The Beauty of Tragedy

10 - yakap

Embrace

Sunrise will always remind us of a new day, a new beginning but how will you start a day if the person you wanna spend that day is already gone? How will you make a house a home if the person who can make it a home is already nowhere to be found? How will you endure being left alone when you're not with a person you wanna spend your life with?  I hate sunrise because it always reminds me that it's a new day, another day without her.

“Sino ka?” tanong niya habang nagtatakang nakatitig sa akin na ani mo'y sinusuri ang bawat sulok ng mukha ko.

“Ako si Lewis, asawa mo. Tara na? Pahinga na tayo.” anyaya ko sakan'ya dahil malapit na rin lumubog ang araw, tanda ng pagtatapos ng nakakapagod na araw.

Tumango lamang siya ngunit nagtataka pa rin na nakatingin sa aking mukha. Marahil iniisip niya kung paano kami naging mag asawa. I find her expressions cute. She looks innocent and adorable. I pinched her cheeks lighty making her flinch, I chuckled at her reaction. Tinulak ko ang wheelchair niya patungo sa aming kwarto. She's my wife. We're 5 years married. She's 28 and I'm 32. At a young age she has a brain disorder called Alzheimer's disease. Madali siyang makalimot, kahit pinaka maliit na bagay nakakalimutan niya.

There are three stages of her disease. Una, yung mga matagal na niyang alaala, nakakalimutan niya. Pangalawa, yung sobrang dalas na niyang makalimot, dito na lumalabas yung sintomas. May pagkakataon nga noon na naligaw siya kasi nakalimutan niya kung paano umuwi sa bahay namin, ilang oras ko siyang hinanap, hindi ako tumigil hanggang sa nakita ko siyang umiiyak at basang basa ng ulan, nakaupo sa isang bench sa play ground. Doon ako nag umpisang magduda na may sakit siya kaya agad kaming nagpatingin sa Doctor. Ang sabi sa amin ay huwag ipaalala sakan'ya na may sakit siya dahil maari iyong maka apekto sa mental health niya. The doctor also advice to be more patient with her because she can get easily frustrated kasi marami siyang makakalimutang bagay. It's been months nung nalaman namin yun kaya simula nang araw na 'yun ay itinutok ko na ang atensyon ko sa pag aalaga sakan'ya. Sinabi rin sa amin na maraming sakit ang pwedeng kumapit sakan'ya, at maaring pati pag galaw at pagsasalita niya maapektuhan ng sakit niya.

“Alam mo ba noong ikinasal kami ni Lewis dati, sobrang saya ko kasi sa wakas yung taong mahal ko pakakasalan na ako, kaso sabi niya, ayaw niya sa'kin pero hindi ko pinansin yun kasi makasal palang sakan'ya kumpleto na ako!” masayang usal niya habang nakatanaw sa pag usbong ng araw.

Totoo ang sinabi niya, hindi ko gustong magpakasal sakan'ya. I was a play boy kahit noong ikinasal kami ay play boy pa rin ako not until nagpakita na ng symptoms ang sakit niya. I regret everything I've done to her. Araw araw kong pinagsisisihan lahat ng sskit na ibinigay ko sakan'ya. Noong wala pa siyang sakit, siya ang palaging gumagawa ng gawaing bahay. Gigising ako na may pagkain na sa lamesa at kakainin ko na lamang, kapag papasok ako sa trabaho lahat ng kailangan ko nakahanda na at isusuot ko nalang. Hindi ko na kailangang problemahin ang isusuot ko sa araw araw dahil magaling siyang maglaba. Ngunit masyado akong tanga at hindi marunong magpahalaga.

“I, Chloe Kim Martin take you Lewis Vincent Ramirez to be my lawful husband—” I carefully grabbed the phone from her hand. She fell asleep while watching our wedding video. I was so guilty 'cause I wasn't happy that day.

So I make it up to her. We retake our wedding photo and this time I'm smiling and displayed it in our salas. I also cooked her favorites every day, the household chores she's doing before, I'm already doing it now. I can't imagine myself doing this but what can I say? I love my wife. She already suffered because of me. I remember, when I'm scolding her and yelled at her, she never talked back at me even if it's just a small thing, I'm making it a big deal because at that time I think it's the only way for her to leave me but she never did. She's just tapping her feet on the ground while smiling at me even if the pain was already evident in her eyes.

“Vin, gusto kong makakita ng sun rise.” request niya habang nakahiga kami sa kama namin. Naalala na niya ako, masaya ako kaya dali dali akong pumayag at inayos ang mga gagawin namin bukas. May mga tinawagan ako para maayos ang lakad namin bukas.

“Vin, wala akong pinagsisisihan na pinilit kitang pakasalan ako. Hindi ka man naging masaya sa atin, hindi mo man ako kinilalang asswa mo pero sapat na sa akin na kasal ako sayo. Chase your own happiness this time, Vin. I want you to be happy. Your happiness matters the most to me.” bulong niya habang yakap ko siya. Umiiyak ako ngunit hindi ko pinaramdam sakan'ya, ayoko na siyang mag isip pa.

Nag iisip lamang si Levi buong gabi dahil excited siya para sa araw na iyon kaya dali dali siyang naghanda ng kanilang kakailanganin. Pagkatapos niya mag ayos ay agad niyang ginising si Chloe.

“Chloe, gising na, manonood na tayo ng pag usbong ng araw.” marahang niyugyog ni Lewis si Chloe ngunit kahit anong gising niya rito ay hindi ito magising. He hugged Chloe's body tightly while his tears are streaming down his cheeks. He just hugged Chloe, God knows how long. After a couple of hours hugging Chloe, he kissed her cold temple as he saw the light coming from the sunrise.

He embraced Chloe and wished that he could do that forever while watching the symbol of a new day, sunrise.