Boss, Be My Wife - Filipino Ver [FINISHED]

Chapter Twenty One

"Randell... Gumising ka na. Oras na para uminom ka ng gamot mo." Marahang tinapik ni Martina ang balikat ni Randell habang natutulog ito.

Agad namang sumagot si Randell. Inako niya ang kanyang likod habang dahan-dahang iminulat ang kanyang mga mata.

"Nakalimutan kong mag-set ng alarm," paliwanag niya habang umiinom ng isang basong tubig at tabletang gamot para mabawasan ang sakit ng ulo niya.

"Salamat Ms. Martina, honestly I don't think you should monitor me. Ikaw ang boss dito at hindi kita dapat na inaabala pa," dagdag niya.

Kumunot ang noo ni Martina at muling pinakatitigan nang makahulugan ang binata. "Sinabi ko na sa'yo kahapon na hindi mo ako kailangang tawagin nang ganyan kapormal. Okay na ako sa Martina."

Napakamot sa noo si Randell. "Hindi talaga ako sanay na tawagin ka sa pangalan lang. Sa tingin ko, ang unprofessional ko naman sa part na 'yon. Sa pagtawag lang sa pangalan mo, parang kasamahan lang kita sa halip na boss."

"Just drop the formality though. Wala tayong office politics tulad ng dati sa dati mong trabaho. And I feel like you already dropped the formality na tinutukoy ko noong nagpakita ka ng kayabangan nung una pa lang tayong magkita."

Ipinagmamalaki ni Martina ang isang misteryosong ngiti. At sa isang ngiti lang, nahuli na ni Randell ang sarili. Natigilan siya sa ngiti ng dalaga.

"Anong tinitingin-tingin mo dyan? Uminom ka pa ng gamot na hindi mo pa naiinom or else, papagalitan kita gaya nang dati," utos niya.

Mabilis na tumango si Randell at ginawa ang iniutos sa kanya ni Martina. Sa wakas ay ininom niya isa pang gamot. Habang nilalagok niya ang baso ng tubig ay lihim na nakatitig sa kanya si Martina—na palihim na palang kinikilig sa mga galaw ng Adam's apple niya.

'Sus. Bakit parang manghang-mangha ako sa kanya kapag umiinom lang siya ng tubig?' she mocked herself without a word.

"Tapos na ako Ms.— I mean, Martina. Makakababa na ako at kaya ko na ang sarili ko. Nakaramdam din ako ng gutom," sabi ni Randell habang nakangiti.

"Hindi pa ako nakakain ng hapunan ko, okay lang ba sa'yo kung sabay tayong kakain?" tanong ni Martina.

"Well, it would be my pleasure to join you for dinner. It just feels odd to me, I feel like I'm talking to a different Martina," giit ni Randell.

"Ito pa rin ang Martina na kilala mo—ang masamang uri ng Martina." Nakasimangot siyang ngumiti.

"O baka alter ego mo yan," komento ni Randell na medyo natatawa.

"Whatever." Bumuntong-hininga si Martina at lumabas ng kwarto. Sinundan siya ni Randell nang hindi gumagawa ng ingay.

Pinagmamasdan lang ni Randell ang mga kilos ni Martina. Isang salita lang ang binitiwan niya nang makarating silang dalawa sa dining area.

"Diyos ko! Hindi ka man lang kumibo nung sinundan mo ako!" Napasigaw si Martina at napahawak sa dibdib dahil sa gulat nang makita si Randell sa likuran niya.

"Kailangan ko bang gumawa ng tunog kapag sinusundan ka? Pero sorry, oo nga pala, normal lang na maramdaman mo 'yon. Pangako, hindi na mauulit," he chuckled then apologetically beamed.

"Dapat ay may hapunan tayo. Pero, wala na tayong pagkain. Si Nanay Remmy at ang iba pa naming kasambahay ay lumabas para maghapunan," giit ni Martina. Naghagilap tuloy siya sa fridge ng pwedeng mailuto nang hindi nila kakailanganin na maghintay nang matagal.

May naisip agad si Randell para sa kanila. "Gusto kong magluto ng masarap na pagkain para sa atin."

"Pero hindi maganda ang pakiramdam mo." Binalewala ni Martina ang mungkahi ni Randell. Ngunit sa bandang huli ay kinilig din siya at hindi niya maaaring ipahalata iyon.

"Parang mas lalo akong nasusuka kapag nakahiga lang ako sa kama ko. And just to be fair with your kindness, ikatutuwa ko talaga kung hahayaan mo naman akong kumilos," sagot ni Randell na may taimtim na ngiti sa labi.

"Sige. May ideya ka ba kung anong uri ng pagkain ang talagang gusto ko?" tanong ni Martina habang pilit itinatago ang reaksyon na naantig siya sa sinseridad ni Randell.

"Sinabi mo na sa akin na hindi ka picky eater kaya sa tingin ko sapat na ang gulay na may kaunting karne. Pero baka nagda-diet at ikaw ay mapili sa ilang mga pagkain na iyong kakainin?" Napangiti ulit si Randell, habang naghahanap ng mga rekado sa kusina.

"Sa kaso ko, hindi ko kailangan bantayan ang timbang ko dahil hindi naman ako madaling tumaba kahit malakas akong kumain paminsan-minsan. Diet is only for insecure people," paliwanag pa ni Martina.

"Sabihin mo lang sa akin na hindi ka nagda-diet sa halip na i-invalidate ang mga taong nagda-diet," giit ni Randell.

"Naku, insensitive ako sa part na iyon. Nakalimutan ko na may kanya-kanya tayong insecurities. Sa susunod mag-iingat na ako sa mga sasabihin ko," paumanhin ni Martina.

"As you should." Lihim na ngumiti sa kanya si Randell. Na-realize niya na mas gumaganda ang karakter ni Martina kaysa noong una silang magkakilala. At least, ngayon ay naririnig na niya kung paano ito umamin ng pagkakamali.

Matiyagang naghihintay si Martina na matapos si Randell sa paghahanda ng kanilang hapunan. Palihim siyang nakatitig dito habang kunwari ay abala siya sa pagche-check ng sariling niyang phone.

'Paano magmumukhang kaibig-ibig ang isang tao kung nakatayo lang siya? Hindi pa man niya ako hinaharap but still, he looks so stunning in my eyes. Gwapo pa rin siya kahit nakatalikod.' Napabuntong-hininga siya at narinig ni Randell ang pagbuntong-hininga niya.

"May problema ba tayo, Martina?" tanong niya.

"Wala. Na-stress lang ako sa mga balitang nabasa ko. Pero wala lang talaga," paglilinaw ni Martina.

"Anong balita naman? May kinalaman ba sa trabaho?" usisa ni Randell. Ina-assume niya kasi na baka bothered pa rin si Martina sa kasong isinampa niya kay Jules o may kinalaman na naman doon ang pagbabago nito ng mood.

"Wala naman. Mga social issues lang. Nothing to worry about. Basta hindi naman tungkol sa akin," pagsisinungaling ni Martina.

"Okay." Muling ibinalik ni Randell ang focus sa pagluluto.