Güçsüz Kadınlar ( KİTAP OLDU )

6. Bölüm : Sihirli Günbatımı

Herkese keyifli okumalar dilerim. Oy verip yorum yapmayı da unutmayın sakın. Görüşürüz <3

---

Sevgini kalbime dola, içeri soğuk girmesin.

- Kahraman Tazeoğlu -

6. Bölüm : Sihirli Günbatımı

Gün doğmuştu sonunda. Herkes için kısa, ama Kate için uzun bir gece sona ermiş, güneşin ışıkları yeni bir sabahın başladığından haber verircesine insanları selamlıyordu. İlk bahar gününün insanların gönlünü okşayan sıcaklığı her yana dağılmış, insanları kucaklıyordu. Sanki onları sarmak, güzel bir gün geçirmelerini sağlamak istiyordu.

Kate yataktan kalktı ve pencereden içeri sızmak isteyen gökyüzüne baktı. Sonra yüzünde yavaş yavaş bir gülümseme peyda oldu. Bu gülümsemeyle gözlerinin kenarı hafifçe kıyıldı ve ona doğal bir güzellik kattı. Tıpkı Roberto'nun her zaman içinden geçirdiği gibi : O bir meleğe benziyordu, gülünce daha çok benziyordu.

Kate'in bu mutluluğu bu akşam gün batımından önce kalbini esir alan o gençle buluşacağı içindi. O kadar heyecanlıydı ki içi içine sığmıyordu. Ve bu dileğini gerçekleştirdiği için tanrıya teşekkür ediyordu.

Odanın kapısı açıldığında Kate irkilerek geri sıçradı. Korku içinde kapıya baktığında bunun dadısı Daisy olduğunu gördü ve rahat bir nefes aldı. Daisy kapıyı kapatırken endişeyle Kate'i izliyordu.

" İyi misin kızım? Korktun mu? "

" Yok, dadı iyiyim. Ne oldu niye geldin? " Sorusunun hemen ardından pencereleri kapadı ve perdeyi çekti.

" Seninle vedalaşmaya geldim, güzel kızım. "

" Vedalaşmaya mı? " dedi kısık sesle Kate.

" Evet, kuzum. Bana büyük kız kardeşimden bir mektup geldi. Doğumuna az kalmış ve onun yanında olmamı istiyor. Ben de beş altı günlüğüne eskiden yaşadığım kasabaya döneceğim. Tren bu sabah saat sekizde kalkıyor. " diye Daisy açıklamada bununduğunda Kate'in üstüne bir rahatlık çöktü ve dadısına, çocukluktan beri hep onun yanında olan, hep onunla ilgilenen bu şevkatli kadına sarıldı.

" Seni özleyeceğim. " dedi hala onun kollarında ona sarılırken. Daisy ona bir çocuğun anneye sarıldığı gibi sarılan bu kızın saçlarına bir öpücük kondurarak konuşmaya başladı.

" Bende, güzel kızım. Bende. "

***

Deniz kıyısına vuran dalgalar bu gün neşeli gibilerdi. Sanki onlar da Kate ve Roberto'nun mutluluğuna seviniyorlardı ve onlar için coşkuyla dans ediyorlardı.

Roberto sabah erkenden kalkmış yeni doğan güneşi selamlıyor, dalgaların nasıl da coşkuyla dans ettiklerini seyr ediyordu. Bu gün onun en mutlu günüydü. Sanki hayatında hiç bu kadar mutlu olmamış, hiç bu kadar güzel ve ışıltılı bir sabaha uyanmamıştı. Böyle ki yüzündeki kocaman gülümsemeyle gökyüzüne bakıyor bunun bir gerçek mi, yoksa bir rüya mı olduğunu sorguluyordu. Çünkü bu onun için gerçek olmayacak kadar rüya, rüya olmayacak kadar gerçekti.

Vitale güvertedeki işleri bitirmiş ve dışarıyı büyük bir mutlulukla seyreden kaptanını görmüştü. Dün en son konuştuklarında Roberto aklındaki o kadını aramak için atıyla yola çıkmıştı. Ondan sonra bir türlü konuşamamışlardı maalesef. Usul usul Roberto'ya yaklaşırken onun kendisini daha fark etmediğini gördü.

" Kaptan. " dedi yavaşça onu korkutmamak için. Bu sesi duyunca Roberto irkilerek geri sıçradı ama sesin Vitale'den geldiğini duyunca rahat bir nefes aldı. " Korkuttum mu? " diye endişeyle sorunca Roberto olumsuzca başını salladı hızlı bir şekilde.

" Yok. Dalmışım sadece. "

" Dün noldu? Bulabildiniz mi o kadını? " dedi Vitale merak dolu bakışlarla. Roberto ciddi bakışlarla ona dönünce olumsuz bir cevap alacağını düşünmüştü. Ama birden kaptanın yüzünde yavaş yavaş gülümseme oluştuğunu gördü.

" Evet, buldum. " Bu habere çok sevindi Vitale. " Çok sevindim kaptan. " diyerek sevincini beyan etti. Heyecandan Roberto'ya sarılmıştı. Ayrıldıklarında Roberto tekrar konuşmaya başladı.

" Günbatımından yarım saat önce sahilde buluşuyoruz. " dedi yüzündeki gülümsemeyle. Vitale bu duruma çok sevinmişti. Fakat bir anda aklına çok uzaklarda bırakıp geldiği sevgilisi gelmişti. Onu çok özlüyordu, lakin Patrizio'yla kavga ettikleri gün onun sevgilisi İsabell hakkında söyledikleri de aklından çıkmıyordu.

" Beni bırakalım şimdi. " dedi Roberto Vitale'nin bu halini görüp. " Sen nasılsın? "

" Eh işte. Normal. "

" Patrizio'yla kavga ettikten sonra bir değiştin sanki. Gerçekten iyi misin? " diyerek dostane bir şekilde elini Vitale'nin omzuna attı.

" Bilmiyorum. " dedi dürüst bir şekilde. " Onun söylediklerine inanmamak için doğa üstü bir çaba sarf ediyordum ama kalbim sızlıyor. Sanki bunun doğru olduğunu haykırıyormuş gibi. "

Kelimeleri Roberto'yu da acının içine çekmişti. Böyle ki Roberto Vitale'nin omuzlarından tutarak kendine çekti ve sarıldı. Teselli edecek kelimeleri yoktu belki ama dost gibi sıcacık bir sarılması vardı. Unutturmaz belki ama avundururdu bu onu.

***

Gün batmaya yakındı. Kate ve Roberto çok heyecanlıydılar bir birileriyle buluşacakları için. İkisi de günbatımından önce tam vaktinde oradaydı. Hatta Roberto yarım saat daha erken gelmişti. Bu yüzden Kate geldiği an onu orada görmüştü, fakat Roberto onu fark etmedi.

Kate Roberto'ya biraz daha yaklaştı. Yüzündeki gülümseme bir an bile solmuyordu. Aksine ona yaklaştıkça daha da büyüyordu.

Boğazını temizleyerek onun dikkatini kendine çekmek istedi. Başardı da. Roberto tüm dikkatiyle arkasında kalmış genç kıza döndü. Ve onu görür görmez yüzünde bir gülücük oluştu. O kadar tatlılardı ki ayaklarının altındaki kum tanecikleri, dalgalanan coşkulu deniz, gökte uçan kuşlar bile duyguları olsaydı onları kıskanabilirlerdi.

" Ah, dalmışım kusura bakmayın. Hoş geldiniz. " Kate buna karşılık olarak eteyini tutup kaldırdı ve adından başını eğdi. " Hoş buldum. " diyerek tamamen yanında durdu.

" Sizi bu kadar düşündüren şey nedir bay Roberto? " diye sordu merak dolu bir ses tonuyla Kate. Meraklı görünmek için kaşlarını da havaya kaldırmış, ondan gelecek cevabı bekliyordu. Roberto ise yüzündeki gülücükle karşılık cevap verdi bu soruya.

" Siz. " derken Kate şaşırmıştı. " Sizi düşünüyordum. " Kelimelerinde yalan yoktu. Yalanı seven birisi de değildi zaten. Her zaman ne koşulda olursa olsun hep doğruyu söylerdi. Bu sefer de öyle yaptı. Kalbinden ne geçiyorsa onu söyledi.

Dün de gerçekten bir an içinde atını kaybetmiş ve onu aramaya koyulmuştu. Ama atı bulan kişinin Kate olduğunu görünce buna çok sevinmişti. Ve buralara kadar gelmişlerdi.

" Aklınızda miyim, bayım? " dedi Kate hem şaşkınlık hem mutluluk içinde.

" Hiç çıkmıyorsunuz ki, bayanım. "

Yıllar sonra Kate birileri tarafında gerçekten ilgi gördüğünü hissetti. Bu hissi tatmayalı onun için o kadar uzun zaman olmuştu ki Roberto'ya daha da bağlandığını hissetti. Bu adamda bir şeyler vardı. Her kelimesi Kate'i daha da kendine cezbediyor, daha da kopamayacak bağlar yaratıyordu.

O gün yalnızca sahilde oturup sohbet etmediler, bir birlerine karşı yaranmakta olan bağlarını daha da güçlendirdiler.

---

Yeni bölüme kadar Allaha emanet olun. Hoşçakalın, kendinize iyi bakın. <3