Paranoya

Sevgili Hasreti

Bu düşünceler ile sonunda kendisini kalabalık bir ortama attı. Anılar onu yeterince germişti. Kız arkadaşını hatırladı. Ona duyduğu özlemi. Birlikte tüm şehri bisiklet ile turladıkları zamanı. Herşey ailesinin ölümüne kadar çok iyi gidiyordu. Sahiden o günden sonra onunla pek görüşmemişti. Muhtemelen kendisini özlemiş olucak diye geçirdi içinde. Onu görmesi lazımdı. Ama bunca uzun zamandan sonra tuhaf karşılamayacakmıydı. Bir kaç volta atıp düşündükten sonra hızlıca yola koyuldu. Kararını vermişti. Her ne olursa olsun aralarında ne husumet geçerse geçsin onu görücekti. Birde özür dilemeliydi. Kafasında tüm senaryoyu kurdu planları hazırdı. Bir müddet sonra sokağın girişine vardı. Sağında kalan son dönemecede girdikten sonra sokağa çıktı ancak birşeyi fark etti. Bu az önce bulunduğu sokaktı. Tekrardan dönüp dolaşıp aynı yere gelmişti. İstemsizce devam ediyordu. Sanki vücudunu kendisi değil başkası yönetiyormuş gibi. Artık kapanmak için dakika sayan bir markete girdi. Girdiği anda olayları anladı. Bu o marketti, Ellie' nin çalıştığı market. Kasaya doğru ilerledi. Ellie onu tekrar gördüğünde yüzünde bu sefer bir gülümseme vardı. Kasanın arkasından çıkıp Ares' e doğru yöneldi. Karşı karşıya kalmışlardı. Ares düğümlenen boğazından ötürü bir kelime bile söyleyemiyordu. Ares' i iyice süzen Ellie dayanamayıp sessizliği bozdu.

"Çok uzun zaman oldu sevgilim, seni çok özledim."

Diyip boynuna sarıldı. Ellie' nin sarılmasıyla rahatlayan Ares ona karşılık verdi. Bir müddet ses çıkarmadan sarıldılar. Onu çok özlemişti. Kokusu sakinliği çağrıştırıyordu ona.

"Çok özür dilerim, bunca zamandır seni beklettim."

"Sorun değil bebeğim, bende pek talihli olaylar atlattığımı söyleyemem. Hem bende seni soramadım."

"Gözlerin çok güzeller (öper)."

"Az öncede demiştin ya salak çocuk."

Kısa süreli bir hasret giderme geçti aralarında. Ellie' nin gitme vakti yaklaşıyordu. Beraber marketi kapatıp yürümeye başladılar.

"Ailenlemi yaşıyorsun hala?"

"Eh yani, bu şehirden çıkamadığıma göre. Mecburen"

"Ailenide özledim ya onlarlada görüşemiyorum doğal olarak. Özellikle de annenin yemeklerini kız"

Beraber yol boyu eskilerden söz ettiler. Ares Ellie ile çocukluktan beri tanışırlardı. Onun dolayı aileleri de birbirlerini tanırdı. Ailesini kaybettikten sonra bir müddet onlarda kalmıştı. Çok zor bir süreç atlattığını herkes biliyordu. Zaten Ares' i seven Ellie' nin annesi o olaydan sonra ona gözü gibi bakmıştı. Ne yazık ki Ares' in tuhaf tavırları ve psikolojisinin bozukluğu onlarla bağını azalttı. Aslında bu Ares' in kendi seçimiydi. Yol bitmişti. Evin önüne geldiklerinde Ares kendisini iyi hissetmemeye başladı. Ataklarından birini geçiriyordu. Kafasının içindeki sesler tekrardan gelmeye başladı. Ellie bu nöbetleri bildiği için çantasında hap taşırdı. Haptan çıkarıp iki tane uzattı. Hapları içer içmez etki etmişti. Bütün sesler kesildi. Sokak bile susmuştu adeta. Binanın içine girdiler. Merdivenleri çıkıyorlardı. Hiç ışık yoktu binada. Korkutucu olmalı gece vakti nasıl görücekler diye içinden geçirdi. Tam yedi kat çıktıktan sonra kapının önüne geldiler. Ellie anahtarı çıkarıp kapıyı açtı ve geri çekildi. Kapı açılır açılmaz sert bir soğuk vurdu yüzüne. İçerisi aynı merdivenler gibi karanlıktı. Elini istemsizce duvara dayadı. Evin duvarı simsiyahtı ve eline bulaşmıştı. Birden kanı çekildi. Arkasını döndü. Ellie korkmuş ve titriyordu.

"Sevgilim burda neler oldu böyle?"

Arkaya doğru yavaşça adım atan Ellie yaşlı gözleri ve titrek sesiyle son cümlesini söyleyip bir anda merdivenlerden kaçarcasına inmeye başladı.

"Ço çok özür dilerim Ares, bunu görmeni istemezdim."