Przeprowadzka...

Wyjrzałam przez okno samochodu. Nic ciekawego, tylko łąka. W zasadzie to byłam ciekawa czy będziemy niedaleko niej mieszkać... Wyobraziłam sobie, jak spędzam czas wokół tych wysokich traw i owadów, jednak cały krajobraz widziałam w szarych kolorach. Od wczoraj, wszystko widzę w takich barwach, także już mnie to nie rusza.
-Podoba ci się okolica? - ciocia spojrzała na mnie w lusterku z lekkim uśmiechem.
W zasadzie to czasem mam wrażenie, że czyta mi w myślach.
-Jest naprawdę ślicznie - odpowiedziałam, zmuszając się do uśmiechu.
Zamilkła. To dobrze, bo i tak nie miałam ochoty na rozmowę. W każdym razie kilkanaście minut później i tak znowu się odezwała.
-Jesteśmy. Oto twój nowy dom, Emily.
Bez słowa zabrałam walizki i wysiadłam z samochodu. Ciężko było mi uwierzyć, że w tych dwóch walizkach mieści się cały mój pokój. Całe moje... życie. Spojrzałam do góry. Chatka przed którą stanęłyśmy, była zbudowana z ciemnego drewna, a wokół roztaczał się zadbany ogród.
Przynajmniej nie mieszka na jakimś odludziu - pomyślałam. Rozejrzałam się dookoła. Wszystkie domy w wiosce były raczej zadbane, poza jednym, naprzeciwko nas. Nie można powiedzieć, że był straszny. Był po prostu zarośnięty, to tyle.
-Emily? Wchodzisz czy nie? - ciocia stała przy otwartych drzwiach, patrząc się na mnie ze zdziwieniem.
-Przepraszam, zamyśliłam się - przyznałam, po czym ruszyłam w stronę drzwi.
Wnętrze, przyznam, przerosło moje wszelkie wyobrażenia. Było tu strasznie dużo miejsca, i wiele pokoi. Powitał mnie długi korytarz, z wieloma drzwiami. Aż nie mogłam się doczekać, by sprawdzić co się za nimi kryje.
-Na końcu korytarza są schody. Twój pokój znajduje się na górze, drugie drzwi po lewo. Jak chcesz mogę ci pomóc z walizkami.
-Nie trzeba, poradzę sobie.
Zdałam sobie sprawę, że zabrzmiało to trochę niegrzecznie, ale co mogłam poradzić, nie potrzebowałam pomocy.
-Jak zostawisz walizki, chciałabym żebyś przyszła do salonu, mam z tobą kilka spraw do omówienia.