Nasıl bir kafa bu, nasıl düşünceler, nasıl bir anlayış, nasıl bir iştah, nasıl bir mücadele üstünden gelemediğim. Zihnim bulanık. Sokaklara, mutluluğa siktir çekmişim. Boşluyorum sadece. Hayatı, geleceği, geçmişi, olanları, olacakları, olmasını umduklarımı, vs. En çok da kendimi. Hırsla çevriliyim. Derinden gelmeyen ama en derine işleyen bir öfke.
Yanılgılarla dolu bir dünya. Kirli, en ücra köşesine kadar. Ama yanılgılarla dolu hayatım kadar kirli değil. Büsbütün olanlara göz yummak, olması için çabalamak. Her şey daha kötüye giderken kötülüğe karışmak.
Bunalıyorum kendimden. Ruhum uzaklaşmak istiyor benden. Ama bu kadar karamsar olmak istemiyorum. Avutmak istesem de kendimi, yine de avutamıyorum. Avunmak istediğim her şey düşman kesilmiş bana. Gücümü kaybediyorum. Sokaklarda bulduğum umudumu aklımın en acı yerinde toprağa veriyorum. Üzerimdeki bu değişim, beni hayretler içinde bıraksa da biliyorum. Biraz da benim suçum var. Kendimi neyle suçladığımı bilmesem de.
Kurtulamıyorum düşüncelerimden. Bütün okları etrafımda olanlara çevirmiştim. Ama aklım suçlunun biraz da ben olduğumu deli edici bir fısıltıyla söylüyordu. Öfke, nefret ve daha adını bilmediğim bir çok kötü düşünceyle doluyum. Düşüncelerimi öldürebilecek olsam yapardım. Komik. Çünkü onlar beni öldürüyor. Arzum yaşmak ama sürüklendiğim yol ölüm. Kahkahalar atarak söyleyeceğim şeyleri şu an, umursamaz ve vazgeçmiş vaziyette buraya bırakıyorum. Gücümün olduğuna hâlâ inanıyorum. Yine de neye gücüm var, kestirmek zor değil. İnançlı ben, yine inançlı, umut dolu. Kucak açıyorum. Kollarımda, parmak uçlarımda ve göğüsümde. İçimiden çıkmak için mücadele eden her şey vücudumu sarmış. Artık taşmış vaziyetteyim.
Göğsümde nefret uyuyor. Şiddetli bir biçimde hissedebiliyorum. Artık kalbimi duymama engel oluyor ve bu beni daha mutlu ediyor. Kollarımdan tutunan kötülük ellerimi kirletiyor. Parmaklarım umursamaz şekilde hadsiz. Dokunabilkileri her şey onların. Aç gözlüler. Ayaklarım kıskanç. Biri öbürüne çelmeyi takmaya çalıyor. Ağzım öfke dolu. En keskin sözlerini, en iğrenç imalarını kusmak için fırsat kolluyor. Ben herkese düşmanım artık. En çokta kendime. İyi kelimesine, gülmekle yetiniyorum sadece. Çünkü ben, olmaktan korktuğum karanlığım. Geceyi sevdiren ve ruhuma kadar işleyen o karanlığım artık.
Işık hâlâ var mı? Önceden karanlıkta olmadan ışığı göremezdim. Ama şimdi. Işığın içindeki karanlığı bile görüyorum. Büyük kazanç. Korkunç geliyor. Ama seyir keyfi mükemmel. Siyah olmazsa, kendinizi avuttuğunuz ışığı göremezsiniz. Bu yüzden ben karanlık olarak her zaman yanınızda olacağım. Sizi sarmak için dikenli kollarımı kullanmaktan geri durmayacağım. Göğsümde uyutmak için sizi sevgimle zehirleyeceğim. Sonunda bana. Nefret ve öfke dolu bana dönüşeceksiniz. Bıçaklarım hazır. Işığı açık bırakın. Sondüğünde geldiğimi de göreceksiniz.
Rica ederim.
