මරකත ලෝචන 💚 - 08

219 31 9
                                    

මා උදෑසන පිබිදුනේ මාගේ දොරටුවට යමෙක් තට්ටු කරනවා ඇසුණු හඩිනි.

නිදිමතේම අඩිය තබමින් මම දොරටුව විවර කළෙමි.

දොරටුවෙන් පිටත සිටියේ ඔහුයි.

මා දෙනෙත් විසල් වූයේ, ඔහු මේ උදේ පාන්දරම සම්පූර්ණ ඇඳුමකින් සැරසී සිටී නිසයි.

කළු පැහැති කාර්යාලීය කලිසමක් සහ අත් දිග කමිසයක් හැඳ පිළිවෙලට අත් නවා සිටියේය.

මම පුදුමයෙන් ඔහු දෙස බැලුවත්, ඔහුගේ දෙතොලතර වූයේ ආදරණීය සිනාවකි.

ඔහු සැරසෙන්නේ මා දමා යාමට ද?

මේ නිවස මෙන්ම මා දමා යන්නට ද?

ඔහු මේ නිවස මිලදී ගන්නේ නැද්ද?

ප්‍රශ්න සියල්ලම එකම බැල්මකට ගොනු කර මම ඔහු දෙසට විසික් කළෙමි.

"ඔ.. යා.. යනවද?"

මම විමසුවේ තරමක් අපහසුවෙනි.

ඔහුට මා අවැසි නැද්ද?

ඉතිං එසේනම් පෙර දින ඒ ආදර හාදුවෙහි අරුත කුමක් ද?

ඒ සියල්ලම සිහිනයක් ද?

ගල් හිතක් ඇති මා එක් රැයකින් බොළඳ ලදක් කර ඔහු මා හැර යාමට ද මේ සූදානම.

"කොළඹ යන්න වෙනවා දිනූ.., ඉම(ර්)ජන්සි කේස් එකක් කියලා කෝල් එකක් ආවා.... මට යන්නම වෙනවා.."

ඔහු වෛද්‍යවරයෙකි.

මාගේ සිහියට සෑම මොහොතේම එය අමතක ව යයි.

ඉතිං ඔහුට වැඩ රාජකාරී බොහෝමයක් ඇත.

මා සමඟ සුරතල් වීම නොවෙයි ඔහුගේ එකම රාජකාරිය වනුයේ.

ඉතිං මම සෙමින් සෙමින් හිස සැලුවෙමි.

ඔහුගේ දෙතොලතර විහිදී තිබුණු සිනාව පුළුල් විය.

මාගේ අතකින් අල්ලාගෙන මාව ඔහු දෙසට ඇද ගත් අනූප් මා ඉණ වටා අතක් යවා පෙර රැයේදී මෙන්ම මාව ඔහුගේ පපුවට තුරුළු කරගත්තේය.

මම ද කිසිදු කතාවකින් තොරවම ඔහුගේ උණුසුමට නතුවිය.

සැබැවින්ම මට දැනෙන මේ හැඟීම් ඔහුටත් දැනෙනවා ද?

Marakatha Lochana | මරකත ලෝචන ✓Where stories live. Discover now