My - Die- Darling

"Alcohol."

Sarsak adımlarım dengemi kaybetmeme neden olduğunda kendimi yerde bulmuştum.
Ve düştüğümden beri kalkmamış, sanki tüm dünyanın çilesini çekiyormuşum gibi hayatı sorgulamıştım.
Randevu sırasında sadece şarap içmiştik ama ben kolayca sarhoş olabilen biri olduğumu bilmiyormuş gibi çok fazla içmiştim. Tadını beğendiğim şeyleri içinde beni sarhoş edecek bir şey var diye bırakabilen biri hiç olmamıştım. Şimdi de aptallığımın cezasını çekiyordum. Alkol damarlarımda hüküm sürmeye başlamıştı bile.

Bazıları hâlâ açık olsada, birçoğu kapanmış restoranların birinin önünde otururuyordum. Hava serinlediği için de üşümeye başlamıştım.
Artık cidden kalkmam gerekiyordu.
Saat epey geç olmuştu.

Uber çağırmak istiyordum ama ubere verebileceğim kadar param yoktu. Zorlukla ayağa kalktım. Dengemi kaybetmemeye çalışarak evimin yolunu bulmaya çalıştım. Evim buraya yakındı, restorana gelmem on beş dakikamı almıştı ancak şuan bütün sokaklar benim için bir çıkmazdı. Kaybolacağımı fark edip telefonumu çıkardım. Lila'yı arayıp telefonu kulağıma götürdüm ancak telefon kayıp elimden düştü.

" Siktir ya! Kırılmamış ol lütfen." yerden aldığım telefonumun ekranında sadece küçük bir çatlak görmemle rahatladım. Hâlâ çalışıyordu.

Lila aramamı açmıştı. Telefonu dikkatlice kulağıma götürdüm.
" Ne yapıyorsun sen? Bir saattir sana sesleniyorum, iyi misin?"
Lila'nin endişeli sesi kıkırdamama sebep oldu.
" Telefonu yere düşürdüm. Az daha kırılıyordu." gülmeye devam ederken Lila sinirle iç çekti.

"İçtin mi sen? Hani senin paran götüne bile yetmiyordu?" Parmaklarımı şıklattım. Doğru der gibi.

" Kör randevuya çıktık. Adamlarda zengin falan herhalde biz içtik onlar ödedi." Kendi kahkahama Lila'nın kahkahası da katıldı.
" E sen şimdi nerdesin? Seninki kaçtı mı senden yoksa?"
Alayla güldüğünü duydum.
" Ben istemedim. O da çok anlayışlıydı, çok tatlı , anlayışlı birine benziyordu. Kötü oldu."

Eğer bitirmem gereken bir okul olmasaydı çok isterdim. Sempatik yüzü aklıma geldikçe yüzüm gülüyordu sebepsizce. Hoşuma gitmişti.

" Her neyse, sen beni almaya gelebilir misin?"

Sıkıntılı nefesini duydum.
" Oliv. Ben şehir dışındayım şuan. En erken beş saate gelirim. Ki iş gezisinde olduğumu da hesaba katarsak üç güne gelirim. Bekle beni orada istersen."

" Nasıl gideceğim eve ben yaa?"
Eve kadar yürümekten başka seçeneğim yoktu. Belki yolda açılırdım biraz.

" IBAN at bana. Uber çağır. Eve kadar yürüyemezsin."
Telefonu suratına kapattım. Yürümek çokta zor olmamalıydı.
Ayağa kalkarken çağrı düştü telefonuma. Umursamadan telefonu sessize aldım.

Sarsak adımlarla evin yolunu bulmaya çalışıyordum. Yön duygumun iyi olmaması benim suçum değildi. Dönüp dolaşıp aynı sokağa geri dönüyordum. Zaten bu sokaklar fazlasıyla kafa karıştırıcıydı.
Telefonumdan bir şarkı açtım ve öyle devam ettim yürümeye. Bir yandan hafif hafif mırıldanıyor, bir yandan ellerimle eşlik ediyordum.
Nakarat kısmına geldiğinde etrafımda döneyim derken kendimi yerde buldum. Yere sırt üstü savruldum ne olduğunu anlayamadan. Sırtımda ve kafamda hissettiğim yoğun sancı inlememe neden oldu. Doğrulmaya çalışırken gözlerimi açtığımda karşımda şaşkın bir ifadeyle o duruyordu. Kör randevuda ki çocuk. Elim aniden saçımı düzeltmek için saçıma giderken elimi tuttu.

" Özür dilerim, inan bana isteyerek olmadı. Bir dahaki görüşmemizin de burada olmasını hiç istemezdim ama hemen kalkman lazım, çünkü benim de gitmem lazım." Aceleyle nazikçe kalkmama yardım etti ve koşmaya devam etti . Hızlı koşuyordu, hemen gözden kayboldu. Saniyeler sonra iki tane polis koşarak yanıma geldiler. Nefes nefese bana buradan geçen bir adam görüp görmediğimi sorduklarında onlara hiçbir şey görmediğimi söyledim.
Neden yaptım bilmiyordum.
Sadece polislerin peşinde olmasını, aslında hiç tanımadığım ve iki üç cümleden başka konuşmuşluğumun olmadığı bu adama yakıştıramamış gibiydim.

⚜️