Жижигхэн ч гэсэн, уруул өргөгдөх хэмжээний инээмсэглэл тодров.
Магадгүй зүгээр л өөрөө хэлтэл нь хүлээх хэрэгтэй бололтой.
Жонгүг бараг л явах гэж байхад хэн нэгэн түүнийг дуудахад, энэ Жимин гэдгийг хоолойноос нь л таних аж.
"Гүг! Чи хичээлийн дараа үлдэх юм уу?"
Бага зэрэг хөмсгөө өргөсөөр,
"Яах гэж үлдэх юм"
"Өнөөдөр Юнги сагсны тэмцээнтэй шүү дээ. Үзэхгүй хэрэг үү?"
Хийх зүйлсээ бодсоор, хэдэн секунд өнгөрөхөд би толгой сэгсрэв.
"Гэхдээ, яагаад?"
"Хүсэхгүй байна аа, Жимин. Чи л үлдэж галзуурсан шүтэн бишрэгч охиныхоо ажлыг хий"
Жонгүг хариуг нь сонсохоосоо өмнө дараагийн хичээл рүүгээ алхан явахдаа хэн нэгнийг санаандгүй мөргөж орхих нь тэр.
___
Guess who
YOU ARE READING
Mute | vk
FanficЯрианы чадваргүй хүү өдөр бүр краш-даа жижигхэн ил захидал үлдээдэг тухай өгүүлэмж. All credit goes to staekok Translated into Mongolian.
