Babamın ölümünün üzerinden 1 hafta geçmişti. Üzülmüyordum. Ama sanki içimde bişeyler kopmuştu. İçimde bazı yaşanmamışlıklar vardı. Adını koyamoyordum ruh gibiydim. Keşke böyle olmasaydı. Ne ben nede babam bunu haketmedik. Küçükken çok mutluyduk. Babam beni çok severdi. Sonra amcam yüzünden kumara bulaştı. O günden sonra eve gelmez olmuştu. Bana ilgi göstermiyordu. Annemede aynı sekilde. Babam eve gelmez oldu günlerce haftalarca onu beklemiştik. Gelmişti ama para istemeye... Vermeyince kemeri ile beni dövmüştü o günden beri hergun gelip para istedi benden vermeyince de dövdü. Annemde artık eve gelmemeye başladı. Bana ilgisi azaldı. Geceleri bile gelmiyordu. Hayatıma çağan girene kadar hergun ağlardım gözlerim sisene kadar...
Kapı tiklatilinca yerimde sıçradım.
"Kim o"
"Benim ... Leya"
Kalkıp kapıyı açtım. Günlerdir odamdaydim...
"İyi misin"
Hiç bişey demeden yatağımın üzerine oturdum. Oda gelip yanıma oturdu.
"Tuana yapma böyle."
Yine bişey demedim..
"Caganda seni çok merak ediyor"
"Çağan ... O nerde"
"Aşağıda yagizla oturuyorlar seni çok merak ediyor"
"İnelim mi aşağıya? Artık kendime gelmem lazım"
"İnelim tabii"
O kadar mutlu olmuştu ki. Gözleri ışılamıştı..
Usul usul aşağıya indik. İçeriye girince ilk gözüme çarpan çağan oldu. Beni görünce hemen ayağa kalktı. Ve yanıma geldi.
"Tuana? İyisin dimi"
Başımı salladım.. beni kendine çekip sıkıca sarıldı. Kokumu içine çekti. Bende onun kokusunu içime çektim. Ciğerlerim onun kokusu ile doldu. Bu kokuyla huzur buluyordum.
"Bidaha odaya kapanmak falan yok anlaştık mı?"
"Anlaştık"
Gülüp bana baktı. Gamzesi yine gözüküyordu. Çok aşıktım...
"Seni seviyorum Efe"
"Bende seni seviyorum Naz"
