මීළඟ දින, එනම් අප්‍රේල් දොළොස්වන දින උදෑසනම මා පිබිදුනෙමි.
අද දින නම් අනූප් හට පැවසිය යුතුයි අවුරුද්දට මා හට නිවසට යා යුතු බව.
එසේ සිතමින්ම මම මුහුණ කට සෝදාගෙන, අලුත් ඇඳුමක් හැඳ කුටියෙන් පිටතට පැමිණියෙමි.
නමුත් නිවසෙහි වෙනදාට වඩා පාළු ස්වභාවයක් තිබුණි.
නිවසෙහි එහි මෙහි ඇවිද්දත්, එය මිනිසුන් නැති පාළු බවක් ගන්නට විය.
"සුමනම්මා...., සුමනම්මා......"
ඉතිං මා ඇය ඇමතුවේ කෙතරම් මා හට අකැමැති වූවත් ඇය පිළිබඳව සොයා බැලිය යුතු නිසාවෙනි.
"අනේ... අනූප්... සුමනම්මා නැහැනේ..."
මම අනූප්ගේ කුටියෙහි දොරටුවට තට්ටු කළේ එසේ කියමිනි.
මිනිත්තු දෙකකින් පමණ ඔහු දොරටුව විවර කළේ කලබලයෙන් මෙනි.
නමුත් අගනුවර සිට පැමිණි දා සිට ඔහුගේ වතෙහි දක්නට ලැබුණු මළානික බව සහ අජීවි බව අද දින ද නොඅඩුවම දක්නට ලැබුණි.
"මොකද වුණේ?"
ඔහු ගැඹුරු හඩින් විමසන්නට විය.
"සුමනම්මා අතුරුදන්. කොහෙවත් නැහැ.."
මම වාර්තා කළෙමි.
"අතු..රු...දහන් කියන්නේ....? මේ කොහෙ.. හරි ඇති එයා..."
අනූප් පැවසුවේ කල්පනාකාරී ස්වරයෙනි.
"කොහෙවත් නැහැ.. මම හැමතැනම බැලුවා.. ඉන්නවා නම් ඉන්න ඕනේ..."
මම ද අනූප් ට නැවත වතාවක් එලෙස පැවසුවේ මා කෙතරම් සෙවූවත් ඇය නොසිටී නිසයි.
"එන්න තව හොයමු..."
මා පසුකර යමින් ම අනූප් පැවසුවෙන් මම ද ඔහු පසුපස දිව ගියෙමි.
"සුමනම්මා........හ්"
"සුමනම්මේ..............."
"සුමනම්මේ ඔයා කොහෙද?"
"සුමනා...... අම්මේ..........හ්...."
අප දෙදෙනාගේ කෑ ගෑමෙන් මහා මන්දිරයේ නිහඩතාවය බිඳී ගියේය.
"අනේ නැහැනේ... මම උමීට කෝල් කරලා බලන්න ද? අනේ අනූප්..."
සිතට දැනුනේ අමුතුම චකිතයකි.
YOU ARE READING
Marakatha Lochana | මරකත ලෝචන ✓
Kinh dịනිවාස සහ ඉඩම් ව්‍යාපාරිකාවක් වන දිනාදි චන්දූපා දිසානායක, තම පැරණි පාසල් මිතුරෙකුගේ ඉල්ලීමක් පරිදි ඔහුගේ වලව් පන්නයේ පැරණි නිවසක් විකුණා දීමට ඉදිරිපත්වනවා. ඒ සඳහා මනා ගනුදෙනුකරුවෙකු ද ඇය විසින් සොයා ගනු ලැබූ අතර, ඇයට වඩා දෙවසරකින්ම ලාබාල ඔහු වෛද්‍ය අ...
