🍀Clover🍀

Part_11

'အဖွား....
သူ့ကို ရွာဆေးခန်းကိုခေါ်သွားလိုက်ရမလား'

အခုချိန်ထိ လှုပ်ရှားမှုမရှိသော ဂျီမင်းကြောင့် ရင်ထဲထူပူလာသည်။

​ခဏအကြာ နာရီမှ တစ်ချက်ထိုးသံ တတီတီတတောင်တောင် အသံလေးကပျံ့လွှင့်လာသည်။ဘေးဘက်ခြံဝန်းများမှ ကြက်တွန်သံများကလည်း ထွက်ပေါ်လာချေပြီ။

'အင်း...အခုချိန်ထိနိုးမလာသေးဘူးဆိုတော့ ဆေးခန်းပဲသွားလိုက်ကြတာပေါ့၊အဖွားလည်း လိုက်ခဲ့မယ်၊ဆေးခန်းက ရွာတောင်ပိုင်းမှာဆိုတော့အတော်ဝေးသကွဲ့'

'ရတယ်အဖွား၊ သား ဘာသာသွားလိုက်မယ်၊အဖွားက အိမ်မှာပဲနေခဲ့ပါ၊အပြင်ဘက်က တအားအေးတယ်၊လေစိမ်းတွေလည်း တိုက်နေတာ၊အဖွား ဖျားသွားမှာ သားစိတ်ပူတယ်'

​ပါးစပ်ကလည်းတတွတ်တွတ်ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်နှင့်အဖွားကို သိမ်းကြုံးဖတ်ထားလိုက်သည်။

အဖွားက ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်အပေါ် သူ့လက်များဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ

'ဖွားမြေးလေး စကားတွေဘယ်ကသင်လာတာလဲ ဟမ်....ပြောစမ်းပ့အုံး...၊သား...သားနဲ့ ချွဲနေလ်ိုက်တာ မသိရင် လျှားစောင်းလက်ပတ် အခွံခွာထားသလိုနဲ့'

'သားကို 'စ'မနေနဲ့ အဖွား၊သားကလူကြီးဖြစ်နေပြီ'

'ဟုတ်ပါပြီလူကြီးလေးရယ်.....ဟုတ်ပါပြီတော်'

•
•
•
'လမ်းကိုဂရုစိုက်သွားအုံး၊မီးအိမ်ကိုလည်းယူသွားအုံး'

'ဟုတ်ကဲ့ပါ...အဖွားရဲ့'

ဂျီမင်းကိုကျောပိုးကာ ရွာတောင်ပိုင်းရှိဆေးခန်းသို့ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လာလိုက်သည်။အဖွားအိမ်ကရွာမြောက်ပိုင်းဖြစ်တာကြောင့် ဆေးခန်းနှင့်အတော်အလှမ်းဝေးလှသည်။

ညတစ်နာရီဆိုတဲ့အချိန်ဟာလူအများအိမ်မောကျချိန်ဖြစ်တာကြောင့် လမ်းဘေးအိမ်များကတိတ်ဆိတ်လျှက် တခါတစ်ရံ ထထဟောင်သော ခွေးသံများကိုပါကြားရသည်။

'ယွန်ဆိုဟီး...ဆိုဟီး........
တံခါးဖွင့်ပေးပ့အုံး၊လူနာသတိမေ့နေလို့ပါ'

ခြံအပြင်မှသစ်သားတံခါးပေါက်လေးကို လက်ဖြင့်ပုတ်ကာ အော်ခေါ်လိုက်ရသည်။