SOY AĞACIMDAKİ GİZEM

DÜNYAM YIKILDI

  Umarım severek okursunuz.Biraz hüzünlü bir bölüm sizi bekliyor...

   Gözlerimi açtığımda hastanedeydim.Yeni doğmuş bir bebek gibi etrafa bakınıyordum.Uyandiktan 20 dk sonra bir hemşire odaya geldi.
Hemşire
"Nasılsınız?"
Ben
"İyiyim."
Hemşire
"Güzel."
Ben
"Arkadaşım,O nerede?"
Hemşire
"Oda bu hastanede.409 nolu odada yatıyor."

     Kemal le aramızda 6 oda vardı.Durumunu sordum.
Hemşire
"Oyu ama bazı hayatı tehlikeleri var."
Ben
"Onu görmek istiyorum.Ona bakmalıyım."
Hemşire
"Merak etmeyin.Sizin serumunuzu yeniledikten sonra onunkini yenilemeye gidicem."
Ben
"Ama ben onu kendi gözlerimle görmek istiyorum."
Hemşire
"Serumunuz bittikten sonra onu gorebilirsiniz."
Ben
"Tamam."

      Hemşire serumu bağladıktan sonra odadan cıktı.Yaklasik 1 saat geçmişti aradan.Serumum bitmisti.Hemsire  yeniden yanıma geldi.
Hemşire
"Serumunuz bitmiş.Artik arkadaşınızın yanına gidebilirsiniz."

    Yavaşça kalktık ve odaya doğru yürüdük.Sakince ilerliyorduk.Odaya geldiğimde Kemal halsiz ve dirençsiz bir şekilde yatıyordu.Elini tuttum.Elimi sıkmaya çalıştı ama gücü yetmedi.Hemsire hanım odadan çıkmamız gerektiğini söyledi ve çıktık.Odaya geldiğimizde bir kökü vardı.Belli ki biz Kemal 'in yanına gittiğimizde temizlik yapılmıştı.Oda buram buram deterjan kokuyordu.
Hemşire hanım anlamış olacak ki
Hemşire
"Hadi dışarı çıkalım.Temiz hava iyi gelir."
Ben
"Olur.Deterjan kokusu beni rahatsız etti, temiz hava iyi gelir."

    Hemşire hanım sıkıca beni tuttu ve dikkatli bir şekilde aşağıya indik.Yavasca yolda yürüyorduk.Kuslara,ağaçlara baktım.Ruzgari saçlarımda hissettim.Derin bir nefes aldım.Kemal ı düşündüm.Benden çok daha kötü olduğu belliydi.Birak ayağa kalkmayı, gözlerini açamıyordu.Sordum:
Ben
"Kazayı anlatır mısınız?"
Hemşire
"Emin misiniz?"
Ben
"Evet.Nasil olduda aynı kazada Kemal benden daha çok yara aldı bilmek istiyorum."
Hemşire
"Bildiğim kadarıyla kaza bilerek yapılmış.Araba size çarptiktan sonra siz kenara savrulmussunuz.Kemal bey ise sizi korumaya calisirken carpmanin etkisiyle ezilmis.Siz kenardayken o tekerlegin altinda kalmis.Neyseki ölmedi."

    Şaşkınlık ıçinde ağzım açık hemşireyi dinliyordum.Bu kaza isini kimin yaptığı çok barizdi.Kimin vicdani tekerlekle birini ezmeye yeterdi ki?

    Yavaş yavaş odaya çıktık.Odaya girmek için kapı koluna uzandığım sırada az ileriden bağırırlar yükseldi.Sesler 409 nolu odadan geliyordu.Hizli adımlarla odaya doğru ilerledim.İceride 4-5 tane hemşire ve 3 tane doktor vardı.Kemal e kalp masajı yapıyorlardı.Yoksa...

      Doktor ter döküyordu.Hemsireler odaya girip çıkıyordu.Herkes endişeliydi.O karmasa ıçinde kendimden geçtiğimin farkında değildim.

  Uyandığımda odamda yatağimdaydim.
Ayildigim an yataktan doğruldum ve kapıya yöneldim.Tum hemşire ve doktorları kenara ittim.Kapi onuda duran üstü örtülü sedyeye gittim.Acmak için örtüye uzandım.Actigimdaki manzarayı unutmak mümkün değil.Vucudum ve ellerim terlemeye,gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı.Ellerim titriyordu.Yavasca yere çöktüm ve ağlamaya başladım.Örtunun altındaki KEMALDİ!!!

     O ölmüştü.İş arkadaşım olmadan bu davayı  devam ettirmem imkansızdı.

               HAYIR,O ÖLEMEZDİ!!!!

 

    Her ne kadar hüzünlü bir bölüm olsada güzeldi.Sizce???

    Yazmak keyifliydi.Bu acıyı anlatmaya kelimeler yetmediği için bölüm kısa oldu.Ama etkileyiciydi.

    Yeni bölümlerde görüşmek üzere...