beni gör, beni göm

1: deniz kızının intiharı

BENİ GÖR, BENİ GÖM
🥀

Aklımla, kalbimi ayıramadım. Ama onları birleştiremedim de. Sanki siyah ince bir ipin bir ucunu kalbime dikmiştim, bir ucunu da aklıma. Ben o ipin cambazıydım. Ne düşüneceğimi, ne yapacağımı bilemediğimde incecik ipin üstünde düşmemeye çalışarak yürürdüm. Kalbime sorardım 'ne yapacağım şimdi?' diye. 'Sev' derdi. 'Her şeye rağmen, sev.' İstediğim buydu. 'Çiçekleri, bulutları hatta deniz analarını bile sev.' Severdim ben de. Çok severdim hem de. Avucumun içine alıp sıksam kalbimi, tüm dünyayı kana boğacak kadar yaraları vardı, bir türlü kapanmayan. Ama bana yine de 'sev' derdi.

İstediğim cevabı aldığım için alkış tutup sevinçle kalkardım yerimden bir çocuk gibi. Sonra o ipin üzerinde yürüyüp aklıma varırdım. 'Kalbim bana sevmemi söyledi.' derdim. Aklım öfkeyle karşı çıkardı kalbime. 'Hayır!' derdi otoriter bir figür gibi. 'Nefret et.'

'Çiçekleri sev.'

'Çiçekleri kopar.'

'Yıldızlara bak.'

'Kafanı eğ, boşuna parlıyorlar."

'Denize bak. Düşün, deniz anaları bile var.'

'Denizi kurut, deniz anaları da çok fazla yaşamazlar."

Dayanamadım. Dayanamazdım. Var mı olacaktım? Henüz büyüyemeyen çocuk bir kalple nasıl var olabilirdim kalplerini katran bağlamış o yetişkinlerin arasında? Hep kalbimi dinledim ben. O  incecik ipin üstünde düşme korkusuyla bir o yana bir bu yana sallanarak yürürken aklımın bana ne kadar öfkelendiğini bilsem de sevdim, çok sevdim, deniz analarını bile sevdim. Gri havaları, yıldızları, geceyi, gündüzü, kedileri, köpekleri, yaprakları, kurumuş ağaçları, yazı, kışı, baharı, güneşi, şarkıları, kitapları, yerdeki taşları, sokak lambalarını, gördüğüm, öğrendiğim her yeni şeyi sevdim. Ama beni kimse sevmedi.

Flulaştı bedenim evrenden. Zihnimden iyi olan her şey silindi.

Yıllar geçiyordu ama ben hala büyüyemiyordum. Yas tutup,  yaralarımı iyileştirmeye çalışmaktan yaşamayı unutmuşum.

Yıllar geçiyordu ama ben hala dayanamıyordum. Acımla kavga edip, gitmediği için öfkelendiğimden insanlarla anlaşabilmeyi unutmuşum.

Bu yüzden aklımla kalbim arasındaki o ipin kalbimdeki ucunu kopardım. Artık sevmemeye karar verdim.

Bu yüzden ucu hala aklıma asılı olan ama diğer ucu uçurumdan sallanan ipten tam da boynuma göre bir düğüm hazırladım. Artık ölmeye karar verdim.

  İpi boynuma asmıştım ama sıkışıp kalan kalbimdi. Artık onu duymamaya karar verdim.

Sonra ise kendimi aklıma astım.

🥀

BENİ GÖR, BENİ GÖM

BİRİNCİ BÖLÜM: DENİZ KIZININ İNTİHARI

"İnsan topraktan, melek ışıktan, şeytan ateşten, deniz kızı ise sevgisizlikten."
🥀

"Atlas'ın okulu bırakacağını duydum. Bir sorun mu var hayatında acaba?"

Soluk, bastırılmış ince bir ses tonu, kafamın içinde yankılanmaya başladığında üzerlerinde adeta bir beton yığını varmış gibi hissettiğim göz kapaklarımı aralamaya çalıştım. Karanlıkta boğuluyormuş gibiydim ama henüz bana nefes verecek bir ışık bulamamıştım.