"ပါပါး......"
"သားကိုယ္တိုင္ အလုပ္ကို လိုက္ပို႔ပါမယ္ဆိုတာကို"
ေရွာင္ယန္ေလးက ဆူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ့စက္ဘီးေလးအားထုတ္လိုက္၏။သူ႔အတြက္ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ေစာေနေသးေပမဲ့ သူ႔ပါပါးကို စက္ဘီးေလးနဲ႔အလုပ္ကို လိုက္ပို႔ရင္း သူပါတစ္ခါထဲ ေက်ာင္းကို ေစာေစာသြားလိုက္မည္ဟု ေတြးထားလိုက္သည္။
"ေရွာင္ယန္ရယ္...ပါပါး သားေနာက္ကေန မစီးရဲပါဘူး...ဒီလိုၿပိဳင္ဘီးမ်ိဳးလည္း ပါပါးက မနင္းတတ္ဘူးေလ"
ေရွာင္ယန္ေလးက ခပ္စူစူမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ပါပါးအားၾကည့္လိုက္သည္။
အလုပ္သြားရင္း စက္ဘီးေပ်ာက္လာတယ္ ဆိုတဲ့သူ႔ပါပါးေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ အလုပ္ကို လိုက္ပို႔ဖို႔အတြက္ မနက္အေစာႀကီးကထဲက အိပ္ ရာထခဲ့ရသည္။ေရွာင္ယန္က သူ႔ၿပိဳင္ဘီးေလး
နေမ်ွာတသႏွင့္ပဲ သာမန္ဘီးေလးလိုျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ဖင္ထိုင္ခံုေလးပါ ေျပာင္းထည့္ခဲ့
သည္။
အခုမွ သူ႔ပါပါးက သူ႔ေနာက္ကေန မစီးရဲဘူးတဲ့ေလ။အဲ့သလိုဆိုလည္း ပါပါးကို စက္ဘီးနင္းလို႔ သူေျပာခ်င္ေပမဲ့ ဒီစက္ဘီးကိုလည္း သူ႔ပါပါးက မနင္းတတ္ျပန္ဘူးတဲ့။
ေရွာင္ယန္ေလးက သူ႔ပါပါးကို ၾကည့္ၿပီး သက္ပ်င္းေလးတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
"အဲ့ဆို ပါပါးက ဘယ္လိုအလုပ္သြားမွာလဲ"
ေရွာင္က်န္႔ သူ႔ကိုစိတ္ပူေနတဲ့ ထိုကေလးေၾကာင့္ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။သူ႔သားေလးက အ
ခုဆို ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။
အရင္လို ခပ္ဆိုးဆိုးအမူအက်င့္ေတြလည္း မရိွေတာ့သလို အခုဆို မနက္အေစာႀကီး ထၿပီး
ေတာ့ေတာင္ သူ႔ကိုကူညီညာေပးခဲ့သည္။သူ႔ကေလးေလး ဒီလိုေလးေျပာင္းလဲသြားေတာ့လဲ သူ႔မွာၾကည္ႏူးမိသည္။
သို႔ေပမဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူ႔ကေလးေလးေျပာင္းလဲသြားတာကို သူေတြးမိေတာ့လဲ ေရွာင္က်န္႔ သက္ပ်င္းေလးခ်လိုက္မိသည္။
