Chapter Three

14 1 0
                                    

Chapter Three

I wasn't able to concentrate on the road because of his arms around me. Hindi ko naman siya sinita dahil alam kong hindi pa siya sanay sa mga ganito. It's not a big deal naman, Courtney. At isa pa, mabango siya. Shit!

"D-dito na ako sa talyer. Kukunin ko ang gulong ng aking bike," saad ko sa kanya. I thanked him without looking in his face and I immediately entered the repair shop. Pag-aari ng tito ko na pinsan ng mama ko ang talyer na ito kung kaya't nasa prioritized list ako.

"Ilan ang spare tire mo, Court?"

"Isa lang, Tito kaya nga kaagad kong pinaayos 'to." I checked the tire and it's really looking good.

"Sige padadalhan kita next time ng extra para hindi na hassle sayo at sa daddy mo. Kamusta na pala siya? Hindi ko siya naabutan kanina nang hinatid niyo 'tong spare tire mo."

I smiled. "He's doing quite better,
Tito. Babalik siya sa therapist niya sa sabado."

Nag-usap pa kami ni tito tungkol sa mga nangyayari sa pamilya namin bago niya ako pinakawalan. I was at the entrance when he called me back at nagpahabol pa talaga ng ulam. Pumunta ako doon nang mataas pa ang araw ngunit nang lumabas ako ay halos takip-silim na. No one was outside. Of course, Courtney. Did you really expect Silvius to wait for you?

I sighed. Sumampa na ako sa bike na pinahiram sa akin ni Tito. Ang kanyang motor sana ang ipapahiram niya sa akin kaso iyon din ang kanyang service para sa kanyang trabaho. Malayo pa ang papadyakin ko bago makarating sa itaas ng burol. Good thing tito installed some lights on this bike. May plano pa sana siyang ihatid na lang ako ngunit tumawag na ang kanyang asawang kakapanganak lang at nasa hospital pa kung kaya't hindi ko na siya inabala. My distant family cares for us a lot. Some are sincere but some looked down on us because we're pitiful. Naawa na rin ako kay Daddy dahil palagi siyang nagso-sorry sa amin ni Careen. We love him and there's nothing he should be sorry for. Someday I know that our fate will change. Hindi kami mananatiling ganito. Mark my words.

A honk woke me up from my reverie.

"Hey! Buti naabutan kita. I was waiting for you kanina pa but nagtagal ka kaya umuwi muna ako para magbihis," he said when he faced me.

"Thank you, Silvius. I really appreciate your kindness earlier."

"Call me Vios, Courtney and you're welcome. Anyway, ihahatid na kita."

My eyes widened. Nahihibang na ba siya? Gabi na kaya!

"No! You don't have to. It's too dangerous, V-vios. At hindi ka pa masyadong gamay 'yang scooter mo!"

His eyes looked at me pleadingly. His lips pursed. He looks like a freaking puppy. Anong problema nito?

"Mas delikado kung ikaw lang mag-isa, Courtney. Gabi na at baka may makasalubong kang masamang loob sa daan. And you're only riding a bike, it's dangerous for you too!"

I let him tag along in the end. Para siyang bata na nakangisi sa buong biyahe namin pauwi. Ako ang nauna and he's tailing me para may ilaw ako. My bike has a light too but mas maliwanag ang ilaw ng scooter niya.

When we arrived, kaagad kong nakita si daddy at Careen na nakaupo sa veranda. The table is already set and it looks like they're about to have dinner. I sighed. They shouldn't have waited for me.

"I'm sorry I'm late, Dad. Natagalan ako sa talyer."

His attention wasn't fixated on me but on the thing or should I say person behind me.

Silvius Vanderbilt was standing outside our wooden fence. Bakit hindi pa 'to pumapasok?

"A-ah si Silvius pala, Daddy, kaklase ko ang sabi niya ay ihahatid niya ako."

Whispers Of The Wind (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon