Güçsüz Kadınlar ( KİTAP OLDU )

3. Bölüm : Birlikte Rüyalara Dalmak

Herkese keyifli okumalar. Oy verip yorum yapmayı da unutmayın.

---

Uykunun içinde bir rüya, rüyamda bir gece, gecede ben... Bir yere gidiyorum, delicesine... Aklımda sen...

- Özdemir Asaf -

3. Bölüm : Birlikte Rüyalara Dalmak

Neredeyse gün batmış ve akşam olmuştu. Ama Kate ve Roberto daha yeni bulabilmişlerdi kasabaya inen yolu. Yolun sonunda kasabayı aydınlatan ışıklar olmasa da, orada evlerin olduğunu rahatlıkla görebilirdiniz. Onlar da bunu görünce sevinçten bir birlerine sarıldılar. O kadar sevinmişlerdi ki, bir birlerine sarıldıklarının bile farkında değillerdi.

" Afedersin. " dedi Roberto Kate'den ayrılırken. Kate de ondan ayrıldı hemen ve üstünü başını düzeltti. Hayatı boyunca ilk kez bir erkeğe satılmıştı ve bu onda belirleyemediği hisler yaratmıştı. Kalbi hızlı hızlı atarken o sessiz kalıp yürümeyi tercih etmişti sadece. Kendine gelmeye ihtiyacı vardı. Bu sarılışları Roberto'da da bazı hisler yaratmış olsa da hiçbir şey söylemeden sessizliği paylaştığı kızla yürümeye devam etti.

Kasabaya vardıklarında etraf sessiz görünüyordu. Sanki kasaba ölmüş gibiydi. Tüm ışıklar kapalı, etrafta kimsecikler yoktu. Kate ve Roberto durdular. Ve Kate uzun bir sessizliğin ardından konuşmayı başardı.

" Ben eve gideyim... " dedi ve atı dizginlerinden daha sıkı kavrayarak yürümeye başladı, ama onu durduran bir şey var gibiydi. Son bir kez Roberto'ya döndü yüzünü.

" Her şey için teşekkürler. ", gülümsedi adamın yüzüne. Ama etraf onun gülümsemesini göremeyecek kadar karanlıktı. Fakat Roberto bunu hissetmiş gibi yüzüne bir gülümseme kondurarak konuşmaya başladı.

" Asıl ben teşekkür ederim. "

" Ne için? " diye sordu Kate merakla kaşlarını havaya kaldırarak.

" Böyle güzel bir hanımefendiye eşliketme şerefini bana tanıdığınız için. "

Kate bir anda şaşıp kalmış, ne diyeceğini bilememişti. Öyle şaşkın şaşkın Roberto'nun yüzüne bakarken bir cümle daha duydu onun ağzından.

" Tabi kasabaya varan yolu bulmakta da bana yardım ettiğiniz için. "

Eteklerinin ucundan tutup havaya kaldırarak eğildi Kate. " Rica ederim. " dedi ve atla birlikte kendi evinin yolunu tuttu. O Roberto'nun yanından ayrılırken Roberto sadece ona bakmakla yetiniyordu. Fakat kalbine hiç bilmediği bir şey oluyordu. Hızlı hızlı atıyor ve acıyordu.

" Neden acıyor kalbim? " diyerek elini kalbine götürdü. Sonra da arkasını dönerek atıyla birlikte gemisinin yolunu tuttu. Lakin bu sorunun cevabını bilmediği için çok üzgüdü Roberto.

Kate eve vardığında evde tek bir mum bile yanmıyordu. Herkes uyuyor olmalıydı. Atı diyer atların yanına bağladıktan sonra eve yavaşça girdi. Sessiz yürümeye çalışıyordu, çünkü eğer üvey babası onun bu saatte eve geldiğini duyarsa onu mahvederdi.

Merdivenlerden çıkacağı an arkasından ışıklar gelmeye başladı. Hışımla arkasını döndüğünde korktuğu başına gelmişti. Üvey babası tam da karşısında duruyordu.

" Neden eve bu saatte geliyorsun? " diye bağırdı. Ama Kate kendini bozuntuya vermeden temkinli bir sesle cevap verdi.

" Ormanda kaybolduğum için üzgünüm üvey babacığım. Bu yüzden yolu bulmak pek kolay olmadı. "