür bir sesin bağırmasıyla bunun Tarık bey olduğunu anladım." Kızım n'olur aç gözlerini. Hadi kızım. Birtanem lütfen.."

Az önce kükreyen adam bana yalvardı.. Cidden ben bu insanlara ne yapmıştım da bana böylelerdi. Düşüncelerimde daha fazla boğulmadan karanlık beni içine çekti..

--

Kısa olduğunun farkındayım. Özür dilerim. Bir sonraki bölümü uzun yapmaya çalışacağım. Hoşçakalın..