Boss, Be My Wife - Filipino Ver [FINISHED]

Chapter Thirteen

"Salamat sa pagdadala ng mga gamit dito, alam kong kulang ang tulog mo kaya ako na ang bahala sa mga nasa loob," mungkahi ni Martina habang nagpupumilit na bitbitin ang mga mabibigat na paper bag gamit ang dalawang kamay habang malapit na silang umuwi.

Humagikgik si Randell at umiling nang makita ang kanyang amo na nagpapanggap na parang kaya niyang gawin ang iminumungkahi nito.

"Para kang mangkukulam na bersyon ni Santa Claus," komento niya na may kasamang sarkastikong tawa.

Inilibot na naman ni Martina ang kanyang mga mata. "Bakit ba lagi mong pinagtatawanan ang itsura ko? Tandaan na bilang iyong boss, maaari kitang bigyan ng parusa sa hindi paggalang sa akin."

"Ms. Martina, hindi naman kita sinisiraan o Binabastos. Sinasabi ko lang ang nakita ko. And it's not hard to ask for help mostly if you really need one because remember, I'm your gofer here," paliwanag ni Randell habang nakapamulsa. "At maaari mo na lang akong tanggalin kung talagang ayaw mo sa akin bilang empleyado mo dahil alam ko na in the first place, naiinis ka na makita akong nagtatrabaho dito."

"I just have no choice but to keep you for a while, because of lola," paglilinaw ni Martina at ibinigay niya ang mga mabibigat na bag kay Randell.

"Patunayan mo sa akin na kaya mo ang lahat, outsmart me kung kaya mo," she challenged him.

"Kakayanin ko ang lahat ng ito . Nothing to worry, or should I say, you should stop pretending to worry at all," sabi ni Randell habang binabalanse ang sarili sa pagdadala ng ilang bag. May ideya siya nang tumigil sila sa paglalakad sa merchandise store.

"Maghintay ka rito." Maingat niyang ibinaba ang mga bag na iyon at nilapitan ang isang may-ari ng tindahan na kasalukuyang busy sa pag-aayos ng mga panindang ibinebenta niya roon..

"Sir, pwede po bang humiram kami ng push cart saglit? Isang kalye lang ang tinitirhan namin sa village na ito," magalang na tanong ni Randell.

"Siguraduhin mo lang na ibabalik mo. At syempre, dapat dito ka na rin bumili sa tindahan ko. Mas mura ang mga produkto ko rito," sambit ng may-ari ng tindahan at iniabot niya ang push cart na gustong hiramin ni Randell.

"Sure po, bibili at susuportahan ko talaga ang isang mabait na tulad mo. Sana ay maganda ang takbo ng iyong negosyo at magkaroon ng higit na tagumpay sa hinaharap," taimtim na sagot ni Randell. "Salamat sa kagandahang-loob ninyo. Ibabalik ko rin po ito kaagad."

Hindi makapagsalita si Martina at pinagmamasdan lang niya kung paano nakipag-ayos si Randell sa isang may-ari ng tindahan na pamilyar talaga sa kanya at malapit na kaibigan ng kanyang lola. Bahagyang napaawang ang bibig niya dahil sa isa na namang magandang gesture na nakita niya sa binata.

Nagkibit-balikat tuloy siya nang bumalik si Randell sa kanya at maingat na inilagay ang lahat ng bag sa loob ng pushcart. Tapos, bigla itong ngumit sa kanyai.

"Sabi ko mana sa'yo Ms. Martina, magiging maayos ang lahat basta't marunong kang makipag-usap nang maayos—nang hindi naiinis o nagtatampo," payo ni Randell habang dahan-dahang itinutulak ang cart habang naglalakad sila ni Martina.

"Mahirap para sa akin ang pakikipag-usap sa mga kapitbahay dito. Naalala ko ang lalaking iyon, nakipagtalo ako sa kanya noon dahil akala ko ay sasalakayin ako ng aso niya habang naglalakad ako sa kalyeng ito. Natakot ako at sumigaw na para akong namamatay. At nang marinig niya ang boses ko, nagalit siya at sumigaw siya ng diretso sa mukha ko dahil naeskandalo ako sa pangyayaring iyon. Hindi ko naipaliwanag ang aking panig—hindi ko nasabi sa kanya na minsan akong nakagat ng aso noong bata pa ako. Kaya naman takot na takot ako sa aso. Hindi ko magawang sabihin sa kanya dahil sa biglaang galit ko sa reaksyon niya. Hindi ako makapagsalita nang maayos dahil hindi ko mapigilan ang sarili ko kapag galit ako." Napailing si Martina habang inaalala ang huling pagkikita nila ng may-ari ng tindahan.

"Sinabi sa akin ng tatay ko ang pinakamahusay na paraan para mabawasan o makontrol ang galit ng isang tao," sabi ni Randell at biglang huminto sa paglalakad. "Gusto mo bang malaman kung paano?"

"Kung nakakatulong iyan, maaari mong sabihin sa akin," sagot ni Martina.

"Syempre. Dahil ikaw lang ang nangangailangan sa panahong ito," paniniguro ni Randell.

"Sinabi sa akin ng tatay ko na ang pagtakbo at pagpabaya sa iyong mga kamay na mabasa sa umaagos na tubig ay maaaring makabawas sa nararamdaman mong galit."

"Huh? Joke ba 'yon?" Ipinikit ni Martina ang kanyang mga mata.

"Syempre hindi. Subukan mong tumakbo ng mabilis at pagkatapos nun ay tumibok ang puso mo tapos pasimple kang humihinga at bigla mo na lang talagang makakalimutan na galit ka kanina. At habang hinahayaan mong mabasa ang iyong mga kamay sa tubig, unti-unti mong mararamdaman ang lamig nito hanggang sa makaramdam ng bahagyang pamamanhid ang iyong mga kamay, at habang inaalis mo ang iyong kamay sa umaagos na tubig, magiging abala ka sa pagpapatuyo nito at agad na maghanap ng anumang maiinit na bagay na hahawakan—sa ganoong paraan ay unti-unting nawawala ang pag-uumapaw na galit sa loob mo." Kalmado si Randell habang ipinapaliwanag ang bawat detalyeng naaalala niya.

"Nakuha ko na. Ngayon naiintindihan ko na kung bakit laging kalmado ang isang kakilala ko, na marathon athlete," sambit naman ni Martina.

"At saka, nakuha ko rin sa wakas ang sagot kung bakit may mga taong gustong mag-shower kapag sila ay galit o malungkot," dagdag niya.

"Dapat mong subukan 'yon,"suggestion ni Randell.

"Gagawin ko, baka sa susunod na lang." Mababakas ang ngiti sa labi ni Martina.Nagpatuloy lamang sila sa paglalakad pabalik sa mansyon at hindi na nag-imikan pa.

***

Makalipas ang sampung minuto, nakarating na sila sa mansyon. Si Nanay Remmy, kasama ang tatlong kasambahay ay naghanda na ng almusal.

"Kumusta ang date mo kahapon?" Pang-aasar ni Nanay Remmy habang nakayakap sa apo.

Kumunot ang noo ni Martina. "Hindi kami nag-date, ang nangyari kagabi ay parang isang trahedya o kalamidad."

"Sa tingin ko ay hindi, dahil nakita kong ngumiti ka sandali bago mo binuksan ang gate kasama si Randell," sabi ni Nanay Remmy habang humahagikgik.

"And by the way, kay Damian ba ang push cart na iyon? kapitbahay natin?" Tanong ni Nanay Remmy.

Tumango si Martina. "Opo, hiniram ni Randell sa kanya."

"Alam mo ba? Malaking tulong sa iyo si Randell. Dahil kilala kita, snob ka pagdating sa mga kapitbahay natin dito. That's your absolute weakness," Nanay Remmy commented while glaring at both Martina and Randell.

"Anak, salamat sa pagtulong mo kay Martina dahil kung hindi mo siya kasama, malamang nakipag-away siya sa kahit sinong kapitbahay dito, dahil sa ugali niya," dagdag ni Nanay Remmy.

"No problem, Nanay Remmy, it's part of my job as Martina's all around assistant," sagot ni Randell.

"By the way, narito nga pala ang mga pinamili ko sa mall. Naalala ko na kailangan din ni Kikay ng mga bagong kamiseta." Binuksan ni Martina ang isang bag na puno ng mga damit at damit para sa kanyang mga kasambahay. Madali niyang matunton ang kaligayahan nila dahil sa kanyang ginawa.

"Salamat Ms. Martina, dahil naaalala mo ako," pasasalamat ni Kikay sa kanyang amo.

"Salamat po Ma'am," sabay na bigkas nina Alina at Yayo.

"Para sayo naman 'yan lola." Binigyan ni Martina si Nanay Remmy ng isang hiwalay na bag ng mga kamiseta.

"Next time, I will buy some for Randell once I found the best suit for him," anunsiyo ni Martina pero ang totoo, nakabili na siya ng suit para kay Randell at itinago na lang niya ito sa isa pang pack ng groceries.

Ngumisi lang si Randell. "Ms. Martina, matutulog na ako dahil puyat ako hanggang madaling araw habang naghihintay ng bus. Ayos lang ba sa'yo?"

"Sige," pagsang-ayon ni Martina.