Allah Kerim/ texting

32. BÖLÜM

Sınıfta ufak çaplı bir sinir krizi geçirdikten sonra hiçbir şey olmamış gibi yerime oturdum ve sınıfa bakmaya başladım.

Onlar Ne yaptıklarını bilmediklerini söylüyorlardı ama her şey apaçık ortadaydı. "Hocam Allah aşkına Ne yaptık? Söyleyin."

Bunu söyleyen Ferhat'ta. Ger bokun altından çıkan Ferhat. Okulda bir şey yapmadan duramayan Ferhat. Bu yüzden müdür yardımcısıyla kavgalı olduğum Ferhat.

"Ferhat en nefret ettiğim şeyi yapmışsın. Bin kere dedim ki sana o şeyi okula getirme. Ama yok Ferhat Bey beni asla dinlemez. Ailen de bilmiyor içtiğini. Şimdi ben nasıl hesap vereceğim?" Dedim umutsuzca.

"Hocam valla bu sefer getirmedim." Gözlerim devirdim. "Bir gün çarpılacaksın ama Ne zaman çok merak ediyorum Ferhat. Bu nedir artık ya? Göz göre göre yalan söylüyorsun."

"Tamam Hocam getirdim. Getirdim ama gerçekten benim değildi. Biri için getirmiştim." Yüzüne iyice baktım. Ben Ferhat'ın hareketlerini ezbere bilirdim. Şu an yalan söylemiyordu. Biliyordum. Dört sene de her şeyini anlamıştım. Eğer yalan söylüyor olsaydı şu an gözlerimin içine bakamazdı. Çünkü utanırdı. Ferhat bu sert görünüşüne rağmen birinden bir şey saklamaktan, birine yalan söylemekten çok utanırdı. Bunu biliyordum. O yüzden sakinleşmeye çalıştım. Şu an doğrulardan yanaydık.

"Ferhat tama burada konuşulacak bir mevzu değil bu. Gel beraber sınıftan çıkalım." Ferhat gerilmişti. "Merak etme öğretmenler odasına veya müdürün odasına gitmeyeceğiz. Zaten seni savunacağım derken müdür yardımcısıyla aram bozuldu. Onlarla aynı ortama girmek istemiyorum. Şimdi gel benimle."

Ferhatın içinin rahatladığını gördüm. O yüzden sınıftan çıktım. O da arkamdan gelecekti. Şu an sakinleştiğimi bildiği için rahatça gelmesi gerekiyordu.

Beraber şu an herkes derste olduğu için bomboş olan bahçeye indik. Bahçe boş olunca daha güzel oluyormuş. Şimdi fark ediyorum. "Şimdi anlat bakalım bu sigara paketi kimindi?"

"Abimin... evde bulunmasın dedi. Ben de okula görürdüm. Annem bugün temizlik yapmayacakmış. Görmesin diye bana verdi. Onun da zaten iş yerinde izin vermiyorlar.  Buldukları gibi çöpe atıyorlar." Doğru söylediğine emindim.

Zaten abisi de içiyordu. Onu da zamanında yakalamıştım. O zamanlar tabi meslek hayatımın ilk yılıydı. Bir şey yapıp çocukları okuldan soğutmak istemediğim için fazla bir olay çıkarmamıştım. Şimdi istediğimi yapardım ama yapmayacaktım. Ben Ferhat'ın abisi yüzünden yanmasını istemiyordum. Zaten bir şekilde konuyu kapattırmıştım. Ama ben yine de olayın askını Ferhat'tan öğrenmek istemiştim. Şimdi de öğrenmiştim. O zaman bu konu benim için de kapanmıştı.

"Bir daha şakın böyle bir şey yapma. Evde yakalanmamak için okula getirmişsin. Sence bu mantıklı bir şey mi? Şu an reşit olduğun için sana bir şey diyemiyorum ama yapma Ferhat. Sigara güzel bir şey değil. Sigara içinde havalı olmuyorsun. Tam tersine insanlar senden iğreniyor. Lütfen daha erkenler bırak şunu."

"Bırakamam Hocam. Ben bir kere alıştım şu illete. Bir daha nasıl bırakayım?" Bırakmalıydı. En kısa zamanda bırakmalıydı. Buna alışmamalıydı. Alıştırmamalıydı.

Ferhat abisinden göremese belki yanından bile geçmeyecekti sigaranın ama şu an tiryakisi olmuştu. En kötüsü de buydu. Bağımlısı olmak. "Bir gün bir kız gelir şike şike bırakırsın sigarayı aslanım. Büyük konuşma yani."

Arkamdan gelen tanıdık sesle Gülümsedim. Bu Arendi. Ama bu saatte burada Ne işi vardı? Bilmiyordum. Mutlu bir şekilde arkamı döndüm. "Aren"