Helios /Minsung

"Sağır falan mısın sen?"

Keyifli okumalar...

🍀🐢

"Uyanmasını beklemek zorundayız"

Jeongin müşahade odasının hemen önünde bekleyen Changbin'e söylemişti bunu.

"Ya uyanmazsa? Tüm gece yalnız mı kalacak?"

Jeongin omuzlarını düşürüp başını 'bilmiyorum' anlamında sallamış ve kapıda bekleyen diğer meslektaşlarına dönmüştü.

"Alfayı merkeze götürüp ifadesini alın; bu gece gözaltında olsun. Omeganın ifadesini de uyanınca alırsınız"

Changbin bakışlarını arkadaşından çekip yeniden müşahade odasına dönmüştü.
Omegayı kanlar içinde bulduğu andan beri berbat hissediyordu.
Kurdunun tanımadığı biri için ilk kez bu kadar acı çektiğini hissediyordu. 

Omegayı nasıl kucaklayıp arabaya götürdüğünü, hastaneye nasıl getirdiğini bile anımsayamıyordu. Aklında kalan tek şey bütün evi saran papatya kokusuydu.

Böylesi güzel bir kokuyu daha önce duymadığına emindi, yoksa unutulması imkansız bir büyünün içine sürükleyen bu feromonları hatırlamayacak kadar aptal değildi.

"Hadi gidelim Changbin"

Changbin onu düşüncelerinden ayıran arkadaşına karşı başını iki yana sallamış ve omeganın yattığı odayı işaret etmişti.

"Onu yalnız bırakamayız"

Jeongin arkadaşının omzunu güven vermek istercesine sıkarken pembe dudaklarını aralamıştı.

"Merak etme yalnız olmayacak. Jungwon ve Jay tüm gece burada olacak, için rahat olsun"

Changbin hemen arkalarında duran ikiliye kısa bir bakış atıp önüne dönmüştü. Burada beklemenin bir anlamı yoktu; içeride yatan omegayı tanımıyordu bile.

"Tamam ama uyanırsa bana da haber vereceksin"

Jeongin tebessüm ederek başını sallamış ve arkadaşını dışarı gönderip kalan işleri halletmek için onu bekleyen ikiliye dönmüştü.

Changbin, binadan çıkıp arabayı parkettikleri yere yürürken çalan telefonuyla dikkati dağılmıştı.
Ekranda gördüğü isimle sıkıntıyla bir nefes vermiş ve ısrarla çalmaya devam eden aramayı yanıtlamıştı en sonunda.

"Changbin?"

"Efendim?"

"Sonunda.. Mesajlarıma cevap vermeyince merak ettim"

Changbin bakışlarını hastanenin boş bahçesinde gezdirirken betanın görmeyeceğini bilerek omuz silkmişti.

"Görmemişim"

Seungmin sıkıntıyla bir nefes verip konuşmuştu.

"Neredesin?"

Yüzünde alaycı bir tebessüm yer edinirken cevaplamıştı betayı.

"Gerçekten umrunda mı?"

"Çocuk gibi davranma Changbin, tabi ki umrumda"

Changbin yüzündeki tebessümü silerken ciddi bir tavır takınmıştı bu sefer.

"Jeongin'in yanındaydım, eve dönüyorum şimdi"

"Eve gidince mesaj at"

"Tamam anne, evden fotoğraf da atarım istersen"

Seungmin bozulan siniriyle gülerken Changbin de katılmıştı ona.

"Gerçekten aptalsın"