𝓓𝓮 𝓿𝓲𝓽𝓪 𝓮𝓽 𝓶𝓸𝓻𝓽𝓮 | O życiu i śmierci

Anima

Czym jest dusza?
Jeśli nie sposób jej pokolorować,
Jeśli nie można jej dotknąć,
Jeśli nie da się jej sznurem związać?
Czy jest bezładem...czy chaosem?
Czy może ma swój początek i swój koniec?
Dusza nie jest sługą Śmierci,
Może jak małe światełko świeci...

Szuka, idąc, wypatruje i błądzi.
Czy przypadkiem jej kto nie mąci?
Gdzie powinna iść? Którędy podążać?
Za czym się schować, gdy jest zagrożona?
Snuje plany i śni marzenia,
Walczy ze światem o odrobinę świata dla niej.

Nie jest samotna, choć potrafi być sama.
A każdy z nas posiada Duszę,
Tylko nie wszystkim ona bliska.
Czasem umyka, czasami gdzieś znika,
Ty wtapiasz się w tłum...i też znikasz.
A potem nagle stajesz sam i już ją masz.

I gdy ci ciężko tam na wnętrza dnie,
Możesz odejść i schować się w niej.
Wsłuchać w bicie serca,
W szum oddechu z piersi,
W myśli głębokie, co wyśpiewują swe pieśni.
Choć wciąż z innymi, to jesteś sam
I ciężej ci ze sobą, bo wiesz, jak wielki z ciebie cham.

A jak już kiedyś znajdziesz swoje coś,
Co sprawia, że nie śnisz, tylko marzysz.
Gdy już spojrzysz w niebo i staniesz w zachwycie,
Zobaczysz, że możesz już skłonić głowę,
Ciężką od drogi tak krętej i trudnej.
Zostanie z ciebie tylko szary pył i Ona.
Łagodnie oświetlająca drogę do Królestwa
Twoja własna Dusza.

~ a.s.