''Adım Dağhan.19 yaşındayım. Babam 9 yıl önce dünyaya gözlerini yumdu. O kelimeyi kullanamıyorum . İnsan sevdiği birine öyle diyebilir mi? O...
O...
O öldü. Kahramanım , koruyucum öldü . Mutluluk kaynağım öldü . Gerçi annem var . Ama ben onu annem olarak görmüyorum . Ben ona 'hiçbir şey..' diyorum.
#9 YIL ÖNCEYDİ...#
Babamla beraber arabaya binmiştik . Annemin toplantısı vardı. Ben çok istediğim için lunaparka gidiyorduk. Sonra ne olduysa o an oldu .
Teşhisi araba çarpması sonucu kalp bölgesinde kanama görülmesi ve ölüm..
Bence asıl teşhis başkaydı. Asıl teşhis ''CİNAYET'' ti . 10 yaşımda katil olmuştum. Kendi kahramanımı kendim öldürmüştüm. Ama en çok canımı yakan : Gitmeden önceki son tebessümüydü.
Sonra annem barlara gitmeye , içmeye ve namusunu iyice kirletmeye başlamıştı. Babamı aldatıyordu. Ben öyle diyordum.''Baban öldü , artık kabullen!'' diye bağırsa da ben kabullenmiyordum ,kabullenemiyordum.
Sahip olduğum hiçbirşeyim yok.Öyle ki umudum bile yok.Dışarıdan görünen ise ; arabam,,holdinglerim,param v.s.
Bunlar insanlara mutluluk hissi uyandırıyor.Hıh! Ben hiç mutlu değilim.Benim tek istediğim şey umut...
Umudun olduğu yerde mutlulukta olur,sevgide.Babamın adı Umut (tu). Aynı adı gibi(ydi).''
Her sabahki gibi yine bu düşüncelerle uyandım.Elimi yüzümü yıkayp aşağıya indim.Kahvaltımı yapıp okula gittim.Dersler hayatın bana vermiş olduğu bir ödülmüş gibi geliyor.Hayatımı unuttuğum tek yer ama yine umut yok.
Sonuncu ders bittikten sonra kendi evime gittim.Annemin evinden (!) ayrılmıştım.19 yaşında olduğum için bana karışamaz.38 yaşında biri için kabullenilemez bir şey ama onun için hiç sorun değil.O babamın holdinglerinin sahibi Benim bitane var.Üniversitem bitene kadar bende sonra kendi holdingimi kurup o holdingi satın alıcam.
İşletmecilik okuyorum. Her gün dersleri hiç asmadann okula gittiğim için okulda inek, hocalar arasında popüler biri olarak görülüyorum. Ama umurumda değil. Çünkü burada umudum yok...
1 hafta boyunca devam ettim. Üniversite 1 için gayet iyi gidiyorum. Hafta sonu küçük yeğenlerimi ziyarete gideceğim.Yani yarın sabah İzmir'e yola çıkıyorum. Yatağıma uzandım.Çünkü tek umut kaynağıma geç kalmak istemiyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUT...
Non-Fiction''Hayatta her şey umutlar üzerine kurulmuştur.'' Evet öyle ama bir işe yaramıyor... Para, aşk , mutluluk dünyada bunlara sahip bir aile yok bence... Para intihardır. Umudu , sevgiyi, mutluluğu yok eden bir intihar...
