Kiedy Poznałem Twoje Oblicze-Słowackiewicz

Przeznaczenie

Wchodząc do klasy, ujrzałem mojego przyjaciela Zygmunta który siedział z tą dziewczyną, Delfina? chyba tak ona się nazywała.

Kiedy już przeprosiłem nauczyciela za spóźnienie poszedłem usiąść do ławki, usiadłem w przedostatnim rzędzie, po lewej stronie klasy przy oknie. Całą lekcje przeglądałem telefon, nie specjalnie lubię angielski już wolę części mowy i części zdania na polskim, niż jakieś present simple albo present continuous. Nie dość że tego w ogóle nie rozróżniam to jeszcze strasznie mnie to nudzi.

Po lekcji, na korytarzu zaczepił mnie Zygmunt.

-Tu jesteś a ja cię wszędzie szukam- zdyszany ledwo co mógł złapać oddech.

-Przecież zawsze tu siedzę, idioto- spojrzałem na niego ze zdziwieniem wyglądał jakby nie był sobą.

- Dlaczego mi nie odpisujesz, myślałem że w ogóle nie przyjdziesz dzisiaj! A ty nagle sobie wchodzisz do klasy gdyby nigdy nic!-swoim krzykiem zwrócił uwagę wszystkich przechodzących obok.

-Zygmunt?

- Tak?

-Podoba ci się Delfina ?- uśmiechnąłem się gdy to powiedziałem to była szansa na prowokacje Zygmunta.

-co... CO?! NIE!!- zaczął jeszcze mocniej krzyczeć.

- Zygmunt no spójrzmy prawdzie w oczy, już się przed tym nie ukryjesz

-No dobra niech ci będzie wiem że jesteś moim najlepszym przyjacielem i mogę na ciebie liczyć, więc chyba jakoś już od 2 miesięcy mi się podoba. Wcześniej uznawałem ją tylko za przyjaciółkę ale teraz myślę że naprawdę ją kocham- nagle zaczął się rumienić.

- Oj Zygmunt to naprawdę bardzo romantyczne

- Zmieńmy już temat co? Jak twoja mama zareagowała na to że się spóźniłeś?

- Moja mama?- właśnie przypomniał mi to co chodziło mi po głowie odkąd wyszedłem z domu. Nadal nie wymyśliłem co mogę jej powiedzieć, a przecież dzwoniła 2 godziny temu.

- Eh no wiesz jakoś się tym nie przejęła

-Jak nie?

- No nie, daj już spokój

Naszą rozmowę przerwał dzwonek który właśnie zaczął dzwonić, a ja zdałem sobie sprawę że teraz jest wychowawcza i już wiem co mnie czeka,ta nauczycielka jest nie normalna.