my favourite boy. (jaywon)

01

Jay został brutalnie wybudzony ze swego niezakłóconego snu przez wibracje telefonu. Sięgnął po urządzenie podpięte do ładowarki by za moment wzdrygnąć się przez nagłe, jasne światło

wonnie <3
odbierz                         odrzuć

Na ekranie wyświetliło mu się imię osoby, która próbowała się do niego dodzwonić. Czego może chcieć o tak późnej porze?
"To musi być coś ważnego" pomyślał. Przecież Jungwon nie dzwoniłby o takiej porze bez powodu. Jay szybko odebrał telefon.
- Wonnie, coś się stało? - odezwał się. W słuchawce usłyszał roztrzęsiony głos chłopaka.
- Jay... - powiedział cicho Yang.
- Wszystko w porządku? Mam przyjechać?
- Mhm... - odezwał się pociągając nosem.
- Zaraz będę. - rzucił bez wahania Jay i natychmiast wstał, założył na siebie pierwsze ubrania i w pośpiechu skierował się na parking, gdzie stał jego samochód.

Wsiadł do pojazdu i skierował się pod bardzo dobrze znany adres. Gdyby kazano mu jechać tam z zamkniętymi oczami trafiłby, zatrzymując się po drodze na każdym przejściu. Zaparkował pod posesją Yangów i zaraz znalazł się przy drzwiach i zapukał.

Chłopak otworzył mu przecierając mokre od łez policzki.
- Co się stało? - spytał Park ze słyszalnym zmartwieniem w głosie. Młodszy tylko wtulił się w niego bez słowa. Jay natychmiast go objął. - Znowu śnił ci się wypadek twojego taty? - Jungwon skinął nieznacznie głową.

Wypadek, który zostawił młodą lekarkę wdową, a jej jedynego syna półsierotą. Natomiast pijany kierowca odpowiedzialny za jego spowodowanie nigdy nie poniósł konsekwencji.

- A twoja mama? Znowu ma nocny dyżur w szpitalu? - chłopak potwierdził. Jay objął go mocniej. - Już nie płacz dobrze? Jestem przy tobie... Chodźmy na górę spać, dobrze? Zostanę dzisiaj z tobą.

Chłopcy udali się do pokoju Yanga. Ze względu na późną porę panował tu mrok i ciężko było się zorientować gdzie co jest. Ale Jay znał ten pokój na pamięć.
Zaprowadził młodszego w kierunku łóżka i oboje położyli się na nim. Przykrył Jungwona i siebie kołdrą i objął chłopaka. Ten wtulił się w niego i odetchnął głęboko.
- Czujesz się już lepiej? - spytał starszy gładząc młodszego po włosach.
- Tak. - odparł cicho układając się wygodniej. - Dziękuję, że przyszedłeś...
- Mówiłem ci, ze jeśli będziesz mnie potrzebować możesz zadzwonić o każdej porze dnia i nocy. Nie rzucam słów na wiatr.
- Nadal dziękuję. - rzucił patrząc w oczy drugiego. Ten uśmiechnął się do niego słabo i pocałował w czoło.
- Lepiej idź już spać, dobrze? Jutro ciężki dzień.

Ciężki to mało powiedziane.

Jungwon miał w ostatnim czasie do oddania tyle projektów i prac domowych oraz sprawdzianów do napisania, że przez ostatnie trzy tygodnie nie miał czasu się porządnie wyspać. Mimo to ledwo zdążył, a następnego dnia czekały go kolejne dwa sprawdziany i to z przedmiotów, z których czuł się najsłabszy.

Budzik bez żadnego ostrzeżenia wyrwał dwoje chłopców z pięknego snu przywracając ich do rzeczywistości.
Jungwon przetarł oczy i zaklął cicho pod nosem co spotkało się z cichym śmiechem Jaya.
- Nie wiedziałem, że tak urocza osoba jak ty potrafi przeklinać. A znam cię już naprawdę długo.
- Nie wkurwiaj mnie, dobra? - mruknął Jungwon próbując wstać z łóżka.
Jay uśmiechnął się do niego szeroko i również wstał. - Gdzie masz moje rzeczy? - spytał. To było wręcz naturalne że połowa szafy Jungwona zajmowały ubrania Jaya i vice versa.
- Lewe drzwi, dwie górne półki - odpowiedział młodszy samemu kierując się do szafy, by wyciągnąć z niej własne rzeczy. - Ja idę pierwszy do łazienki. - zadeklarował i zaraz znalazł się przy drzwiach.
- No weź...
- Śniadanie możesz zrobić. - rzucił zamykając się w łazience.

Gdy Jungwon wreszcie się ogarnął zszedł po schodach na dół, by zobaczyć Jaya krzątającego się w kuchni
- Oho, ktoś tu jest w swoim naturalnym środowis- - wypowiedź przerwał mu Jay wpychając mu do ust naleśnika.
- Dobre? - spytał.
Jungwon przełknął jedzenie. - Jeszcze pytasz?
- To w takim razie jedz a ja się pójdę ogarnąć. - zmierzwił mu starannie ułożone włosy i ruszył schodami w górę.
- Ty wiesz ty co? - zawołał z dołu obrażony chłopak, jednakże starszy puścił to mimo uszu.

Kiedy oboje byli już gotowi do wyjścia opuścili dom i wsiedli do samochodu.
- Odwiozę cię i wrócę do domu, bo zaczynam później niż ty. Kim jest na zwolnieniu i odwołali mi trzy pierwsze lekcje.
- I mimo wszystko wstałeś wcześniej żeby mnie odwieźć?
- Ciężko byłoby nie wstać słysząc twój durny budzik. - Jungwon przewrócił oczami.

Jay zatrzymał samochód pod budynkiem szkoły i odwrócił się w kierunku pasażera.
- Widzimy się za kilka godzin. - rzucił mu ciepły uśmiech. Chłopak odwzajemnił go i złapał za klamkę. - Zaczekaj!

Yang spojrzał mu w oczy pytająco. Wpatrywali się w siebie przez parę chwil całkowicie zapominając o otaczającym ich świecie.
Nagle Jay odkaszlnął i dotknął policzka drugiego. - Rzęsa... - zdjął ją z policzka chłopaka i nastała między nimi chwila ciszy.
- To ja w takim razie... - odezwał się Jungwon i pocałował go szybko w policzek. Od razu po tym wysiadł z auta idąc w kierunku szkoły. Ostatni raz odwrócił się tylko by mu pomachać i obdarzyć uśmiechem, który Jay uważał za najpiękniejszy na świecie.

Chłopak westchnął ciężko.

Tak nie robią przyjaciele...

×××

Witam was serdecznie po jakiejś półrocznej przerwie od pisania. Liceum mnie trochę zmiotło z planszy ale jest lepiej. Psycha trochę siada, wiec szukam ukojenia w pisaniu. Dbajcie o siebie i wyczekujcie nowego rozdziału!!