Çağın Alev, kariyer yaparak acılarını unutmaya çalışan bir kız çocuğu.
Peki, acıları kendisini unutturmak istiyor mu?
Bunun cevabını hem Karahan ailesi hemde Polat ailesi çok iyi biliyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baran Karahan 20 Alevin bir küçüğü
Çağıdan:
"Alo? Çağın Alev Polatla mı görüşüyorum?"
Bu hafta ellinci kez arayan hastane danışmasıyla derin bir nefes alıp "Evet?" dedim.
Artık bu belirtsizliğe son vermem gerekiyordu.
"Sizlerden geçen hafta aldığımız kan örneklerinin sonucu 4 gün önce çıktı. Hastanemize bekleniyorsunuz."
E bunu bende biliyordum.
"Saat kaçta?"
"Saat 16:30 Doktor Orhan Elmasın odası." Teşekkür edip telefonu kapatırken benimle yemeğe gelen öğrencilerde merakla bana bakıyorlardı.
Nasıl diyeyim ben size öz ailem sonunda beni bulmuş, dna testi yaptırdık diye.
Daha karşı ailenin yüzünü bile görmemiştim. Güya işleri çıktıkları için kanlarını bırakıp gitmişlerdi.
Tek bildiğim karşı ailenin kızlarının öldüğüydü.
Bu saatten sonra da beni bağlamazdı kendi ayaklarımın üzerinde dura biliyorsam benim için başka hiçbir şeyin önemi yoktu.
Bu yaşam tarzını gerizekalı ev arkadaşım bozuyordu sadece.
Az daha para biriktirip o evden çıkacaktım zaten ama ev arkadaşım leyla'nın cinsel yönelimi'ni öğrenince hiç kimsede onunla kalmak istemiyordu.
Saygı duyardım ama Leyla biraz da sapıktı. Hatta çok sapıktı, arada odama geliyor gittiğinde de odamda iç çamaşırlarım eksik oluyordu sadece evin kirası'nın büyük bir bölümü o ödüyor diye aynı evde yaşıyorduk.
"Hocam iyi misiniz?" Can'a başımı sallayıp ayağa kalktım.
"Çocuklar Barış Hocayı tanıyorsunuz gidin onu bulun devamını onun hemşirelerin den biri anlatır size."
4'ü başını sallarken Baran kaşlarını çatıp bana baktı "Siz nereye gidiyorsunuz hocam?"
"Sanane oğlum?" ona arkamı dönüp hastanenin içine doğru adımladım.
Şimdi git odaya eşyalarını, motorsikletin anahtarını al, üstünü değiştir.
Asansörü çağırdığım da kolumu yanda ki betona yasladım.
Sonuç pozitif çıkmışsa ne yapacaktım?
Ailemi sevmezdim. Onlarda beni sevmezdi.
Hep ifadesizliklerini benim aramıza koyduğum duvarlar yüzünden olduğunu sanırdım. Üvey olduğumu zaten doktor olma hayalimden beri biliyordum.
