Тэхён дараагийн хичээл рүүгээ яаран гүйхдээ хэн нэгнийг мөргөж орхисноо ч анзаарах сөхөөгүй явав.
Мөргүүлсэн нэгэн нь түүний нүд рүү эгцлэн харахад Тэхёны зүрх хэмнэлээ алдах нь тэр.
Жонгүг...
Хэтэрхий их ширтэх нь тэнэг хэрэг болохыг ухааран, гялсхан бөхийлөө.
"Зүгээр дээ. Замаа харалгүй явсан миний ч гэсэн буруу байгаа, уучлаарай"
Жонгүг ийн хэлчихээд даган бөхийхөд Тэхён бүх биеэр нь халуу дүүгэн, хөөрхий зүрх нь марафонд гүйсэн мэт л галзуу хурдалж, хацар нь ягаарч эхлэхийг мэдрэв.
Дахин нэг уучлал хүсэн бөхийсний дараа ичгүүртэй байдалд унахгүйн тулд зорьсон ангиа зүглэж эхэллээ.
Phew. Ойрхон байлаа шүү. Намайг хачин юм гэж бодсон байх даа.
__
HAPPY 799 READERS, Y'ALLLLL
YOU ARE READING
Mute | vk
أدب الهواةЯрианы чадваргүй хүү өдөр бүр краш-даа жижигхэн ил захидал үлдээдэг тухай өгүүлэмж. All credit goes to staekok Translated into Mongolian.
