Hayatı hoşlanmak bu.
Yüreğine umutsuzluğu sarıp her şeyden vazgeçmek.
Kendime yaptığım bu işte. Bile bile hemde. Gülerek söylüyorum bunu. Çünkü bu duruma düşersem ne yapacağımı söyleyecek kimsem yok, olmadı. Olmayacak. Hep can yakmaya vardılar ve can yakarak gittiler. Hayatımda bazı anlarda yanımda olmaları gerekenler o kötü anın sebepleriydi aslında. Bunu bilmek rahatlatıyor. Değmez, diyorum. Ama onlara ihtiyacım olduğu gerçeğini yüzüme vuruyor. Canım daha çok yanıyor.
Alıştım, dersin ya hani neye alıştığını bilmeden. Ben de alışıyorum. Yokluklarına, bana bıraktıklarına ve giderken götürdüklerine. İşte böyle. Tam olarak ne anlama geldiğini bilmediğim şeylere inanıyorum. Onların yokluğunun ne olduğunu bilmiyorum, bana bıraktıkları ne, anlamıyorum ve neyi, ne kadar götürdüler, ölçemiyorum. Sadece canım yanıyor. Karmakarışık bir hayatta nasıl yaşarım bilmeden yaşamaya çalışmak benimki. Yaşamın ne olduğunu öğrenmeden yaşamayı ummak.
Bazen her şeyi atlattığınızı düşünürsünüz ya. Ben hep öyle düşünüyorum aslında. Bilmediğim şeyler sayesinde kendi kendimi kolayca iyileştirebiliyorum. Yaramın ne olduğunu bilmesem de iyileşiyorum. İnanıyorum. Ama her şey tekrar ve tekrar günyüzüne çıkıyor hayatımda. Herkeste olur bu ve herkes benim gibi bıkkıyor. Sadece, yeter artık. Her şey dursun. Acılarım da sevinçlerim de hayatım da. Nasıl olursa olsun varmak istiyorum herkesin hayalini kurduğu o yere. Hiçbir sorunun o kadar da büyük olmadığı sevinç dolu o yere. Orda olmak istiyorum. Açılarının önemi olmadığı bir zamanda. Herkes gibi. Hepimiz gibi. Sadece mutlu...
