Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu evrende yıllar başka bir evrende asırlar önce...
"Yıllarca bekledim. Gelmedin. Sen uyudun sevgilim ben uykunun kollarında bekledim. Yer gök oldu, bu kalp senin. Şimdi benim yerim senin evrenine döktüğüm göz yaşlarındaki bedenim..."
Gözlerimi açtım fakat belki de açamamıştım? Ya her gözlerimizi açtığımızda farklı bir evrende uyanıyorsak? Ya aslında uyku sandığımız o bilimsel olarak açıklamasının çokça basite indirgendiği ama aslında çözülememiş onlarca sır barındıran bu olay yalnızca basit bir şekilde açıklanan vücudun dinlenme hali değilse?
Yapılan araştırmalarca uyku iki bölümden oluşurdu. Sanki cennete ulaşırken geçilen yollar gibi, tıpkı cehennemin katmanları gibi... İlk uyku evresinde henüz bütün bilinç fonksiyonları kapanır ve ölüme en yaklaştığınız o anda olunur. Sonra asıl uyku başlar... Beynimiz aynı uyanıkken olduğu gibi hızla çalışmaya kaldığı yerden devam eder. Göz bebeklerimiz bir şeyler görmek ister gibi hareket etmeye başlar. Belki de görür... İşin yalnızca tıp tarafından bakarsak işler belki bununla sınırlı kalır fakat bu koskoca evrende gerçekler aslında sanıldığı kadar mıdır?
Gözlerimi açtım. Soluk beyaz renk ışık odağımın sağlanmasında yardımcı olmuştu. "Uyanıyor!" Pera'nın sesi kulaklarımda çınlarken gözlerimi kırpıştırmaya devam ettim. Annemin elini yüzümde hissederken sonunda ailemin odamdaki varlığını farkedebilmiştim. Pera pembe pijamaları içinde bana sarılırken onu yatıştırmaya çalışıp anne ve babamın endişeli gözlerine sorun olmadığını göstermek ister gibi bakıyordum.
"Abla çok korktum, yine bayılmışsın." Onun uçları lüle lüle saçlarını okşarken odamda olduğumu yeni farketmiştim. Alion sokakları yine gündüz olmasına rağmen kapkaranlık ve yagmurluydu. Başımda keskin bir ağrı hissediyordum. Yine olmuştu. Sürekli hale gelmeye başlayan bayılma ataklarımdan birini daha yaşamıştım. Bana ne oluyordu bilmiyordum. "Pera hadi aşağı in, kahvaltı hazır annecim bir şeyler ye." Annemin sesi Pera'nın geri çekilmesini sağlarken gözlerinin dolu dolu olduğunu görmek içimi parçalamıştı. Pera sakince aşağı inerken annem gelip yatağımın ucuna oturdu ve ellerime uzandı. "Daha iyi bir doktor bulmalıydık. Bu normal değil Leyan." Annemin endişeli gözlerine bakarken gülümsemeye çalıştım. "Üniversite sınavlarına hazırlanıyorsun. Belki de çok stres yaptığın için böyle oluyor. Bir psikologla görüşme ayarlamamı ister misin kızım?" Babamın sesini duyunca başımı ısrarla iki yana salladım. "Hayır istemiyorum. Hem abartmayın lütfen yalnızca iki üç defa bayıldım."
"Altı. Bu altıncı oldu Leyan." Şaşkınlıkla anneme dönerken bu kadar çok bayıldığımın bende farkında değildim. Bana neler oluyordu böyle? Annem ve babam beni dinlenmem için yalnız bıraktığında duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Bir sorun vardı. Benim anlayamadığım bir şeyler...
