"Başımız dertte" diye bağırarak geldi Cristian. Bende Melissa'nın bana bakmasından vazgeçip yöneldim Cristiana.
-"Ne oldu".
-"Buraya bir ordu geliyor".
-"Ne nasıl bir ordu".
-"Kurt adamlardan oluşan bir ordu".
-"Hay lanet olası".dedim korkumu gizleyerek. Hemen kaçmalıydık burdan. Melissa'yı hemen arabaya bindirdim. Kendimi ne yapacağımı düşünerek çıktım evden. Melissa ile Cristian yola çıkıyordu. Cristian'a beni büyükannemin malikanesinde beklemelerini söyledim. Melissa beni bırakmak istemiyordu ama Cristian'a gaza basmasını emrettim. Arkamda tek bir kişi bile yoktu. Artık bu işin sonuna gelmiştim. Bu lanet olası şehirde lanet olası bir insan bile değildim ben. Kurt Adam'dım. Yıllarca kimsenin aklına bile gelmeyecektim. Herkesin dilinde yeni bir efsane kalacaktı belki de. Bunları istemiyordum. Araba köşkün arkasından gözükmeyinceye kadar öyle kaldım. Kendimi birden bir curcunanın ortasında buldum. Karşımda cadı ve kızı ile birlikte 20 kadar kızılgöz. Arkamda ise hiçkimse olmadan ben. Etrafımı sardılar önce. Bense sadece tanrıya dua ediyordum. Yalnızca dua. Yaklaşık beş dakika sonra kurt adamlar hep birlikte bana saldırdılar. Önce birini yere serdim sonra iki üç ... Ama yalnızca ben olmazdı. Bir süre sonra karnıma aldığım bir darbeyle yıkıldım. Önce sendeleyip toprağa yapıştım. Son nefesimi vermeden önce hayatım bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Artık son darbe inecekti. Yaşamıma son verecek darbe aklımda hiç bir şey yoktu artık. Sadece ve sadece ölümü bekliyordum. Cadı tam beni asasıyla yok edicekken her şey bembeyaz oldu. İki dakika süren beyaz ışıktan sonra hastanedeydim. Hay lanet olsun dedim ve kalkmaya çalıştım. Ama bir saniye bu eller bu ayaklar herşey küçüktü. Etrafıma baktım, hemşirenin biri bana dur diye bağırdı. "yavrum bu kadar iyiysen seni jordan ve lessy'nin yanına götüreyim". Ben buna inanamıyordum. Sanki birşey olmuş ve ben 10 yıl önceki yaşamıma geri dönmüştüm. Hemşire beni kaldırıp Jordan ve Lessy'nin yanına götürdü. Lessy ismini hatırlıyordum sadece. Bana sarıldı ve bende ona sarıldım. Bana yanlarında gelebileceklerini söylediler. Hemen onlara "Hayır teşekkür ederim". Ben sadece evime geri dönmek istiyorum dedim. Beni eve bıraktıklarında çok sevinçliydim. Ne cadı ne vampirler hepsi bir rüyaydı. Bundan sonra evimden çıkmayacaktım. Mezarlara hiç karışmayacaktım. Benim istediğim hayat buydu. Ve bembeyaz kör edici bir ışık...
TYLER SWETLER 20/03/1984
17/08/1994
BANA YARDIM EDEN KARDEŞİM ŞÜKRÜ EMREYE ÇOK TEŞEKKÜRLER... :) İKİNCİ SERİSİ ÇIKAR BELKİ İNŞALLAH EĞLENMİŞSİNİZDİR :))
