Alin | Kaybolan Yıllar

1.Bölüm

Medya : Ateş Aksoy

Gözlerimi açıp etrafıma baktığımda bir önceki günlere göre çok daha iyi hissettiğimi fark ettim. Çünkü o evde yoktu. Toplantı için bir kaç gün yurt dışında olacaktı. Eğer evde olsaydı mutlu uyanmam pek mümkün olmazdı çünkü onun yüzünü görerek uyanmak zorunda kalırdım.

Evde olduğu zamanlar geceleri yanımda yatar ne kadar istemediğimi söylesemde dinlemezdi.  Olan yine bana olurdu, geceleri onun yanında rahat yatamadığım için halsiz ve uykusuz olurdum.

Artık ona  eskisi gibi karşı çıkacak gücüm yoktu. İşin sonunda onun istediği oluyordu. Aslında başlarda o kadar çok karşı çıkardım ki tepkimi gören insanlar deli olduğumu düşünürdü.

Çok güçlü ve acımasızdı. Ayrıca pis işlerle uğraştığını duymuştum. Kendi istediklerini ne yapar ne eder elde ederdi. Başkalarını düşünmeyecek kadar bencildi. Gözü hiç bir şeyi görmez ve bir o kadar da zalimdi.

İnsanların asla karşısına almak istediği biri olmamıştı. Bense onun karşısında olmaya mecburdum çünkü beni koruyacak kimsem yoktu. Aslında beni koruması gereken kişi o olmalıydı.
Abimdi o benim, zor zamanımda yanımda olması beni koruması gerekmiyor muydu?

Tam tersi o bana zor günler yaşatmış ona  abi dememe bile izin vermemişti. Zaten ona abi demek içimden gelmiyor.
Oysa küçük Alin abisi onunla oyun oynasın diye her şeyi yapardı. Ama onun yaptığı ona her abi dediğimde esip gürlemekti. 

Başlarda böyle değildik her eve geldiğinde oyuncaklar alır benimle oyunlar oynardı. Hatta bana masallar okur saçımı okşardı ve birlikte yatardık. Evdeki tek sevdiğim kişiydi o benim. Abi gibiydi ve hep yanımdaydı.

Küçükken birlikte uyuduğumuzda her şey normal gelirdi. Abimdi o benim tabi uyurdum onunla. Ama 13 yaşında anlamıştım tün bunların normal olmadığını. Bana ilk kez 13 yaşımda tokat atmıştı. Öncelerden bağırdığı olurdu ama fiziksel şiddet kullanmazdı.

Ortaokuldaydım öğretmenin verdiği gurup ödevi için yakın arkadaşımla okul çıkışı kütüphaneye gitmiştik. Babamın haberi vardı, izin vermişti çünkü ödevimi yaptığım arkadaşım iş ortağının oğluydu. Yoksa asla izin vermezlerdi evden okul dışında çıkmama.

Eve vardığımda abim kolumdan tutup odama sürüklemiş ondan izinsiz dışarı çıktığım ve bir erkekle buluştuğum için hiç bir şey demeden bana ilk tokatını atmıştı. Çok ağır bir tramvaydı benim için
saatlerce ağlamış ne yanlış yaptığımı bulmaya çalışmıştım.

Daha öncelerde onunla aramızın iyi olduğunu anımsıyorum. Bazen gel gitler olur bağırırdı ama bunlar her ailede olmazmıydı?

Ona karşı nefret kırıntılarım bu olaydan sonra oluşmaya başlamıştı. Bana sadece bir arkadaşımla ödev yaptığım için vurmuş ve cezalar vermişti.

O zamanlar bu kadar sinirlenmesinin sebebini anlayamıyordum. 13 yaşındaydım nasıl anlayabilirdim ki. Fakat şu an her şeyi daha iyi anlıyorum. Onda en çok nefret ettiğim özellikti bu. Kıskançtı, sonu olmayan bir kıskançlığı vardı.

Evet abiler kardeşlerini kıskanabilirdi ama onunki normal olamayacak kadar fazlaydı. Hiç aklıma gelmeyecek yerlerde ne yapar ne eder kıskanacak bir şeyler bulurdu ve bunun acısını fena çıkarırdı benden.

Aklımdaki düşünceleri atıp işlerimi halletmek için lavaboya girdim. Yüzümü yıkadıktan sonra aynada ki mükemmel halime bakıp üstümü değiştirdim.
Saate bakınca istemeden yüzümü buruştu. Saat 6 ya çeyrek vardı, bir tavuklar bir de ben bu saatte uyanırdım.