Müzik benim ruhumu dinlendiriyordu, kendimden geçmiş gibi hissediyordum. Kendime bir gitar almaya karar vermiştim. Hazırlandım, ve gitar dükkanına doğru yola çıktım. Yolda, ne hikmetse Murat ve Cemre'yi gördüm. Şöyle diyorlardı;
-Cemre, sence de Asya'ya bunu söylememiz gerekmez mi?
- Asya bunu kaldırabilmek için hazır değil. Israr etme artık, bu Asya'nın iyiliği için!
Onca şeyi, benim iyiliğin için mi yapıyorlardı!?
Acaba çok mu önyargılı davranmıştım?
Bilemiyorum...
Görmezden geldim, gitar dükkanına doğru devam ettim.
Gitarı alıp eve döndüm. Kafam karmakarışık olmuştu.
Arkadaşlarım bu gerçeği benden iyiliğim için mi saklıyorlardı? Yoksa kötü bir şey mi yapıyorlardı?
Bu böyle ilerleyemezdi. Hemen bir şey yapmalıydım.
Onlara gerçeği söylemeliydim.
Onları okulumuzun hemen yanında olan kafede buluşmayı teklif ettim. Zar zor da olsa kabul ettiler ve saat 15.00 için anlaştık. Saatler sonra, buluşma yerine gittim. Ve onlara her şeyi açıkladım;
- SİZ BENDEN NE SAKLIYORSUNUZ!?
Cemre;
- Saçmalama Asya. Senden ne saklayabiliriz?
Emre;
- Cemre haklı Asya.
Murat kafasını salladı.
Duru ise, hiç bir şey diyemedi.
Ardından ekledim;
- Öncelikle, bütün konuşmalarınızı duydum. Neyi kaldıramazmışım?
Emre;
- Çocuklar, Asya bilmesi gerekenden fazlasını biliyor.
- Zor olmadı, daha hazırlıklı olmalıydınız. Şimdi lütfen sakladığınız sırrı söyleyin. Buna hazırım...
Emre; Cemre, Murat ve Duru'nun kulağına fısıldadı.
- Kendimizi ele veremeyiz.
dedi.
Sonra şöyle dedim;
- Üzgünüm Emre, ama yeterince sessiz olamadın. Ne dediğini duydum.
Sonra Emre tekrar Murat'ın kulağına fısıldadı.
- Yapman gerekeni biliyorsun.
Bunu da duymuştum.
- Ne yapması gere-
derken, Murat bir bezle ağızımı kapattı. " İmdat! " diye bağırdım. Yavaş yavaş bilincimi kaybetmeye başladım. " imdat " diye sayıklamaya başlamıştım. Sesim git gide kısılıyordu.
Bayılıyordum!
