တွေ့ဆုံခြင်း အခိုက်အတန့်

Part-2

                           အပိုင်း(၂)

ထိုအချိန်ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့လက်နှစ်ဖက်ဟာ
ကျွန်တော့်ခါးကိုနောက်ကနေဖက်ထားလို့
နေသည်။

"ခင်ဗျား ဘာလုပ်တာလဲ လွှတ်! ကျွန်တော့်ကို
လွှတ်ပေး"

ကျွန်တော်သူ့လက်တွေကို အတင်းဖယ်ပြီး ရုန်းနေပေမယ့် သူ့လက်တွေက နည်းနည်းလေးတောင် မကြွလာပါဘူး။ပိုပြီး တင်းကျပ်လို့သာနေသည်။

"ကိုယ့်လက်ထဲက ပြေးလွတ်မယ်ထင်လား ကလေး"

ထိုလူရဲ့ဆူးရှရှအသံကြောင့် ကြက်သီးတောင်
ထသည်။ထိုလူ့လက်ထဲကနေ အတင်းတွေရုန်းသော်လည်း မလွတ်ပါ။

"အာ့ ခင်ဗျား!"

ကျွန်တော့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်တင်ကာ အတင်းပွေ့ခေါ်သွားသည်။ကျွန်တော့်မှာရုန်းနေသော်လည်း ပြုတ်ကျမှာလဲ ကြောက်တာ
ကြောင့် နည်း"ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုလူက
လှေကားတစ်ထစ်ချင်းစီ တက်ပြီး
လှေကားထစ်ဆုံးနေရာမှာတော့ သူရဲ့ခြေလှမ်းတွေရပ်လိုက်သည်။ သူ့ပုခုံးပေါ်ကနေဆင်းပြေး ဖို့ လုပ်တဲ့အချိန်မှာ သူဟာ ကျွန်တော့် လက်ကိုဖိထားပြီး အခန်းထောင့်ဆုံးစီခေါ်သွားသည်။

အခန်းတံခါးက သော့မပါဘူး။ထိုလူရဲ့
လက်ဗွေရာနဲ့ဖွင့်မှာသာ တံခါးက ပွင့်သွားသည်။ ဒီတံခါးနဲ့သာဆို ကျွန်တော်
ထွက်ပြေးရင်တောင် လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ ထို့နောက် ထိုလူရဲ့ ပစ်ချတာကို ခံလိုက်ရသည်။

"ခင်ဗျားကို လွှတ်ပေးလို့ ကျွန်တော်ပြောနေ
တယ်လေ!"

ထိုလူကို အသံကျယ်စွာ အော်လိုက်တော့။ ထိုလူရဲ့ သူ့ရဲ့လက်တွေနဲ့ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို
အတင်းညှစ်ကာ.

"ငါ့ကို အမိန့်လာမပေးနဲ့ မင်းရဲ့ စောက်ပါးစပ်
ကို ပိတ်ထားလိုက်!"

လည်ပင်းက အရမ်းအစ်နေတာကြောင့် သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို လက်နဲ့အတင်းဖယ်နေရသည်။

"အဟွတ် အဟွတ်!"

​ခေါင်းတွေအဆက်အပြတ်ဆိုးနေမိသည်။

"ခင်ဗျား..ခင်ဗျားကို ကျုပ်မုန်းတယ်"

"စောက်ပါးစပ်ကမပိတ်ထားနိုင်ဘူးပဲ"